disconnectus erectus

Bayram için geçilen Torosların ardı pek de iç açıcı değildi; hem kendimle yüzleşmelerim hem beklenen bir ölüm haberine karşı tetikte olma hissi... Sonunda tam dönecekken alınan haber ve 'bizimkiler ölünce ne yapacağız' düşüncesi. Babam için yaylada bir şeyler yapmak isterim mesela... "her ölüm, erken ölümdür". Çocukluğumun figürleri, yavaşça yerini alıyor ayrılık güzergahında. Ölüm haberleri artık daha bir etkili oluyor bünyede. Onlar üzerinden kendimi tartmam gerekir mi? Aslında kendim üzerine düşünmüyorum bu aralar. Zaman mı olmuyor yoksa aslında düşünmek istemediğim bir şeyden kurtulmuş mu oldum bilemiyorum. Bazı şeylerin değişmeyeceği ve bunun kötü bir şey olduğunu hissediyorum sadece. Şimdilik bir kayıtsızlık var. Kaydetmeye geçince sıkıntı artabilir.

Karanfil'de kahvaltı; Kuğulu'da kestane; Konur'da kahve; Ulus'ta maç... Bayramlık birkaç hediye ve evimizin duvarına foto-çerçeve. Güzel bir pazardı.

Yeni yaşıma, kapıyı çalarak giriyorum; anahtarlarım cebimde.

Mutenalaşan hayatıma yeni bir çerçeve çizip yeni ama farklı olamayan bir güzergahta ilerleme isteğimde, herşey olması gerektiği gibi. Yalnızbaşıma yapabileceklerimin ve kendi sınırlarımın sınırına dayanınca, bir yol arkadaşı edinmenin, bunu geçici değil kalıcı ve etkili bir şekilde hayatıma zerk etmenin, böylece kanımda yeni bri sıvıyla dolaşmanın getirileri zamanla kendini gösterecektir. En azından şimdilik kafam rahat ve huzurluyum. Her nefes aldığımzda şimdiyi yediğimizi düşünürsek, huzur bana kilo aldırabilir. Alınan kiloların, daha güçlü bir bünyeye fırsat vereceğini düşünüyorum. Turgut Özben'in arayışına girmek ve başka izlekleri yoklamak için, böylesi bir huzur daha anlamlı hale geliyor. Neyiz ve nerelerdeyizin sınırı, kendi sınırlarımızı tanımladıkça ortaya çıkıyor. Özellikle, olmasını istediğimiz ve zorlamayla olmayan-olmadığım bir güzergaha göre... Bundan sonra elimizde avucumuzda olanla, neler kurup değiştireceğimze bakmak lazım. Öncelikle daha iyi bir insan olmak, daha ...