disconnectus erectus

Kapının ziliyle uyandı. Sanki ilk çalışı değildi, gittikçe sıklaşıyor ve uzuyordu çünkü. Zilin üzerindeki parmak telaşlıydı belli ki. Pijamasıyla çarşafı aynı renkte miydi, yoksa henüz gözünü yarı açtığından mı öyle gelmişti? Beyni değil ama kasları onu kapıya kadar getirdi. Kapıyı açtığında karşısındaki çocuk bir adım geri gitti, gözlerini kırpıştırdı, yüzü biraz ekşidi. Muhtemelen içeriden gelen anason kokusu çocuğu sersemletti. Böylece sersemlik dengeleri biraz da olsa yakınlaştı. - Ahmet Bey, yayınevinden geliyorum. Dün teslim edeceğini söylemişsiniz dosyayı ama sizden ses çıkmayınca beni gönderdiler. Telefonunuz da... - İnsan bir günaydın der. Tamam getireceğim yahu... Pazartesi dedim. - Bugün salı. Akşam oldu bir de. - Nasıl? - Salı bugün, dün için teslim ederim demişsiniz. Telefonunuz da... - Ne salısı ya? - ... - Ne yapıyorum ben iki gündür? - Bilmem, sanki yeni uyanmış gibisiniz. Herhalde uyudunuz. -İki gündür mü? - Telefonunuz kapalı olduğu için ulaşamam

- Abi günaydın; bizim işi unutmadın değil mi? - Yok, yok, onu şey yapacağız, ilgileneceğim, göremedim adamı... (hangi iş?) -Aman unutma abi, Allah razı olsun... -Yok canım, şey yaparız, merak etme, ne demek... (Allah'la baş başa bıraktı beni) Soğuk yüzünü yaladı, gözlerini kırpıştırdı, timsah gözyaşı gibi bir şey kenardan aktı, beresini kafasına gömdü, daha sabahın köründe omzuna sorumluluk yükleniyordu. Adımlarını sıklaştırmak istedi ama arkasından ona bakan gözlerin örümcek ağlarını da hissetti. Sanki ilerleyemiyordu, kopmak için şöyle bir sırtını oynattı, paltosunu toparladı. Adımları hızlandı, hava soğuktu, bu adam da nereden çıkmıştı şimdi karşına. Yaşamsal bir mesele.. İş, güç.  Geçenlerde işten çıkarılmıştı, apartman girişinde yine böyle denk gelmişti de nereden estiyse "bir bakalım bizim şirkete" diye ağzında kaçırmıştı. Şimdi karşısına çıktı. Hayat, zor. Engeller. Kendini kurtardı da sıra başkasına... Derken sağdan gelen servis otobüsünü fark etti. Ama