Kayıtlar

2016 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

muhasebe #16

Bir dönem hayatımın kesiştiği insanlar, Almanya, Lüksemburg, İtalya, İsveç veya ABD'de... Ben de buradayım. Duruyorum. Belalar gelip buluyor beni, saklanmış olmadığımdan sanırım. Sarı zarfların içerisinden sarı güller değil sararmış geleceğim çıkıyor. Soluyorum. Hayatta kalmak için daha fazla soluyorum. Bir an önce bitsin diye, hava, ama tükenmiyor. Oksijen de  kafa bulmak için yeterli olmuyor. Benimle kafa bulanlara ciddiyetle yaklaşıyorum ki hatalarını anlasınlar. Şimdilik sonuç alıyorum. Savunmalarım kısmen tutmuş durumda. Kendimi savunmaya devam. Bu yıl en fazla yaptığım iş bu oldu. Ben ne yapmaktayım aslında, bunu birilerine izah etme işi. Bunu yaparken de asıl işimden soğumak. Yazmak ve okumaktan başka ne iş yapabilirim? Bu yıl ciddi ciddi bunu düşünmek gerekti. Ben ne yapabilirim? İşim ne? İşim ne bu dünyada? Kendi kurduğum oyunda, kendime rol yazmayı unutmuşum, o yüzden başkalarından rol çalıyorum. Herhangi bir şeyi tedirgin olmadan yapamıyorum. Onca yükün altına girdim, çı

bir yılın son günleri

Bir yılın son günleri, yeniden: "I. Bir yıl daha bitiyor İşte bu kadar duru,bu kadar yalın Bu kadar el değmemiş Sıradan bir gerçeği daha kolları bağlı hayatımızın Bu şiire nasıl dahil edilebilir bir yılın son günleri Her sonda,her başlangıçta ve her defasında Alır gibi başkasını karşımıza Perdeler çekip,ışıklar söndürüp oturup yatağın içinde bir başımıza Sorgulamak kendimizi Öğrenmek ikimizin anadilini,ikinci belleğimizi Öğrenmek kendimizle hesaplaşmanın buzul ilişkilerini Bu aynanın dehlizlerinde gezinirken görürüz Karanlık günlerimizin kenar süslerini ..." Tamamı:  http://epigraf.fisek.com.tr/?num=1088

sız siz

Açıkçası boktan bir hayatın içine sıkışıp kaldım. Bu yeni bir şey değil  O yüzden tekrarlamak gerek: Kendi seçtiğim hayatı yaşıyorum, kızacak kimsem yok. Kazdığım kuyuda kaldım, derin kazmışım çıkamıyorum. Uydurduğum hikayeyi bozamıyorum. Okuyorum, yazıyorum; keyifsiz. Kızıyorum, bağırıyorum; sessiz. Nefes alıp veriyorum; sebepsiz. Yola devam... frensiz.

içimde kalan

Kısa bir tatil, hep birlikte yurtdışı; sonra olaylar olaylar, bekleyiş, gerilim. korkuyu beklerken'in pratik hali... halbuki ne güzeldi edebiyat ve teoriyken. gerçek hayat acıtıcı ve can sıkıcı. söyleyemediklerim ve yazamadıklarım içimde birikiyor ve mide bulandırıyor. tek yapabildiğim iş olan okuma ve yazmaktan da uzaklaştım. zaten pek bir işe de yaramadılar bugüne kadar. yeni bir hayat büyütüyorum derken, herkes gibi olup rahatlayacağım sanırken hayalkırıklığına düştüm. her akşam başıma bir iş gelmedi diye şükrediyorum. korkunun esir aldığı bünyede sıkışıp kaldım. dil öğrenmek ve yüzmekten vazgeçtim diye mi? kaçış hatları kapandı gitti. günlük rutin uyutuyordu, tek faydası buydu. kafasını ütüleyecek eş dost da olmayınca biranın rakının da tadı kalmıyor, uyanık kalmanın da... velhasıl kendi sıkıcılığıma memleketin derdi ve hayatta kalma mecburiyeti eklenince müthiş 30'larımın ortası, bozkır tekdüzeliğine fon oldu gitti.

Hayat ve keyfi

Önce okumayı kesmiştim, şimdi de yazmayı; okumaktan ziyade gözlerimle tarıyor yazmaktan ziyade aynı lafları evirip çeviriyorum. Arada bir dinleme faaliyetim var. Kendimi dinliyorum ama pek cevap vermediğim için o da kızıyor. Kelimelerin derinliği yok. İçimin de saflığı, enerjisi, azmi. O da boşa konuşuyor. Yaz gelince daha canlı, neşeli olma zorunluluğu varmış gibi... kışın kaçıp kurtulmak, kesip atmak, içip sızmak daha kolay. Hava karardıkça boynumu büküp, içe kıvrılabiliyorum. Bahar ve yazda ise etrafa bakma, gezip tozma, hayatın tadını çıkarma derdi çıkıyor bir de. Bir hayat var, bir de keyfi. Hayatı zor idare ederken keyfini ne yapacağız? Para, pul, vs. bulundu, bulunuyor. Keyif ise öyle inmiyor gökten. Çalışıp çabaladıktan sonra yorgunluktan onu tanımam zorlaşıyor. Gel şöyle otur diyorum. Otur sakin sakin kal şurada. Ama keyif, kahya tutmuyor beni. Coşkulu. Koşup gitmek, hoplayıp zıplamak istiyor. Yetişemiyorum. O yüzden duruyorum durduğum yerde; kolay olanı bu; o gelip benim etra

tat vermiyor

seğmenler ya da tunalı uzakta, ayaklarım çimden ve hatta sokaktan da uzak. öyle olunca üretim de az, kendi dünyam da dar. kendi dünyam kaldı mı acaba o da muallak. yapacak şey daha çok okumak. ruhu beslemek lazım. olmayınca olmuyor. başkaları gibi, çoğunluk gibi yaşamaya devam. olmuyor. tat vermiyor.

Sorunlar büyüyor

Beklenmedik sorunlarla boğuşuyorum. Bu durum yeni sorunların çıkma ihtimalini güçlendiriyor. Sorun çıkacak beklentim, beni anksiyeteye yaklaştırıyor. Olayların kendiliğinden rahatça akıp gitmesine alışık değilim ama yine de bir yerlerde şansımın döneceğine dair inancım vardı. Belki de döndü  ve dönüp dolaşıp aynı yere geldim. Büyüdükçe sorunların büyümesi de normal. Artık karşımızda devlet var, hukuk var. Kocaman canavarlar. Derste anlatıp durduğumuz gibi değil. Kagit üzerinde her şey başka. Bana göre değil bu savaş. Alışık değilim bu mücadeleye. Daha kendimi yenememişken kime dert anlatacağım. Ne yapacağımı kestirmek zor. Bırakıp gitmek en kolay seçenek. Peki ben ne iş yapabilirim başka?  Bilemiyorum. Çocukken yazları kitap okumak yerine çırak olmak daha pratik bir seçenek olabilirdi. Ya da herkes gibi olmaya, törpülenmeye devam edeceğim sesimi çıkarmadan. Bir yerlerde çıkış var elbet ama şimdilik labirentte yol almaya, karanlık odada kara kedi avlamaya devam...