disconnectus erectus

Kapkara bir kışın ardından yağmurlu ve düşünceli bir bahar; kavurucu yaz ve telaşlı sonbahar. Sorularla cevapları eşleştirmeye çalıştığım bir yıl oldu. Sorular kadar cevaplarla da ilgilenmem gerekiyordu. Onlara yoğunlaştım. Daha iyi bir adam olabilmek için kocaman bir adım... Oldum, diyemem; çabalıyorum. Ki çaba-iyi niyetli çaba, aslolan değil midir? Yıllar sonra bir odam ve masam oldu, sayesinde baya çalışma disiplini edindim; tez oldukça verimli gidiyor. Yüzüyorum, top oynuyorum, fransızca öğreniyorum. Hayatımı değiştirmeye devam ediyorum. Elden gelen bu...

Kimseye hayatı zindan etmemek için, cezaevimi müze haline getiriyorum. İbret-i alem olsun diye duvarlarımı sergiliyorum. Hybrid-i alem olsun diye tüm karmaşıklığını dağıtıyorum. Yeni hayatımı ararken yolculuk yapamadan, kafamı ön koltuğun kül tablasına çarpmadan, ölüp ölüp dirilmiş, melekleşmiş ruhlarımı çağırıyorum. (Melekelerim yerli yerinde. Allah aza noksanlığı vermesin!) İçimde kalan ve dışarı çıkamayan her şeyi salıveriyorum. Yepyeni olmasa da en azında yep olabilen bir hayat arıyorum. Yepyep, kendini tekrar edip duran... Böylece yeni bir mekan öncesi eski cezalarımın suçlarını affediyorum. Kendime yep bir yıl diliyorum. Yenisini sonradan edinme potansiyeline sahip bir ön ek olarak, ardıllarımı merak ede ede...

Sanki yeni uyanmış da bir rüyayı hatırlamaya çalışıyor gibiyim. Uykunun mahmurluğu mu, sakinliğin huzuru mu; bilemiyorum. Sakinliğine kavuşup da kendime gelmiş biriyim. Kendimin sokaklarında el yordamıyla ilerliyorum. Kendimi böyle her seferinde yeniden tanımaya çalışmak, çocukça bir oyun. Halbuki her bir parkesinde emeğim var. Bile isteye konmuş, geride bırakılmış şeyler onlar. Sonra uyuyup uyanıp her seferinde yeniden kurduğum. Mahmurlukla mı mağrurlukla mı; bilemiyorum; sanki yeni uyumuş da bir rüyaya dalmak üzereyim. Ama henüz dışarıdaki sesler kulağımda. Beyin uykum gerçekleşmemiş. Derinliğine inip de yukarı çıkmış biriyim. Kendimin şakaklarında el yordamıyla ilerliyor gibiyim. Yukarı çıkıp suyun üstünde kalmak, yaşlandıkça bir sorun. Halbuki bir keresinde emeklemişliğim var. Bile isteye sürünüp geride bırakılmış şeyler onlar.

Yeni şarkılar dinlemek, yeni kitaplar okumak istiyorum. Yapıyorum da; sadece istemekle kalmayıp; sonra daha önceki şarkıların ve kitapların daha iyi olduğuna karar veriyorum. Eskinin tadı; kıyıda köşede kalmış anıları, ayrı bir lezzet. Yaşlılık emaresi. Yeni insanlarla tanışıp yeni yerler görmek istiyorum. Sonra eskilerin kıymetini anlıyorum. Her "yeni" hevesi eskinin kıymetini çoğaltıyor. Yeniler eskiyene kadar, daha çok zamanları var. Zaman geçiyor ve tükeniyor aynı zamanda. Tükenip bitmiş olanın, badem gözlü oluşu... Her "yeni" adımda, eski adımların sağlamlığına sığınıyorum; ki oraya geri dönebileyim.

Zaman geçerken, tükeniyor da aynı zamanda... Aynı anda hem başarı hem sıkıntı geliyor; "zaferlere ödül yalnızlıktır". Değişim için atılan her adım, mutlu ederken yeni bir bilinmezliği de getiriyor beraberinde. Aynı anda hem huzurlu hem mutlu hem sakin hem kendinden emin olmak, çok zor. Birinden birini seçmek gerekiyor. Hayatında bir bölümü bitirip yenisini açarken, ne olacağını çok da bilmiyorsun. Tedirginlik... İlk değişikliğin ardından, Ankara günlerini sona erdirecek ikinci başarı da gittikçe yaklaşıyor. İkinci tedirginlik, ikinci mutluluk, ikinci hüzün, ikinci sıçrayış, ikinci düşüş.

Olan bitenin kargaşasından çok sakinliğine geçilen bu dönemde, yaratıcılık seviyemin düşmesi normal. Kendimle başbaşa kalmayıp kelimelere boğulmadığım için ve tabii daha az okuduğumdan, daha az çıktı üretiyorum. Daha öncekilerin, çıktı'dan çok dışkı olduğu söylenebilir mi? Kusmuk? Katran? Safra? Atıldı ve bitti. Şimdi yolculuk bitti. Sakin sularda inci tanesi arıyorum. Sakinim. Gereksiz gerginlikler üretip ortamı gerebilme yetim, sağlam. Gerginlikten besleniyorum. Önemli olan içimin rahat olması. Rutine binen hayat, şimdilik güven verici. Bir süre sonra sıkıcı olabilir, onun için de gerekli önlemleri almaya hazırım. Her şey olması gerektiği gibi...

Bayram için geçilen Torosların ardı pek de iç açıcı değildi; hem kendimle yüzleşmelerim hem beklenen bir ölüm haberine karşı tetikte olma hissi... Sonunda tam dönecekken alınan haber ve 'bizimkiler ölünce ne yapacağız' düşüncesi. Babam için yaylada bir şeyler yapmak isterim mesela... "her ölüm, erken ölümdür". Çocukluğumun figürleri, yavaşça yerini alıyor ayrılık güzergahında. Ölüm haberleri artık daha bir etkili oluyor bünyede. Onlar üzerinden kendimi tartmam gerekir mi? Aslında kendim üzerine düşünmüyorum bu aralar. Zaman mı olmuyor yoksa aslında düşünmek istemediğim bir şeyden kurtulmuş mu oldum bilemiyorum. Bazı şeylerin değişmeyeceği ve bunun kötü bir şey olduğunu hissediyorum sadece. Şimdilik bir kayıtsızlık var. Kaydetmeye geçince sıkıntı artabilir.

Karanfil'de kahvaltı; Kuğulu'da kestane; Konur'da kahve; Ulus'ta maç... Bayramlık birkaç hediye ve evimizin duvarına foto-çerçeve. Güzel bir pazardı.

Yeni yaşıma, kapıyı çalarak giriyorum; anahtarlarım cebimde.

Mutenalaşan hayatıma yeni bir çerçeve çizip yeni ama farklı olamayan bir güzergahta ilerleme isteğimde, herşey olması gerektiği gibi. Yalnızbaşıma yapabileceklerimin ve kendi sınırlarımın sınırına dayanınca, bir yol arkadaşı edinmenin, bunu geçici değil kalıcı ve etkili bir şekilde hayatıma zerk etmenin, böylece kanımda yeni bri sıvıyla dolaşmanın getirileri zamanla kendini gösterecektir. En azından şimdilik kafam rahat ve huzurluyum. Her nefes aldığımzda şimdiyi yediğimizi düşünürsek, huzur bana kilo aldırabilir. Alınan kiloların, daha güçlü bir bünyeye fırsat vereceğini düşünüyorum. Turgut Özben'in arayışına girmek ve başka izlekleri yoklamak için, böylesi bir huzur daha anlamlı hale geliyor. Neyiz ve nerelerdeyizin sınırı, kendi sınırlarımızı tanımladıkça ortaya çıkıyor. Özellikle, olmasını istediğimiz ve zorlamayla olmayan-olmadığım bir güzergaha göre... Bundan sonra elimizde avucumuzda olanla, neler kurup değiştireceğimze bakmak lazım. Öncelikle daha iyi bir insan olmak, daha

"masa da masaymış ha..."

Maşukiye'den eve dönüş... Yerine getirmek gereken bir görev daha var!

Maşukiye/sapanca... Hafif yağmurlu ama ılık bi gün. Göle karşı bira keyfi...

Karar verdim ve uyguladım. Paradigma değişimi... Korkuların aslında o kadar da korkunç olmadığına dair bir akıl yürütme ve teoriyi tepe taklak etme. Kendimi de tepetaklak edebilir miyim? Aslında çok da gerekli değil. Hergün kendimizi yeniden bozup kurgulamıyor muyuz? Sakin olunuz. Alakasız yerlerde, kendime soru sorup ikna çabalarım sürerken, bu sefer dışarıdan bir soru-cevap sililesine maruz kaldım; sınav öncesi son bir kez bilgileri hatırlarcasına, cevaplarımı sıraladım odadakilere... İstihab haddina ulaşmış odada kaloriferin yersiz sıcağına bilerek ve isteyerek ısrarlı sorularla daha da bir sıcaklık katan; sonra verilen cevaplarla sıcağı ve beni kendi halime bırakan bir sorgulama. "Tamam, senden olur" onayı. "Bu kadar abartılacak birşey yok" diyorum. "Yaşamaya devam ediyoruz"... Öncekinden farklı bir biçim alacak olan yaşam. İçerik ve biçim çatışması, ne denli sürdürülebilir? Yoksa daha önce ısrarla uygulamak istediğim biçim mi içeriğe uygun hale ge

Aslına bakarsanız çok prova falan yapamadık; sadece gözlem yapmakla yetindik. Aslı da zaten haftaya değil; sonrakine... "Kusur benim imzamdır". Unutuyorum bazı şeyleri. Unutmadıklarım da var. Aslolan unutmak ve unutmamak arasında bir denge tutturmak; ikisinden birine çok meyletmemek... Meselelerin aslı astarı onları yaparken ortaya çıkıyor; öncesinde şunlar bunlar diye bir listeleme-teorik çerçeve kurmanın çok bir karşılığı yok. Sanki... Yaparken öğrenmek dedikleri bu olsa gerek. yine de önceki öğrendiklerimiz bize bir asıl tahayyülü sunuyor. Gibi... Oraya bakarak yol almaya çalışıyoruz. Değil mi? O yüzden önceden şöyle olacak böyle olacak demenin, katı sınırlar koymanın alemi yok. Olması için mücadele etme var.

düğünde dans provası için torosların ardına... haftaya, aslı.

Bugün eve dönerken, doğru bir karar verdiğimi fısıldayıp duruyordum kendime; havaların aniden soğumasının etkisi olabilir bunda. Soğuk günlerde alınmıştı yeni hayat kararı; her şeyiyle yeni olması ne derecede mümkün bilmiyorum. Deneyeceğiz. Önce şekil şartları yerine getirilmeli ardından lafzı ile ruhunu birleştirecek adımlar gelebilir. Yeni eşyalar, kıyafetler ve yeni yemekler mesela... Yeni yerler. Gidilecek yerler listesi gibi... Gidilecek yerlerin anlamı, oraların orada olmasının ve ulaşılmasının ötesinde bir şey; bunu o da biliyor. Her başka yerin tadı, ancak biz orada ve onunlayken anlamlı. Bunun gibi her yeni şey, yaratacağımız anılara bağlı; kendilerinin kendi başlarına bir anlamları yok. Uyduruk bin türlü şeye biz anlam vereceğiz. Hiçbir şeyin tek başına anlamı yok. Tek başına çıkarılan anlamlar da sadece üşümeye yarıyor. Üşüyoruz reis. Dondu götümüz. Biraz enerjiye ihtiyacımız var. Yakıp tüketecek yeni bir enerji. Yeni adımlar için gerekli...

Evde yeni eşya kokusu var. Geçmişin tozu dumana karışırken ardında bıraktığı esrik koku... Bir sarhoşluk hali: Esrik devenin çulu eğri gerek. (bknz. tdk.gov.tr) Kesif ve kekre bir ruh hali. Sert ve acısız geçiş. Uyandığımda, büyüdüğümü anlayacağım. Kalabalık ve daha kalabalık olacak; şimdilik bu geçiş dönemine ihtiyacım var. Sonra belki "benim" diyebileceğim. "Bizim"e bir adım... Yine de eskiden kalma bir aşinalık... Yeni ama yepyeni değil; bildik.

Zaman geçiyor ve bardak sayım çoğalıyor. Tabaklarım, çatallarım da öyle... Evdeki genel renk skalası da çeşitleniyor. Zaman geçiyor ve evin kapısını çalıyorum. Eski kutuları atıyorum. Bi sürü çöp atıyorum. Zaman geçiyor ve direniyorum. Eylül geliyor ve geçiyor. Zamanı atıyorum. Bi sürü boş lafı, laf kalabalığını, dert yükünü ve renk renk girdapları. Benim de artık diğerleri gibi bir hayatım olacak. Başkalarına benzemenin mutluluğunu hissediyorum. Zaman geçiyor ve başka biri oluyorum. Kutu kutu hayatımı değiştiriyorum.

(türkiye-porto riko) (yunanistan-fildişi sahili) (rusya-çin)

Hayatta en azından bir iki şeyi iyi yapmak gerek. Hayatta yapmam denen şeylerin sayısı mümkün olduğunca az olmalı. Denemeli ve mümkün olduğunca iyi yapmalı. Ama bazı şeyleri daha iyi... Daha önce söylediğim gibi, zamanın geçmesini beklemek konusunda iyiyimdir . Aslında olan biten, beklemek eylemine bir vücut kazandırmak meselesi; pek daha önce söylediğim gibi. Kazandığımız vücut, havadaki oksijenin yaptığı beyin hücrelerimizin birikip, sarkıt ve dikitler halinde birleşmesinden ibaret. Böylece bir döngü içinde birbirine kavuşan ve tamama eren bütünün parçaları olduğumuzu öğreniyoruz. Bekledikçe olması gerektiği noktaya gelen şekil ama o sabrı gösterme gücüne sahip olmayanlar için de ecic bücüc, eğri büğrü ve şekilsiz bir bütüne evrilme potansiyeli... Şekilsizliğine şekil verdiğini düşünüp, olmadığı gibi görünme azmiyle yanıp tutuşanlar da kendince bir şeyi iyi yapıyor olabilir. Ama yanlışı daha yanlış hale getirmek, pek de istenen bir şey olmasa gerek. Aslında biraz sakin olup, zaman

"'Sevinin köleler, sevinin de korkutun yaban despotlarını'. Yani tıpkı aşıkların konumu, çöllerde gezip duran o eski Zen Kaçığı ozanların; bu dünya sırt çantalarıyla gezip tozan insanlarla dolacak bak görürsün; aslında hiç istemedikleri birsürü buzdolabı, TV, araba gibi, hiç olmazsa şöyle son model arabalar gibi, ne bileyim bilmem ne briyantini, yok efendim bilmem ne deodorantı ve daha bir hafta geçmeden dolabı çöp tenekesini boylayan bin türlü ıvır zıvır tüketme şerefine nail olsunlar diye her yandan gelen çalışın, iş güç sahibi olun çağrılarına, baskılara boş veren Dharma Serserileri'dir bunlar. Tepiyorlar bu sistemi, çalış, üret, tüket, çalış, üret, tüket sistemini. Neler düşlüyorum bakın: Binlerce, hatta milyonlarca Amerikalı genç sırtlarında çantaları dağlara yönelmiş, dua edip çocukları güldürmeye, yaşlıları sevindirmeye, genç kızları mutlu, kadınlarıysa daha mutlu kılmaya; hepsi de Zen Kaçıkları bunların, durup dururken kafalarında beliriveren şiirleri yazarak,

yeteri kadar can sıkıntısı, dünyayı değiştirmek için yeterli bir neden olabilir.

"Sevgilim, bir günün ortası şimdi taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık, ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde uzat bana uzat ellerini izinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar istanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu, güvercinler güneşten bir sessizliği biriktiriyor. ben seni düşünüyorum, seni hani tıpkı o ilk günlerdeki gibi "kalbim" diyorum, kalbim daha dün tezgâhtan çıkmış bir su sayacı gibi aşkı anılar besliyor, düşler kadar bu yüzden diyorum ki "aşk, eskidikçe aşktır" sevgi, eskidikçe sevgi. günümüz ekmeğimiz, türkümüz çoluğumuz çocuğumuz binalar yan yana yükselip gidiyor vapurların ağzı köpük içinde uzaklarda ne kapılar açılıyor trenin biri bir istasyona varıyor oradan çıkıyor biri. her şey biliyor, her şey sen biliyor musun bakalım seni nice sevdiğimi? üstüne titrediğimi? geldiğimi? gittiğimi? hadi!" (cemal süreya)

18 yıl sonra bir buluşma. Bir fotoğrafta ele ele tutuştuğumuz ASD ile, yaşlandık yahu muhabbeti. "Çocukluğun anıları sırtımda ağır örtü". Hiçbir şeye yaramayacak anılar yığını. Aslında ne kadar değiştim, değil mi? Eski ben değilim. Hiçbir zaman da olmadım. Bütün bunlar banyoyu temizlemem için yeterli neden oluşturdu. 18 yıldır temizlenmiyor değildi elbet. Neyse ki hiçbir yerde o kadar kalmayı başaramadım. Yine de bu buluşmaların faydaları, aslında iyi bir hayatım varmış, gerçeği. Daha yenilerinin sınırlarını öğrenmeyi başaramazken, yeni sınır ihlalleri için adımlar atmaya devam... Karanlık odada, kara kedi avlama sanatında doktora ünvanıma az kaldı. Her nefesle tarih yaratmayı başarırken, bir sonraki nefesin daha iyi olması için elden gelenin arda koymazken, bugünü-şu anı geçmişle gelecek arasında sıkıp durunca, insanın canı çok sıkılıyor. Hafta sonları daha iyi geçebilir. Geçmiş ve gelecek olmasaydı eğer...

Kitap çıkalı 1 yıl oldu. Biraz hayalkırıklığı yarattı ama olsun, tarihe not düştü. 1.yılı şu şarkıyla kutlayalım: A Fortune In Lies /1989 kayıtlı parçanın 2004'teki yeni hali.

Nasıl bir temel atılmış ki yıllar sonra dinlenince bile aynı trans haline büründürüyor bu melodiler. Herşeyiyle muhteşem bir şarkı, neredeyse hiçbir eksik yeri yok; bu haliyle tam bir ütopya ki oraya aittik o zamanlar. Herşeyimizle tamdık ve eksiksizdik. Kusurlarımızı edinerek insan olmaya karar verdik. Yüreğimizi öylece ortaya koyduğumuz ve onunla başbaşa bir masada vakit geçirdiğimiz zamanlar... Masadan alıp tekrar içeri koyduğumda ne o eski yürekti ne ben eski ben. Hala yaptırabilecekleri korkutuyor ama "yapamayacağımı bilmek beni sakinleştiriyor". Kendime dönüp arkamı gidiyorum kendime. Pişmanlıklarım, elimin kiri. "(...) people in prayer for me everyone there for me sometimes i feel i should face this alone my soul exposed it calms me to know that i won't. blood...heal me fear...change me belief will always save me blood...swearing fear...staring conviction made aware give up on misery turn your back on dissent leave their distrust behind wash

Eşyaları yerinden hareket ettirince, bir daha asla aynı yere gelmiyor. Eski yerini bulmaları oldukça güç hatta imkansız. Hareket ettiklerinde, zihnimde harekete geçirdikleri de aynı şeklide, bir kere ayaklanınca asla aynı yerine oturmuyor. Aslında başka bir yere ait oldukları ortaya çıkıyor. Önceki durgunluğumun nedeni bu olabilir. Birşeyleri güç bela yerine oturtunca, onlarla hesaplaşmayı kesmek. Ama bir kere harekete geçince, bir daha asla aynı şekilde algılanmıyorlar. Bu benim mi yoksa eşyaların mı kaypaklığı, bilemiyorum. Hazır kıpırdamışlarken, bazı şeylere sinirlenip attım ve bazı şeyleri sinirlenip atamadım. Bir süre daha yeni yerlerine alışmalarını bekleyeceğim. Bir süre daha yeni yerime alışmayı bekleyeceğim. Bir süre daha harekete geçmenin sıkıntısını hissedeceğim. Sürekli hareket halinde olmanın, hiçbir yere yerleşememek-hiçbir şeyi yerleştirememek gibi sıkıntıları/sevinçleri oluyor. Bu benim mi yoksa yerleşim yerlerinin kaypaklığımı mı, bilemiyorum. Naylonlar gitti. Duv

naylonları ya da sevdiğim tabirle laylonları delip dünya ile buluşmak... Kablo sağolsun! Boya badana derdiyle, heryer naylondaydı, plesantada gibiyim. Yeni bir hayata doğmadan önce, yerde sünger yatak, bunun da kenarında, eskilerden taburelerin üstünde tüneyip internete takılmak, plesanta boğazıma dolanmadan, tekmemi atıp zarıma, gidip yemek yapayıp, şimdilik yaşanacak tek yer mutfağımda... twit twit şarkı söylerek: "i still owe money to the money to the money i owe, i never thought about love when i thought about home"

Sıcaktan şikayet etmeyenleri dövüyorlarmış. Hayatımı değiştirmeye başlamışken, bir de dayakla uğraşacak değilim: Evet, çok sıcak! Ama bu sıcakta ikinci aşama. İlk zamanlar süngerleştiren sıcak, şimdi aptallaştırıyor. Birşey yapmak istememek kadar yapamamak edilgenliğine geçiriyor. Cümle kuramayıp, nesneleri ve meseleleri anlamlandıramıyorum örneğin. Karşımdakiler, ne içtiysen ondan bana da ver, diyebilir. Daha derin nefes almalarını öneririm onlara. Hayatta kalmak için daha çok nefes. Hayatta kalmak kafa yapıyor halihazırda, havadaki oksijen yetiyor bana... Bir de hayatımın en güzel günleri 30-35 arası olacak diye avuturken kendimi, yahu sıcağa bile dayanmıyorum, ben ki Torosidislerin güney koldan akrabası, yaşlanıyor muyum yoksa, spora mı başlasak, sorularıyla başaltı güreşlerine soyunuyorum. "Soylu aşklar uğruna soyunduğumuz somya yataklardan" sonra çift kişilik yatağın tek kişilik kısmında hala giyinik uyuyorum da girmiyorum o güreşlere. Yoramam kendimi. Hayatımı değişti

sanki hiçbir şey uyaramaz içimizdeki sessizliği, ne söz, ne kelime, ne hiçbir sey... gözleri getirin gözleri. başka değil, anlaşıyoruz böylece yaprağın daha bir yaprağa değdiği, o kadar yakın, o kadar uysal... elleri getirin elleri... diyorum, bir şeye karşı koymaktır günümüzde aşk, birleşip salıverelim iki tek gölgeyi. (edip cansever)

sorrow found me when i was young sorrow waited, sorrow won sorrow they put me on the pill it's in my honey, it's in my milk don't leave my hyper heart alone on the water cover me in rag and bone sympathy 'cos i don't wanna get over you i don't wanna get over you sorrow's my body on the waves sorrow's a girl inside my cave i live in a city sorrow built it's in my honey, it's in my milk don't leave my hyper heart alone on the water cover me in rag and bone sympathy 'cos i don't wanna get over you i don't wanna get over you (The National/Sorrow/High Violet) Dinle

http://www.youtube.com/watch?v=irvu77qjZAQ http://www.youtube.com/watch?v=IwzAgE5dr4M

dağ bayır, bağ bahçe dolaşmanın rahatlatıcı yanı olsa da çocukluktan kalma tortular, ayağınızı toprağa bassanız da akıp gitmiyor. gücümüz nefesimiz yetmezken işe koşturanlar ama beğenmeyenler, şimdi kemale ererken, otur sen tatile geldin diye bizi kenara koyuyor. kenardan köşeden olup bitenleri seyrederken, 1 yıl içinde ne çok şeyin değiştiğini düşündüm. olabileceklerin ihtimali beni korkutuyor. kendimden korkuyorum. film gibi hayatımı, bitmeyen devam filmleri geliyor. neyse ki sinema dilim, korkudan uzak. dizi olarak tv'ye geçme tekliflerini ise sanatsal duruşumu bozmamak için şimdilik geri çeviriyorum. her şeye yeni baştan başladıktan sonra, hiç durmadan gezmek istiyorum. böylece unutulmaya yüz tutmuş serinin ilk filmlerini de yeni bir yorumla ele alabilirim. bu yaz henüz dondurma yemedim, tuzlu suya dokunmadığım gibi...

"Dışarıda bir hayalet belirdi-- keçi sakallı, 16 yaşında bir çocuk, elinde trompet çantasıyla. Çöp gibi zayıf, deli deli bakan bu çocuk, gruba katılıp onlarla beraber çalmak istiyordu. Gruptaki elemanlar onu önceden tanıyor, onunla uğraşmak istemiyorlardı. Çocuk sessizce bara girdi, trompetini çaktırmadan çıkarıp dudaklarına götürdü. Kimsenin umrunda olmadı. Kimse ona bakmadı. Grup çalmayı bitirdi, toparlandı ve başka bir barın yolunu tuttu. Gitmişlerdi. Çocuk trompetini çıkarmış, kurmuş, zilini parlatmıştı ve bu kimsenin umrunda değildi. Zayıf Chicago'lu genç çalmak istiyordu işte. Koyu renk gözlüklerini taktı, trompeti dudaklarına götürdü tek başına ve "Bauuv!" diye başladı. Sonra öbürlerinin peşinden koşturdu. Kendilerine katılmasını istemiyorlardı, tıpkı benzin deposunun arkasında kurduğunuz mahalle takımına almadığınız çocuk gibi. "Bu heriflerin hepsi, tıpkı Jim Holmes gibi, bizim alto Alen Gingsberg gibi, büyükannesiyle yaşıyor" dedi Neal. Ekibin peşi

"günebakan düşlerimiz, yağmur sesiyle çoğalsın" evimizi günebakanlar koruyor; adamın birinin düşlerini çoğalttıkça çoğaltıyor.

"tek istediğim, Neal'in tek istediği ve herkesin tek istediği, şeylerin kalbine duhul edip, orada rahimdeymiş gibi kıvrılıp, Burroughs'un damardan sağlam bir M vuruşuyla, reklam yöneticilerinin sonunda Winchester'a giden ayyaş trenine kendilerini atmadan önce, Stouffers'ta içtikleri on iki scotch ve sodayla deneyimledikleri o vect uykusunu uyumaktı- ama herhangi bir akşamdan kalmalık hissi yaşamadan. Ve o zamanlar romantik düşüncelerim vardı; yıldızıma bakıp iç çektim. İşin aslı ölüyoruz, tek yaptığımız ölmek ve fakat yaşıyoruz, evet yaşıyoruz ve bu bir Harvard martavalı değil. (...) Güzel bir yuvaya, makul ve sağlıklı yaşamaya, iyi yemeğe, güzel zamanlara, işe, inanca ve ümide inanıyordum. Bunlara hep inandım. Biraz da hayret ederek fark ettim ki, böyle şeylere tutup içinden ruhsuz bir burjuva felsefesi çıkarmadan gerçekten inanan az sayıda insandan biriydim bu dünyadaki." (Jack Kerouac/Yolda/ s.225-226)

dalından koparılmadan önce son kareler:

Torosidis hemşehrimiz olabilir mi? Doğu olmasa bile Batı Torosların tepesinden Mora'ya geçmiş/geçirilmiştir belki... Bizim hemşehrilerin bir ucu da Kafdağı'na doğru yol almışlar zamanında; oraya ulaşamasalar da Ararat'a takıldıkları belli... Uzaklarda, taa buralarda, burnumuzun dibinde, burnumuzun direğini sızlatan hikayeleri barındıran, sırtını sarı bozkıra dayamış, onu ittikçe iten, tek renge mahrum eden, geçenler hemen denizi görüversin diye pek büyümeyen makilerin evsahibi, koca koca çamların serinliğiyle medeniyetin arttıkça artan canavarsı sıcağına direnen Toroslar... Firengürüs (firengülüs?), Manaz, Namrun vb nerden uydurulduğu belli olmayan eski isimlere bir göz atmak da dönünce ev ödevim olsun.

... it's a hollywood summer you never believe the shitty thoughts i think we had friends out for dinner when i said what i said i didn't mean anything we belong in a movie try to hold it together till our friends are gone we should swim in a fountain i do not want to disappoint anyone now we'll leave the silver city cause all the silver girls gave us black dreams leave the silver city to all the silver girls everything means everything i was afraid i'd eat your brains i was afraid i'd eat your brains cause i'm evil cause i'm evil ... (The National/Conversation 16/High Violet) dinle: http://fizy.com/#s/1j1fl5 izle: http://www.youtube.com/watch?v=lnQC-O7pq4U

"make a move with what you can, dead waters rise higher than your mind. disappointment is a feather in your cap , you want the truth so you can crush it in your hand. there’s no map, i can tell you where you are, you’re in between things that only go half way, your tangled brain, a tired old refrain, you’d be singing it in the tired old silence. you want the best, you want contest, my eyes are filled with prizes you’ve been showin’. disappointment is the card up your sleeve, place your bets at the door before you leave." (Beck/Feather In Your Cap) Gezdin, tozdun; kart oldun döndün; defter oldun yazıldın; bıyık oldun uzadın; sakal oldun kesildin; "anne koş entelektüel oldum"; müzik oldun, döndün durdun; ışık oldun göz aldın; iyi ki doğdun, iyi ki buradasın.

* ASF İzlenimleri; 350 Gram'da... * Avrupa Sosyal Forumu Üzerine Düşünceler , Birikim, sayı 255. * Başka Bir Dünya Kupası: Mondiali Antirazzisti , Cogito, Yaz 2010.

Alışkanlıklar, iyidir. Onları arada bir terk edip geri dönmek de... Döndüğünde orada olmaları da... İzolasyondan kargaşaya geçişin ve aynen geri dönüşün bu kadar sert olması da; dengeyi yitirmek ve geri toplamak da. İstanbul'da neden yaşanmaz ve neden yaşanır sorularının cevabı aynı: İki farklı ucu, hatta milyonlarca farklı ucu bir arada tuttuğu için. Hareketin ve zamanın çivisini yerinden çıkardığı için. Çünkü "elinde çekiç varsa, herkesi çivi olarak görürsün". "İyidir, iyi; deplasman galibi olarak yazsın tarih bizi".

Süngerleşen bedenimi ve gürgenleşen ruhumu yerinden kaldırmak zor olabiliyor. Ormansı bir durgunluk. Altı yaprak üstü bulut. Rutine binen hareketsizliği bozan değişimler, tedirginliğe yol açıyor. Bir zamanlar yolculuk yapmayı severdim... Geçen yaz ve sonbahar, epey dolaştığımı söyleyebilirim. Gitmek ve dolaşmak... Şimdilerde onun bana gelmesini bekliyorum. Belki bunun da üstesinden gelebilirim. İlk hareketi yaptıktan sonra gerisi geliyor. Örneğin, binbir direnişe rağmen, bileti almak. Asıl sıkıntı, can sıkıntısı. Eskiden herşeyi tek yapma hevesi ve gücüne sahipken, kimsenin programına tabi olmak istemezken, şimdi "ya nasıl olacak nasıl yapacağız o işi" telaşı... Çok öteye değil zaten, şuracığa İstanbul'a; bir zamanlar haftasonu vapura binelim diye trene atlayıp gittiğimiz yer. Sonisphere'den de parasızlık dışında aynı nedenle uzak durdum: Ne işim var o kalabalığın arasında! Evde karpuz-peynir yerken mtv seyrettim. Hava gitarını eksik etmedim. Havamı aldım. Şimdi, te

Bursaspor'un Şampiyonluğu Ne Anlama Geliyor? (birikimdergisi.com/güncel,23 Haziran 2010)

Yaz geldi derken, gök delindi. Aşırı güneş ışıkları, bir delik yaratmış olabilir mi? Bu süngerleşen bedenimle o açığı kapamaya çalışmalı mıyım? Nerede o eski mevsimler! Bir türlü bitmeyen Ankara yağmurları, bugün beni bir otobüs durağına sığınmış şekilde tam 1 saat esir aldı. Bir ara hiç bitmeyecek diye düşündüm; Yüzyıllık Yalnızlık'ı erken okumuş, bir daha okumakta fayda var dedim kendi kendime. Kendi kendime söylediğim diğer şeyleri, blogger'ın yasaklanmasın diye paylaşmıyorum. Su artık fazlasıyla yükselip durağı da ele geçirince parmak uçlarımın ucunda yükseldim. Süngerliğimin işe yaramayacağını ve herşeyin sonuna geldiğimizi düşündüm. Hayatım bir sinema filmi gibi gözümün önünden geçerken, hayatım ödül alsa törende ne derim diye düşündüm. "Benim yalnız ve güzel..." Ama çok erken. Daha herşey yeni başlıyor... Yağmur, tek kelimeyle öfkeliydi. O öfkeden ufak sıyrıklarla kurtuldum. İşte doğa ananın öfkesi falan filan gibi cümleler kurmak istedim duraktaki diğer bekl

" Avrupa Sosyal Forumu İstanbul'da ", www.bianet.org/biamag, 26 Haziran 2010.

Çift kişilik yatağın ortasına değil de kenarına yatmak. Alışık olmadığımdan belki. Kendi sınırlarımda kalmak istediğimden mi? Diğer tarafı fazla eskimesin diye mi? Çift kişilik yaşamın tamamını değil bir tarafını kaplamak. Gerektiğinde uzanılacak alanlar yaratmak mı? 20'li yaşların başında da böyle canım sıkılıyordu muhtemelen, ama o zamanlar daha az imkanla bunu idare edebiliyordum sanki. Belki. İnan ki... Mutfak mermerini/tablasını-herneyse silerken fark ettim, bu can sıkıntısını kontrol edememe hallerim, yeni. İnsanın kendi evinde canı sıkılırmıymış, derdi annem. O yüzden başkalarının evlerine taşınmıştım. O da yetmedi. Yarı-kendi evimde, bir ayağım dışarıda, yeni bir sürekli adres bulmanın kıyısında, sıkıntıya yeni mekanlar bulmak isteği. (Yaz-çiz-oku. Senin işin bu.) O çok boktan, şehirli insanın yalnızlığı triplerine bulandığımı görünce, hayat çok zor be abi adamcıklarına dönüşmemek için, radikal bir dönüş. Hayatın birlikte ve mutlu geçebileceğine dair umutla, çift kişili

geçmişi paketleyip afrikanın güneyine postalasak, o yine de bir vuvuzela ile kulağımıza "fısıldar". tek düze, sürekli -bazen dalgalı- ama içe işleyen bir fısıltı. bir ümit burnu esintisi. kışken, yaz; yazken kışa çeviren çizgi. bazen arkanı dönüverdiğinde karnı burnunda gözlükler bazen de baştan savılan bir kitabın giriş sayfası... koşarken yağmurda daha çok ıslanırız. kaçarken daha çabuk yakalanırız. açtığım her paket, çöpe gönderdiğim her poşet, attığım her eski kağıt ve incelediğim her katalog beni geleceğe mi yaklaştırıyor yoksa geçmişimden mi koparıyor?

High Violet 'in ilk klibi; Bloodbuzz Ohio; şarkı kadar cool ve sahici. http://vimeo.com/11653518

Dünya Kupası'nı Nasıl Yorumlamalı? (Birgün Pazar, 13 Haziran 2010.)

kişisel pms dönemleri: yenen içilenden keyif almama, hiç birşey yapmak istememe, okunanları anlamama, tv karşısında pelteleşme... Can sıkıntısı. Üretkenlik öncesi gerginlik mi? "in the perfect isolation, here behind the wall". Can sıkıntısı mı izolasyon yaratıyor yoksa ördüğüm sıkı duvarlar mı sıkıntının kaynağı? Yıkayım diye bu sıkıntıyı, başlattım duvarın üzerine damlatmaya suları. Gücü değil, sürekliliği yıkacak. Pıt pıt pıt, çatlağı yaratacak. Geçen sürede yalnızca yaşadım. Yalnız yaşayıp, yemek yiyip, uyuyup, uyanıp, gezip tozup sınırlarımı buldum. Bu da bir gelişme. Ne Bologna'da çadırın içinde, ne Suriye rakısının şişesinde, ne Süryani şarabının renginde, ne dün yediğim mercimekli bulgur pilavının tanelerinde, ne de her sabah pencereyi açıp tuvalete gidip çayı demleyip televizyonu açtığımda bundan sonra ne olacağına dair bir ipucu bulamadım. Ama sanırım, her biri bana neyin olmayacağını, neyin gerçekleşmeyeceğini anlattılar. Can sıkıntısı en çok bu işe yarıyor

İşte oldu: yaz geldi, engellenemez bi' biçimde. Engellemeyen kışın ardından; engelleri aşarak... Uzun kollular kutulara girdikten sonra, soğuk geçen bir mayıs ve "hayır geçmişe geri dönemem" ısrarla o kutuların ağzını kapalı tutma çabam: Boğaz ağrısı. Kışın ayakta kalıp baharda hastalanmak. Kış pek karanlık değildi gerçi, daha çok griydi; ama evde oturunca gittikçe karanlıklaşıyor zamanlar. Karanlık odalarda kara kedi avlama sanatında pek iyi olduğum için, bu oturumlar, sessiz toplantılar, görüşmeler ve didişmeler önemli bir sonuç verdi. "En büyük zafer, kendine karşı kazanılanmış", mealen... Zaferler, pek bana göre değil ama bu iç rahatlığının bir anlamı olmalı. Şimdi, bilgisayar başında ve kütüphanede geçecek bir yaz; tezde yol alma hedefi... Geçen yaz, "hiç bitmese" sabırsızlığının aksine, bu yıl "e hadi artık bir an önce olsun bitsin" sabrı... Tercih edilen bir izolasyondan başka bir tercihin lokasyonuna; "paradigm shift":

Kim gidişatı değiştirme gücüne sahiptir? Ne olursa-ne kadar olursa tamam olur işler? Bildik tabirle: çok gezen mi bilir çok gören mi? Yediğin içtiğin senin olsun, gördüğün güzellerden haber ver diyenlere, tam olarak ne anlatılabilir? Türkiye haritasına bakıldığında pek çok yer gördüğüm belli. Ankara haritası için aynı şeyi söyleyemem. Kendi haritamda ise az çok sınırları çizdim. Eflaklılar sakin olabilir. Barış anlaşmasını imzaladım. Öteden beri, çok katı sınırların var, dendiğinde onlara pek inanmamıştım. Sınır dediğin katılaşmaz çünkü. Daha çok, erir. Eridikçe yeniden düzeltmeye çalışırsın: Aynı suda iki kere yıkanılmaz en nihayetinde. Sosyoloji kitabındaki snoopy karikatürü: Kardan adamlardan oluşan ordusuna hükmeden karakter; biz yenilmeziz, yenilmez! der. Sonra güneş açar. İç özel idarem, merkezden gelen emirlere direnmek konusunda iyi direnç göstermiştir. Onunla ne kadar övünsem az. Ama hiçbir başarı cezasız kalmaz bizim memlekette. Yeni bir kararnameyle onu merkeze çekip

Pek az kişinin kötügün dostuyum. Pek az olmuştur, "ya bilader gel şu işi çözelim, canım sıkkın" denmesi; arkadaşların zor zamanlarında beni arayıp sorması. Genelde iyi zamanlarda aranırım. Kabul; ben de pek kimseyi arayıp sormam. Sonuç: dar zamanlarda darlık. Aklın dar muhitinde, tek kale maç. Cinnetin geniş sahralarında, uzun ara paslar. Alabilene... Belki de bu yüzden, uzun ama pek soğuk olamayan kış gecelerinde düşünüp düşünüp düşünüp dururken, kötü zamanlar paylaşan-anlamaya çalışan-paslaşan bir dost edinmek istedim. Cevaplarımın sorusu, buna dayanıyordu. Artık tek başıma gezip dolaşmamak isteği kadar, "yahu şu kötü günleri de biriyle paylaşsak" derdi tasası... Mutlu olmayı bilmiyorum ama belki paylaşmayı biliyorumdur. "Kim istemez mutlu olmayı Ama mutsuzluğa da var mısın?" (c.s.)

Daha önce hiç sormadığım bir soru sordum. Yürürken, otururken, tv seyrederken, maç seyrederken, otobüs beklerken, evde otururken, parkta otururken, ayakta dururken, uyumadan önce ve uyandıktan hemen sonra, cam silerken, bulaşık yıkarken, yerleri süpürürken, yemek yaparken, hiçbir şey yapmazken, diğer soruları sorarken, diğer yanıtları verirken, günler boyunca hiç soru sormadan dururken cevabını-cevaplarını verdiğim soruyu sordum. Karar verdim ve uyguladım. Şimdi rahatım.

kurtuluş'tan geçerken, kulağımdaki ses "yanlış cevaplardan seçerdin istediğini" diyordu, dışarıdaki de kurtuluşa çağırıyordu. tam olarak ne demek istediklerini anlamadım. neyi nereye koyacağımı bilemiyorum. ama sonuç olarak elde avuçta olana bakıyorum; olan bitene; garip bir tekrar söz konusu. ya aynı yerde dönüp duruyorum ya da temeli iyi atmışız fark etmeden, fazla savrulmuyoruz. yaşananlar birbirinin tekrarı. tekrar etmem gerekirse, garip bir döngünün içindeyiz. kendimize dolanıp duruyoruz. tam olarak ne istediğimi bilmiyorum. neyi nereden alacağımı da... kimden nasıl ne istenir ve sonra ne cevap verilir. sadece elde avuçta olana, olan bitene baktığımda, haklı olduğumu hissediyorum. sadece bir his. aklı baliğ olmadım daha. aklım almıyor olan biteni. neyi nereye koyacağımı bilemiyorum. koyverip gidiyorum. "korkulardan arın da gel; bu bir yaşam-sakin ol geçer gider..." o kadar büyük bir tekrar var ki evin camlarını bile geçen yılla aynı gün silmişim. çözece

Bir adam kendi tiyatrosunda, tamam Bir köpek sokak değiştirdi, korkak İçi süt dolu bir lokanta, ve kapandı Ben ağzıma geleni söyledim, öyle Gene bir ağaç öttü, bu kaçıncı. Sevişsek olmaz mıydı, varan bir Elbette olurdu, bir kır çiçeği bir bulut Bir gülüş kanamak üzere, ve gizli Ve çabuk tarafından bir şey, şarap Aşk gene kelime değiştirdi, vahşi. Güneşe çıktık, bunu unutma, varan iki Ne uzak bir sesimiz vardı, efsane Gelince Çile geliyordu bir çay Oysa biz iki demiştik, varan üç Gözler ki demeye kalmadı, derin. Kim bilir ne seviştik ki saat kaç Elleri tetikte bu gazetelerin. (edip cansever/şey şey şey ve şeylerden)

"(...) geçmiş yalnızların izinde selamı kesmişiz tutkuyla, uyandık pazar, dünya kapalı. görmeyeli uzun zaman olmuş bazı dostları. (...)"

-"konuşsak neyi çözecektik, yazılar yazılmış, söylenen söylenmiş." -yeni maymun iştahlılığım: fransızca. -dublörün dilemması'na başladım. korkma ben varım'dan daha ham. -kosmos'a gittim. hasan ali toptaş romanlarına benziyor. - 20 nisan 2010 ankara yağmuru 'na yakalandım. aslında ben ne zaman dışarı çıksam yağmur yağıyor. ya da ne zaman yağmur yağsa dışarı çıkıyorum. bereketli adamım vesselam. ama bu sene yağmura yakalanma limitim dolmuştur umarım. baraj doldu.

Ankara'da ilk defa salonda voleybol maçı seyrettim. Kişisel tarihime önemli bir not.

ingiliz asilliği ile saray donukluğu; alman disiplini ile nazi acımasızlığı; kuzey sarışınlığı ile sibirya beyazlığı; kaplan avcılığı ile aslan besiciliği; latin savrukluğu ve samba kıvraklığı; amerikan rüyası ile anglosakson fonksiyonalizmi; meksika sınırı ile panama kanalı; halk edebiyatı ile servet-i fünun; gitar ve klavye; acı kahve ile süt tozu. "to be honest, i don't know what i'm looking for..."

Dün, uzun süre sonra bir canlı rock performansı izledim. Nefes Bar'da Redd... Nefes standartlarına göre pek sakindi ortalık; grup temiz çaldı ve işini iyi yaptı. Daha önce falan filan ve bir şövalye var içinde ile değinmiştim kendilerine... Bu kez de: "bir korkuluk gibi içime dikildin beni daha başlamadan bitirdin bir hayat gibi avcuma çizildin beni kemirdin, neye çevirdin sen kanatlarım yoktu benim ama bir zamanlar melektim kirlendim gördüğün rüyayı bozmaya geldim ben sevdiğin dünyayı durdurmaya geldim bütün zehirleri koymaya geldim ben kırılmamış son kalbi kırmaya geldim çok değiştim ben, artık melek değilim" ( redd/artık melek değilim/kirli suyunda parıltılar ) [arjantindeki anlar: "ölmeden önce ben de melektim"]

you look so mysterious but you sound so serious you should have told me on the phone i'm sorry, i'm sorry, i don't know what i'm saying. i guess you tried to let me know by leaving notes on the stereo it's not the typical way to go i'm sorry, i'm sorry, i don't know what i'm saying... 'cause i found myself back in the bachelor scene feel like an astronaut in a submarine if i fall asleep i could fall out of bed maybe the helmet helps but it hurts my head let's not get hysterical maybe you need a sabbatical you get so angry when you're wrong i'm sorry, i'm sorry, i don't know what i'm saying! you know it came as quite a shock to find your note in the cereal box and why'd you have to change the locks i'm sorry i'm sorry i don't know what i'm saying and i found myself back in the bachelor scene feel like an astronaut in a submarine if i fall asleep i could float out of bed m

Biri dünyanın öteki tarafında, diğeri kendi dünyasında. Demiş ki; "arjantin'in en kuzey'inden en güney'ine gelmiş bulunuyorum. en kuzeyi'nde paraguay ve brezilya'ya göz kırpma şansım oldu. şili'yi ise bugün uçaktan gördüm :) and dağları boyunca güneye indim. sub-tropikal iklim'den karasal iklime... 30 derece'den 5 dereceye... burası soğuk :( bariloche - el calafate ve ushuaia. değişik bir ülke, sen de eminim çok severdin." gitmek'in üzerinde güzel bi sos gibi dursun. "Gide gide Anadolu"yu teptik geçtik de And dağlarına gitmeyi henüz beceremedik. And olsun ki onu da yaparız. Ben o'na Van'dan, Erzurum'dan kartlar atarken, O Amsterdam ya da Roma postanelerinden "Anadolu romantiğini" selamlıyordu. Bir yerde pek uzun soluklu olmayı beceremezken, oralara gitmek de çok zor olmasa gerek. Bir yandan, beni en fazla bağrına basan yerin bu gri kent olduğunu düşününce, sevinsem mi üzülsem mi bilemiyorum. Neyse ki

"bu yokluk günlerinde emin oldun sevdiğine ama sahip olamadın bu yokluk günlerinde ikinci sinir harbinde mağlup oldun vatan sağolsun. batan dostların yardım çığlığı hayat kurtarır bazen telefon hatları dostum eyvallah, oku şu kitabı yak gitsin şu dijital ormanı. şimdi ben ne desem boş karışmış harcımız yalnızlıktan sanal oğlan, yalnızlıktan yazdım suyun üstüne hepsi yalan, hepsi yalan hepsi yalan..." ( Kesmeşeker/Sanaloğlan/İçinde İçindekiler Vardır )

gitmek, biz X kuşağının bir klişesiydi. herkes gitmek istiyor; nereye olduğu önemli değil. vaktin birinde, "yolda olmak, yol-cu olmak, yoldan yana" demiştim. birisi de bu sözü duvarına asmıştı, sağolsun. ki kendisi 4-5 yıl bankacılık yaptıktan sonra hindistana gidecekti. ne oldu, bilmem.... gitme isteği, yeni yerler görmekten başka birşey. "orda bir köy var uzakta" romantizmiyle ya da "oy dumanlı bizim eller" hasretiyle değil, tam tersi bizim olmayana ve yabancıya gitme isteği bu. macera. makara. sar sarmala. kendi kendine. dolan dur. olur, olur; zamanla... gitme isteği kabardıkça, gezi bloglarına bakınıyorum. adamlar-kadınlar, geziyor da geziyor. yazıyor da yazıyor. onca zaman ve mekan nasıl bir araya geliyor. onca para ve olasılık nasıl birleşiyor. bunca binom dağılım nasıl bir sıra haline geliyor. anlamıyorum. sayılarla aram iyi değil. halbuki ben gezdiğim yerleri pek yazamam. kendimi doldurmakla meşgulüm çünkü. ancak taşdığım zamanlarda yazabiliy

sayfalar çevrilir, öksürük, boğaz açılır: "her şey çok kolay oldu. ne sızlandım ne de ağladım... ani bir ölüm ya da kalp krizi gibi kolay. bütün şehir üstüme gelecek, dünyam yıkılacak sanırdım ama olmadı. bitti işte! bi' süre giden gelenler oldu. beni anlamaya çalıştılar. bi' işe yaramadı. sıkıcı ve kasvetliydi. bazen bütün gün yorganı başımdan aşağı çekip uyudum. bazen de ucuz filmler seyrettim. günler böyle geçip gitti. şimdi iyiyim. sen utanç gecelerinde, ben burda. hepsi bu kadar, sonrası yok. unuttum gitti geberik. unuttum gitti, unuttum gitti... " ( nazan öncel/bırak seveyim rahat edeyim/sokak kızı )

yeni bir sürekli adres bulmam için zaman daralıyor. geniş düzlüklerde top koşturmayı kim sevmez... ikametgah il muhaberimin, reykjavik ya da santa cruz'a nakli için, hayatımda nasıl bir değişiklik gerekirdi acaba? eminim honululu'da ya da tallinn'de atlastan yer bulmaca oyunundaki çocuklar için, niğde karizmatik bir isim gibi duruyordur. zaten artık önemli olan, keyifle yaşayacak bir yerden ziyade keyifle takip edecek bloglar bulmak değil mi? ikincisinin heyecanı bazen daha yüksek olabiliyor. yine de günün birinde karar verip latin amerika'ya yerleşsem, karnımı doyuracak bir iş bulabilirim. ayrıca sürekli hayatımın köklü biçimde değişmesi isteğini umarken, gidilecek yerlere dair rehber kitaplar okumuyor değilim.

sometimes i wanna sleep in the street but it feels a little funny without you down in the basement feeling the pavement holding my stomach. and sometimes i can't believe my own feet so i found another permanent address sold the old mattress keeping the changes talking to strangers.. i knew i could forget you, that's what i'm gonna do now i'm staring at a stop sign, just like the last time hey you're everything you dreamed you'd be what a civilized way to be angry locked in the attic, starting to panic wait, that's me... always it's the same situation it's got to be somebody's fault but i never know what to do so let's say we put the blame on you standing in a phone booth waiting for the punch line trying not to call you just like the last time. ( chroma key/another permanent address/you go now )

* Diş fırçalarken altdudağımı ısırdım; kanadı. Nasıl oluyor böyle şeyler, anlamıyorum. * Bu seferki karnabahar acı çıktı, yine de yedim. * Uzun süre sonra süt içtim. * Hafta sonu ikisi statta, biri halı sahada, biri tv'de olmak üzere 3 (değil, 4) maç izleyerek çayıra çimene doydum. * Arka pencerem çiçek açtı. * Yine 3 numarayım.

türk futbolunun en üst seviyesine yapabileceğim katkıyı yaptım. yener umuduyla bursaspor'un maçını izlemeye gittim. benden bu kadar. sıra oligarşide. "kaptan yeter artık, bu kaçıncı ölümüm?"

"Tutarlılık, şahsiyetsizliği kamufle eder. Buna karşılık, muktedirler de kendilerini hakkında kolayca yanılırlar. Sıra dışılık da, sıradanlık da hayatın sonsuz gizeminin ayrılmaz parçalarıdır. Ivır zıvır peşinde koşan bir açgözlü mü olacaksın, paha biçilmez şeylere burun kıvıran bir müşkülpesent mi? Kulağa hoş gelen yalanlar seni yufka yürekli bir köleye çevirebilir. Kısacası, karara varmak için elimizde yalnızca sezgi ve hislerimiz vardır. Fikirler, düşüncelerden doğmaz. Bilginin asıl fonksiyonu, duygularımızı değiştirmesidir. Zihniyet, hissiyata tabidir. Çaktın mı köfteyi?" (M.M/K.B.V/s.314)

The National 'ın yeni albümü High Violet, 11 Mayıs'ta çıkıyormuş. Albümden iki şarkı, biri (Terrible Love) canlı performans, burada ; diğeri albümün resmi sitesinden indirilebilen Bloodbuzz Ohio, şurada . Albüm Kapağı:

4 dayım var. Onların hikayelerini kitaplaştırsam, Adana Futbolu'ndan çok satar eminim. En büyüğü, mühendis. Tarsus'tan çıkıp üniversite sınavında derece yapmış, ailenin gurur kaynağı. ODTÜ-İTÜ, güreş, çapkınlık, kariyer, zenginlik derken aileyle bağlar kopmuş. Adana'da yaşıyor; yengemin tabiriyle annemin bıyıklısı. Uzun süredir görmüyorum ama masmavi gözleriyle, kıkır kıkır gülüşüyle hatırlıyorum. Bir sonraki, tam tersi; haylazlığın kralı. Sık sık sınıfta kaldığı için dedem ayağından tavana asmış bunu. Nenesi, ağzından bok gelecek çocuğun diye kükremiş dedeme. Bunun hikayeleri iki gruba ayrılır. Çoğunluğu "ya ilkokul 1'deyim ya 2'de" diye başlayan köy hikayeleri ya da mavraları, ikincisi meslek hikayeleri: Berberlik. Özellikle askerlikte meslek bilgisiyle yan gelip yatması, ordu evlerinde komutan eşleriyle makaraları... Şimdilerde babamın yayla yoldaşı; envai çeşit bitkinin otun suyunu çıkarıp çay niyetine içer ya da yağını yapıp sürer. Bi ara baş ağr

"Akşam güneşine markaj yapan suratsız binaların arasında, derisi yüzülmüş bir maymun gerginliğiyle turluyorum. Çaresizliğin promosyonu olan bir dirayetsizlik ve endişeyle dopdoluyum. (...) Ilık ve yumuşak porselenden yapılmış genç kızlarda, şehvet hezeyanları çınlıyor. Maaşı ancak yoksulluğunu sürdürmeye yeten üçüncü lig bekarları, kravatlarını gevşetmiş. Dişinden tırnağından artırıp dişçiye giden, manikür yaptıran plaza amazonları umutsuz bir kibirle yalpalıyorlar. Emekli memurlar rüşvet ve iltimasla dolu yılların lağım şelalesinden tamtakır bir cehalet referansıyla buz gibi bir hüzne terfi etmişler. Altın dişleriyle demir leblebi yiyen sentetik kabadayılar, cinayet pozları veriyor. Kalabalık, intikam alamadığı için suça yönlen ilkel bir yaratık. Muğlak bir töhmet altında kalmak pahasına, şu karmaşık dünyada basit bir yaşama tarzı. Reklamlarla fişteklenen yığınların tek bildiği, örümcekle sinek arasında pazarlık olmayacağı. Kitleleri etkileyen her söz yalan. Peki ya ben? Bu a

* Korkma Ben Varım 'ı okumaya başladım. Uzun süredir böyle keyifli kitap okumamıştım. Bir süredir kendisini aldırmak için diretiyordu zaten, hislerimde yanılmadım. Yarın buraya alıntılayacağım kısmı, kitabın genel ruh halini yansıtmıyor gerçi... * Film festivalinde, Orada 'yı, Kara Köpekler Havlarken 'i izledim ve beyaz gece seansına gittim. Son filmin -kore filmiydi- yarısında çıktım, sabah 5 buçuk gibi evdeydim. * Kızartma yaparken, önce sıçrayan yağları engellesin diye koyduğum gazete yandı, ardından da ikinci partiyi atarken bileğimi yaktım. Az pişmiş rosto kıvamında, iki orta boy pembe-siyah lekem oldu. * Halı sahada bozguna uğramaya devam...

"(...) Bekler mi beni Her yanı, ama her yanı çocuklar gibi gülümseyen Bir sürü yaz gününün içinde Acaba bekler mi beni? Uykularım, o sonsuz uykularım... Yanmış bir limonluktaki - Ve limonlar ki her gün bir yaprak ayininde Sesini hiç eksiltmeyen - Ama bilmez miyim ben Bilmez miyim hiç, Böyle sığ hayallerle oyalanmak yerine Kısacık bir zaman olmalıydı elimde Turfanda meyva gibi bir zaman Yollar yollar kateden tadı ve ekşiliği Geçerek erguvanların dönemecinden Leylakların dörtyol ağzından Yapıştırıncaya dek beni dudaklarına Acının dudaklarına ve geçmişin Bir yaban gülü yaprağı gibi beni Ama ne gezer. (...)" (edip cansever/ben ruhi bey nasılım)

hani bi ara muhabbet, eğlence gırgır vardı, birkaç kadeh içince hele çenemiz düşerdi, laylaylom, şarkılar türküler, öyle olmasa da öyleymiş gibi söylenen sözler, tavırlar edalar, bakışlar ve gülüşler, yandan çarklı gidişler ve dönüşler; ne oldu ne bitti, hangi ara sular aktı gitti, tıkanık lavabo mu çekti, bir şeyler değişti, durdu ve bekledi. insanları mı ciddiye almaya başladım, burnum mu sürtüldü yeterince-bilmiyorum. kimseye dert anlatacak mecalim yok. "üşeniyorum, öyleyse yarın". yarın veya ertesi gün... ama iki çift laf etmek zor geliyor; zaten saatlerce konuşmamaktan sesim ergen çatlağı gibi çıkıyor ilk seferde. nesnelerin ve kişilerin adını unutuyorum sıkça; tekrar etmemekten belki; ama misal, yıllar önce dinlediğim ve bir daha hiç duymadığım bir şarkıyı bulaşık yıkarken dillendirebiliyorum. ya da "o an"lar hala aklımda. demek ki birikenler çıkıyor bir süre sonra. umarım bugünlerde biriktirdiklerimi de çıkarırım. umarım kimsenin üzerine değil... henüz kimse

Sokakta ne varsa stadyumda da o var. (Radikal internet sitesi, Tartışı-Yorum, 15.03.2010)

"kadıköy çarşısında, sinema çıkışında yağmur, ıslattı beni sana olan güvenimi, iki adet biletimi attım, attım yere yağmurda ıslanmış bir kedi gibi hiç kimse istemez istenmez olmayı, kırılmayı haketmedim yağmur, yağmur yağ üstümüze yağmur, yağmur sev beni, sev beni düne kadar herşeyi unutmaya razıydım oysa, en azından bir haber, ya da bir telefon... neyse boşver, boşver." (kesmeşeker/yağmur/tut beni düşmenden)

yıllardır açılmamaktan kesif bir nem kokusu sarmış bir kutu burun deliklerini mi sızlattı yoksa temizlenmeye bile üşenilen köşelerdeyken biriken tozlar ciğerlere mi yapışmaya başladı bilinmez; unutulan kitaplarım, tam da arakımın beyazlığı vücudumun kızılına karışmaya başlamışken ve hafiften musiki mırıldanırken dudaklarım, kulaklarımı çınlattı. herhangi bir yere bırakılmak isteniyorlardı, "sonra şey olmasın"dı. okunup bitirilmiş hikayeler, elbet bir gün bir yerlerde yeniden anlatılır tabii ki, bir şey olmaz ama çok şey olabilir. yeniden anlatılışta yeniden yazılır ve yenilenen her şey gibi eskisini aratır. şimdi kitapsızlıktan, eskileri karıştırıp dururken, bunu okuduğumda neydim-ne yapıyordum da okuyorum. gidiş yoluma puan berilen ama hoca anlamasın diye küsüratlı uydurulan sonuçlar, sonuçta beni kanaat notuna mahkum bırakıyor. neyse ki genel hal ve gidişat, muallimlerin nezdinde umut verici nitelikte. 4,5'tan 5'le paçayı kurtarıyoruz. öyle veya böyle hikayeyi anl

yalnızlığı satın almak, çok pahalı. tek kişilik ev, tek kişilik oda, tek kişilik yatak, tek kişilik hayat. hepsi için üstüne para veriyorsunuz. üstüne üstüne üstlük, eksik kalıyor hesap. bulaşıkları yıkayabilirim, diyince öncelikle kirli çamaşırları önünüze sürüyorlar. temizliğin her türlüsünü seviyorlar. ama üstünüze üstünüze gelen fatura ve borçlar, hepsini tertemiz etseniz bile, cebinize bahşiş bile koymuyor. çok çaba sarf edip ya da hiçbir şey yapmayıp pazarın en nadide ve en pahalı ürününü aldığınızda, ucuz etin yahnisi yenmez diye avunabilirsiniz. kafanızı şişiren kimsenin olmaması için, tüm yahnileri çöpe atmak gerekiyor. yahnisiz bir hayat, çekilecek gibi değil. bu hayatı çekilir kılmak için sonunda kelle çorbanızı, bayat ekmek doğrayarak; beyin haşlamanızı ekmek arasına koyarak; can sıkıntısını sandviç yapıp yiyebilirsiniz. araya aldığınız, en pahalı etin en nadide yeridir (ikinci nadide). halbuki zamanında sadece et yemek için sarf ettiğim özel çaba, dişlerimin arasındaki p

20 Şubat, Bir Mutabakat Gösterisi , Birikim-Online, Güncel Yazılar, 24.02.2010

20 şubat 2010, Tekel işçileriyle dayanışma mitingi, Sakarya Meydanı, Ankara:

"Bir taş atarsın, taş nereye düşerse Mutlaka bir köşebaşıdır Çünkü yüreğin daralmıştır ve kıştır Kullanılmamış bir sicim gibidir soğuk İşte bak her kestaneciye sapsarı bir köşebaşı kalmıştır. Şimdi bir şamandıra denizin yüzünde Durulmamış bir anı gibi kendini salmıştır. İçimizde birbiriyle konuşan yaprak bolluğu Yalnızlık bir başına kalmıştır." edip cansever

Çarşı pazarın hengamesi, kitlenin, kalabalığın tüm suskunluğunu ve sıkışmışlığını haykırarak hayatta kalması belki... Herşey açıkta, etler ve renkler birbirine girmiş durumda. Suriye, belki de rengi solmuş değerli bir kumaş. (halep çarşısı) (Şam, Hamidiye Çarşısı)

"doğu'da bıraktığım aklım, iade edildi hazret tarafından..." Mustava, Bologna'da arka sokaklarda gizlenmiş kiliseleri dolaşırken, "camii gez desen bu kadar gezmeyiz" mealinde birşeyler söylemişti. Onun hatrına gezdim bu sefer. Araya yine, kilise de sıkıştırdım. İnananlar ve yönelenler... Oraya ve orada olduğuna hükmedilenler. Kalabalık ve ses; huşu ve şevk. Sevk. Alıp gitmek başka bir yana; kendinden geçebilmek. ve geçememek. Burada kendinde kalıp olup biteni izlemek. "küller toprağa karıştı, inanmışların rüzgarında; saflık bir anlam buldu iyilerin ruhunda..." (halep) (Şam) (Şam, Seyyide Zeynep Camii, Kubbesi altın kaplamaymış; Caferiler tarafından hac yeri olarak görülen mekanlardan biri.) (Şam, Omayyad Camii)

Onlar, heryerdeydi. Bizi izlediler. Onlar da onları izliyordu; biz izleyenleri seyrettik. Bize hayret etmiş olabilirler; benim hayretim sadece izlenimlerin çeşitliliğineydi. Çıkartma, kabartma, poster, afiş... Tek adam, farklı formlarda. (Şam-Hristiyan Mahallesi; parmak izi Esad) (Şam, polis motoru; bu çıkartma sivil araçlarda da çokça kullanılıyor.) (Çöl ortasında petrol istasyonu lokantası.) (Halep, kullanılmayan tarihi bir bina üzerinde işleme.)