disconnectus erectus

Kapkara bir kışın ardından yağmurlu ve düşünceli bir bahar; kavurucu yaz ve telaşlı sonbahar. Sorularla cevapları eşleştirmeye çalıştığım bir yıl oldu. Sorular kadar cevaplarla da ilgilenmem gerekiyordu. Onlara yoğunlaştım. Daha iyi bir adam olabilmek için kocaman bir adım... Oldum, diyemem; çabalıyorum. Ki çaba-iyi niyetli çaba, aslolan değil midir? Yıllar sonra bir odam ve masam oldu, sayesinde baya çalışma disiplini edindim; tez oldukça verimli gidiyor. Yüzüyorum, top oynuyorum, fransızca öğreniyorum. Hayatımı değiştirmeye devam ediyorum. Elden gelen bu...

Kimseye hayatı zindan etmemek için, cezaevimi müze haline getiriyorum. İbret-i alem olsun diye duvarlarımı sergiliyorum. Hybrid-i alem olsun diye tüm karmaşıklığını dağıtıyorum. Yeni hayatımı ararken yolculuk yapamadan, kafamı ön koltuğun kül tablasına çarpmadan, ölüp ölüp dirilmiş, melekleşmiş ruhlarımı çağırıyorum. (Melekelerim yerli yerinde. Allah aza noksanlığı vermesin!) İçimde kalan ve dışarı çıkamayan her şeyi salıveriyorum. Yepyeni olmasa da en azında yep olabilen bir hayat arıyorum. Yepyep, kendini tekrar edip duran... Böylece yeni bir mekan öncesi eski cezalarımın suçlarını affediyorum. Kendime yep bir yıl diliyorum. Yenisini sonradan edinme potansiyeline sahip bir ön ek olarak, ardıllarımı merak ede ede...

Sanki yeni uyanmış da bir rüyayı hatırlamaya çalışıyor gibiyim. Uykunun mahmurluğu mu, sakinliğin huzuru mu; bilemiyorum. Sakinliğine kavuşup da kendime gelmiş biriyim. Kendimin sokaklarında el yordamıyla ilerliyorum. Kendimi böyle her seferinde yeniden tanımaya çalışmak, çocukça bir oyun. Halbuki her bir parkesinde emeğim var. Bile isteye konmuş, geride bırakılmış şeyler onlar. Sonra uyuyup uyanıp her seferinde yeniden kurduğum. Mahmurlukla mı mağrurlukla mı; bilemiyorum; sanki yeni uyumuş da bir rüyaya dalmak üzereyim. Ama henüz dışarıdaki sesler kulağımda. Beyin uykum gerçekleşmemiş. Derinliğine inip de yukarı çıkmış biriyim. Kendimin şakaklarında el yordamıyla ilerliyor gibiyim. Yukarı çıkıp suyun üstünde kalmak, yaşlandıkça bir sorun. Halbuki bir keresinde emeklemişliğim var. Bile isteye sürünüp geride bırakılmış şeyler onlar.

Yeni şarkılar dinlemek, yeni kitaplar okumak istiyorum. Yapıyorum da; sadece istemekle kalmayıp; sonra daha önceki şarkıların ve kitapların daha iyi olduğuna karar veriyorum. Eskinin tadı; kıyıda köşede kalmış anıları, ayrı bir lezzet. Yaşlılık emaresi. Yeni insanlarla tanışıp yeni yerler görmek istiyorum. Sonra eskilerin kıymetini anlıyorum. Her "yeni" hevesi eskinin kıymetini çoğaltıyor. Yeniler eskiyene kadar, daha çok zamanları var. Zaman geçiyor ve tükeniyor aynı zamanda. Tükenip bitmiş olanın, badem gözlü oluşu... Her "yeni" adımda, eski adımların sağlamlığına sığınıyorum; ki oraya geri dönebileyim.

Zaman geçerken, tükeniyor da aynı zamanda... Aynı anda hem başarı hem sıkıntı geliyor; "zaferlere ödül yalnızlıktır". Değişim için atılan her adım, mutlu ederken yeni bir bilinmezliği de getiriyor beraberinde. Aynı anda hem huzurlu hem mutlu hem sakin hem kendinden emin olmak, çok zor. Birinden birini seçmek gerekiyor. Hayatında bir bölümü bitirip yenisini açarken, ne olacağını çok da bilmiyorsun. Tedirginlik... İlk değişikliğin ardından, Ankara günlerini sona erdirecek ikinci başarı da gittikçe yaklaşıyor. İkinci tedirginlik, ikinci mutluluk, ikinci hüzün, ikinci sıçrayış, ikinci düşüş.

Olan bitenin kargaşasından çok sakinliğine geçilen bu dönemde, yaratıcılık seviyemin düşmesi normal. Kendimle başbaşa kalmayıp kelimelere boğulmadığım için ve tabii daha az okuduğumdan, daha az çıktı üretiyorum. Daha öncekilerin, çıktı'dan çok dışkı olduğu söylenebilir mi? Kusmuk? Katran? Safra? Atıldı ve bitti. Şimdi yolculuk bitti. Sakin sularda inci tanesi arıyorum. Sakinim. Gereksiz gerginlikler üretip ortamı gerebilme yetim, sağlam. Gerginlikten besleniyorum. Önemli olan içimin rahat olması. Rutine binen hayat, şimdilik güven verici. Bir süre sonra sıkıcı olabilir, onun için de gerekli önlemleri almaya hazırım. Her şey olması gerektiği gibi...