bir hissin peşinde
Yeteri kadar alkol sonrası Dokuz Sokak'a tırmanıp, üç arkadaş şiir yazmıştık; bir dize o bir dize o; o zamanlar m. henüz askerdeydi ve odası bana aitti. O şiiri arayıp bulmaya heves ettim dünkü Kaybedenler Kulübü izlencesinden sonra. 6.45'lik olmasa da yine de herhangi bir fanzinde rahatlıkla yer bulabilirdi. Mesela, Raté... Fanzin dünyamızın baştacı; sonra saçmalığın iki kavramı. Her yazdığımızın kayda değer olabileceği sanrısı o zamanlardan bünyemi sarmış demek ki. Kendimiz yapıyorduk ve oluyordu. Henüz gençtik, neyse ki hala genciz ve bazı şeylere erken vakıf olmuştuk ve neyse ki onları unuttuk.
Kısa bir durgunluk dönemi herkese iyi gelebilir. Kendini vakfedeceğin yeni şeyler bulmak, yaratıcılığı artırabilir. Aslında her şey bir hissin peşinden gitmekle ilgili; o hisler (hissiyat) seni bazen harekete geçiriyor ya da durduruyor. Hissi neyin beslediğinden tam emin değilim ama sakin olmak bunun önemli bir kaynağı olabilir. Ki o zamanlar sakin değildim ve her şeyi hercümerc içerisinde birbiriyle bağlantılandırabiliyordum. Sonra ortaya çıkan arapsaçının aslında ben olmadığıma karar verdim. Çünkü atalarım Viking'ti ve soğuk sularda soğuk kanlı kalmaya alışıktı. Torosların tepesinden Konya Ovasına doğru kayan gemilerim, Anadolu'nun merkezi bir noktasında, gemicilerin uzun olduğu bir alanda, Cebeci çayırına yakın bir yerde demirleyince anladım ki, demir metaforu üzerinden her şeyin başka bir anlamı var. Sonuçta durup beklemek ve olmasını istemek, olmayacakların arasından olabilirleri seçmek, hiç yoktan iyidir. Hiç olmaktansa iç olmak, içten içe bir yol tutturmak, son istasyonun yakın olması kadar mutluluk verici.
Kısa bir durgunluk dönemi herkese iyi gelebilir. Kendini vakfedeceğin yeni şeyler bulmak, yaratıcılığı artırabilir. Aslında her şey bir hissin peşinden gitmekle ilgili; o hisler (hissiyat) seni bazen harekete geçiriyor ya da durduruyor. Hissi neyin beslediğinden tam emin değilim ama sakin olmak bunun önemli bir kaynağı olabilir. Ki o zamanlar sakin değildim ve her şeyi hercümerc içerisinde birbiriyle bağlantılandırabiliyordum. Sonra ortaya çıkan arapsaçının aslında ben olmadığıma karar verdim. Çünkü atalarım Viking'ti ve soğuk sularda soğuk kanlı kalmaya alışıktı. Torosların tepesinden Konya Ovasına doğru kayan gemilerim, Anadolu'nun merkezi bir noktasında, gemicilerin uzun olduğu bir alanda, Cebeci çayırına yakın bir yerde demirleyince anladım ki, demir metaforu üzerinden her şeyin başka bir anlamı var. Sonuçta durup beklemek ve olmasını istemek, olmayacakların arasından olabilirleri seçmek, hiç yoktan iyidir. Hiç olmaktansa iç olmak, içten içe bir yol tutturmak, son istasyonun yakın olması kadar mutluluk verici.
Yorumlar