82-92-02-12

Çift sayıları da yılları da severim. Bazı yılların ayrıca önemi var benim için. Onların çift olması da sevindirici. Kend kendime anlam yüklüyor olabilirim; ya da anlamlar arasında bir seçki... Yılların böyle periyodikleşmesi tamamen tesadüf tabii ki. Belki de değil. Yıldızların belli bir çizgiye gelmesi, astroloji haritamın yol göstergeleri... Zaten asıl sorunumuz, öteden beri içeride bazı şeyleri fazlaca yaşayıp, dışarıda aynı tadı bulamamak. Bu kadar anlamlı olan şeyler aslında çok anlamsız da olabilir.

1982'den sonra 10'ar yıllık periyotlarla gerçekleşen önemli değişimler, hayatımı şekillendirdi. '82, malum, doğum. '92, Adana'ya göçüşümüz. 2002, Artvin yazı ve aşk; uzun ve uzak ilişkinin başlangıcı. 2012, doktoranın bitişi.

Otobiyografi yazmak için erken (yazacak mıyım yani?) ama bazı tespitler için yerinde bir zaman... Malum gündöndü ve olaylar yeni bir seyre akıyor.

Adana'ya gelişimiz, farklı gitmesi beklenen bir hikayenin başlangıcıydı. Daha kısa sürmesi bekleniyordu. Babamın yönlendirmesi ile tüm aile zaten paldırküldür devam ediyorduk yaşamaya. Şimdi de Adana olmuştu. İlkokul burada bitti, ortaokul, lise... Çift sayılara çift parantez: 2000, Ankara'ya geliş. Yeni bir ben kurmak için iyi bir kent. Ankara; İzmir ile kardeş şehir oldu hiç olmayacak şekilde. 2002'de başlayan süreç yine bir çifte parantez ile 2010'da yeni bir şekle girdi. 2006'da Niğde parantezi ve SBF başlangıcı. 2012'de nihayet başımızda tacımız.

Bu mesele daha çok su kaldırır gibi geliyor. Özeti şu: Aslında tüm sakinliğimle yerimden kıpırdamak istemezken olayların bir şekilde gelişip birbirine bağlanması. Hareketin seyri, içten gelen bir güçle şekilleniyor. Hata yaparken arada pekçok doğrunun ve başarının olduğuna görmek, sevindiriyor. Büyüdüğümü görmek. Ne hoş ne tuhaf! Sadece bana özgü!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

41'den

 20'li yaşların ortalarından beri devam ettiğim bu blogta hala ne yazabilirim bilmiyorum. Yaşıyorum ve ölüyorum. Her nefes beni sona yaklaştırıyor; o yüzden nefesimi tutuyorum. Denizin altında tabi, 20 bin fersah altında; bambaşka bir yerde, gidemediğim, olamadığım, bulamadığım herhangi bir yerde. Burada. Alıyorum ve veriyorum. Hayatta kalıyorum.  Eski yazdıklarıma bakıyorum. Bugün olsa yine yazardım Elimde olsa 20'lerde kalırdım. O zamanlar 40'lar nasıl olur diye bir soru aklıma gelmiyordu. Ölümü ya da yaşlanmayı pek aklıma getirmiyordum. Okuduğum kitaplar, izlediğim filmler, gördüğüm güzellikler daha önemliydi. Şimdi bakınca görüyorum ki anı yaşamışım. Sanki yaşamıyor gibiydim ama yaşamışım. Daha iyi günler özlemi hep vardı; demek ki yarın daha güzel bir günmüş. "hep yarın olsun."  Bugün yeniden 20'lere dönseydim yine aynı şeyi yapardım, cebimdeki bozuklarla İmge'den kitap alıp, çok satış yapıyor zaten diye Dost'tan dergi çalardım. Yakalandım ama ols
Devamı

Annemsiz ilk doğum günü

Annemsiz ilk doğum günü. Pek çok şeyin ilki gibi, bunun da ilki varmış. Pazar günü mezarını ziyaret ettim, çiçek diktim. Umarım tutar ve büyür. Bu yaşa kadar pek çok işim tutmadı, ama dertleri içimde büyüdü. Yine de aynı şeyleri yapmaya devam ettim. Denedim ve yenildim. Kimi zaman beraberlikler ve galibiyetler de oldu. Daha önce yazdığım gibi orta sıralarda, "hem önemsiz hem de nemsiz bir yerde" hikayemiz geçip gitmeye devam ediyor.  Bazı rutinleri bozmayı sevmiyorum, bu da öyle. Yaşayıp gidiyoruz işte, "yıllar geçiyor yaşlanıyoruz galiba..." Arada ufak tefek mutluluklar, küçük başarılar ve büyük umutlarla nefes alıp vermeye devam... 
Devamı
 Bakmayın burada ağlak bir moruk olarak takıldığıma; kendi çapımda neşeli, enerjik, yaşamaya hevesli biriyimdir. Sorun çapımın biraz dar olması olabilir. Kendi çapımda yaptığım işler, sağa sola çarpa çarpa bende morluklar oluşturdu. Alım al, morum mor oturdum yerime. Keyfimi kaçıranlara karşı elimi kolumu uzattığım yerlerden biri, burası. O'su bu'su, şu'su; öyle böyle yaşıyoruz işte, ölümüne... Şen şakrak, kakakikiri, espriler, şakalar. Spritüel kaçışlar. Uçtuğumu zannedip götümün üstüne çakılmalar. Buradan bir yere gidememek. Gittiğinde de bile gitmiş gibi olmamak. Güldüğünde de içinin gülmemesi gibi bir şey bu. Bak yine keyifsizleştim birden. Başka biri olmak istemem. Dengesizliklerimle birlikte kendim olmakta bile zorlanıyorum. Dengemi tutturmak zor olduğu için yerimde oturuyorum. İçten içe şakalar espriler devam ediyor... Gülelim ağlanacak halimize. Bak yine ağlamaktan bahsettim; bırak bu moruklukları adamım!    
Devamı