Büyümekle meşgul

Sıradanlaşma ve diğerlerine benzeme kaygısıyla geçen günlerde, yaptığım işi daha iyi yapma azmiyle ayakta kalmaya çalışıyorum. Daha iyi ders anlatayım, daha iyi yazayım ve daha iyi biri olayım. Şimdi de daha iyi baba olayım; iyi olmadan daha iyi- öncesi yok ki, belki benimkinden... Ne kadar mümkün bilmiyorum, görünmez zincirlerle bağlıyız bazı yerlere, çok koşsak kaçmak için zınk diye duracağız belki bir yerde. Başkaları gibi, kalabalığın içinde, iyice yalnızlaşırken kuytu köşelerde sana muhtaç, her şeyi sen olan birine bakıp kalacağını, ona takılıp kalacağını iyi biliyorsun içten içe. Kendinden başka birini önemseme sürecinde kocaman bir ikinci adım. Kendinle ilgili dertleri ikinci plana atmak zorunluluğu... Kendini kuran nedir? Başkasıyla, yanındakiyle, burnunun dibiyle olan bağın. Kişinin etrafında kendi kendine ördüğü, örülmesine izin verdiği ya da vermediği ağlar. Bu bir kozaydı bir zamanlar. Yollar içinde, yollar arasında ördüğümü düşünüyordum. Şimdi kendimi değil bir başkasının doğumu, senin olan bir başkasının doğumu bu kozayı büyütüyor mu yoksa yırtıp atıyor mu? Yeni bir ben doğacak mı? Bu dünyaya bir ben daha fazla mı? Onu bambaşka biri yapabilecek miyim? Zincirlerini nasıl öreceğim? Şimdilik sadece büyümekle meşgul, sorular sonra sonra...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

41'den

 20'li yaşların ortalarından beri devam ettiğim bu blogta hala ne yazabilirim bilmiyorum. Yaşıyorum ve ölüyorum. Her nefes beni sona yaklaştırıyor; o yüzden nefesimi tutuyorum. Denizin altında tabi, 20 bin fersah altında; bambaşka bir yerde, gidemediğim, olamadığım, bulamadığım herhangi bir yerde. Burada. Alıyorum ve veriyorum. Hayatta kalıyorum.  Eski yazdıklarıma bakıyorum. Bugün olsa yine yazardım Elimde olsa 20'lerde kalırdım. O zamanlar 40'lar nasıl olur diye bir soru aklıma gelmiyordu. Ölümü ya da yaşlanmayı pek aklıma getirmiyordum. Okuduğum kitaplar, izlediğim filmler, gördüğüm güzellikler daha önemliydi. Şimdi bakınca görüyorum ki anı yaşamışım. Sanki yaşamıyor gibiydim ama yaşamışım. Daha iyi günler özlemi hep vardı; demek ki yarın daha güzel bir günmüş. "hep yarın olsun."  Bugün yeniden 20'lere dönseydim yine aynı şeyi yapardım, cebimdeki bozuklarla İmge'den kitap alıp, çok satış yapıyor zaten diye Dost'tan dergi çalardım. Yakalandım ama ols
Devamı

Annemsiz ilk doğum günü

Annemsiz ilk doğum günü. Pek çok şeyin ilki gibi, bunun da ilki varmış. Pazar günü mezarını ziyaret ettim, çiçek diktim. Umarım tutar ve büyür. Bu yaşa kadar pek çok işim tutmadı, ama dertleri içimde büyüdü. Yine de aynı şeyleri yapmaya devam ettim. Denedim ve yenildim. Kimi zaman beraberlikler ve galibiyetler de oldu. Daha önce yazdığım gibi orta sıralarda, "hem önemsiz hem de nemsiz bir yerde" hikayemiz geçip gitmeye devam ediyor.  Bazı rutinleri bozmayı sevmiyorum, bu da öyle. Yaşayıp gidiyoruz işte, "yıllar geçiyor yaşlanıyoruz galiba..." Arada ufak tefek mutluluklar, küçük başarılar ve büyük umutlarla nefes alıp vermeye devam... 
Devamı
 Bakmayın burada ağlak bir moruk olarak takıldığıma; kendi çapımda neşeli, enerjik, yaşamaya hevesli biriyimdir. Sorun çapımın biraz dar olması olabilir. Kendi çapımda yaptığım işler, sağa sola çarpa çarpa bende morluklar oluşturdu. Alım al, morum mor oturdum yerime. Keyfimi kaçıranlara karşı elimi kolumu uzattığım yerlerden biri, burası. O'su bu'su, şu'su; öyle böyle yaşıyoruz işte, ölümüne... Şen şakrak, kakakikiri, espriler, şakalar. Spritüel kaçışlar. Uçtuğumu zannedip götümün üstüne çakılmalar. Buradan bir yere gidememek. Gittiğinde de bile gitmiş gibi olmamak. Güldüğünde de içinin gülmemesi gibi bir şey bu. Bak yine keyifsizleştim birden. Başka biri olmak istemem. Dengesizliklerimle birlikte kendim olmakta bile zorlanıyorum. Dengemi tutturmak zor olduğu için yerimde oturuyorum. İçten içe şakalar espriler devam ediyor... Gülelim ağlanacak halimize. Bak yine ağlamaktan bahsettim; bırak bu moruklukları adamım!    
Devamı