nasılsın?

Bu aralar popüler bir kalıp var; "şu tarz insanlardan uzak durun", "böylelerini hayatınızdan çıkarın" vs. Kimseyi özel olarak hayatımdan çıkardığımı, defterden sildiğimi hatırlamıyorum; ama eminim üzerim silinmiştir başkaları tarafından çeşitli nedenlerle. Kimseye bilerek bir kötülük yapmak istemedim, bilerek yalan söyleyip üzmüş olduğumu da hatırlamıyorum ama yine de öyle veya böyle canlarını sıkmışımdır. Benim canımı en çok sıkanlar ise, "sen nasılsın-neler yapıyorsun" diye sormayanlar. Laf olsun diye değil gerçekten sormaktan bahsediyorum. Gerçi ağız alışkanlığıyla bile sormayı akıl etmeyenler var. Yani gerçekten başkasını dert etmeyenler.  Geçen gün bir arkadaş sorunca, daha doğrusu uzakta olduğu için yazınca, fark ettim. Bir şeyler anlatmayı özlemişim.

Yakın dönemde gerçekten bir diyalog kurmak çok zorlaştı. İnsanlar aslında konuşmuyor; tek taraflı bildirimde bulunuyor. Tebliğ. Monolog. "Ben böyleyim abi" insancıkları. Biraz da sosyal medyanın etkisi. Herkes özel, herkes biricik, herkes değerli. Ama en çok ben!

Dinlemeyi seven biri olarak beni çok rahatsız etmiyordu önceleri. Biriken onca hikayeden edebi anlamda hikayeler de çıkabilirdi; kendime onun için de kızıyorum. Belki de dinlediğim için anlatan, konuşkan, çenesi düşük, deklarasyon insanlarıyla yolum çok kesişti. Benim kendime dair araya sıkıştırdığım hikayelerim çok dikkatlerini çekmedi. Fıkrasına gülünmeyen adam durumlarına düştüm. Belki de o yüzden burayı hala kullanıyorum. O yüzden kendi kendime konuşuyorum. Kulak misafiri olan varsa ne mutlu.

Mutlu olunca ne yapacağımı bilemedim mesela bir hafta on gündür. Mutluluk paylaştıkça artar diye bir kaç kişiye haber verdim yeni gelişmeyi. Sonra da utandım, kendimi anlatıyorum diye. Alışmadık bünyede sevinç durmaz. Kayıp gitmesin diye kendi kendime hatırlatıp duruyorum.