muhasebe #22

 Yılın beklenen, ısrarla istenen, yolları gözlenen yazısı geldi: Bu yılın muhasebesi! 

Durgun bir yıl oldu. Kötü haberin olmamasına iyi haber dedim. Rutinler devam etti. Rutin bozma eylemleri olarak bir kaç yeni iş ürettim kendime. Bunlardan biri kentin eski evlerinin fotoğraflarını çekme konseptiyle açtığım instagram hesabı oldu. Kenti farklı bir gözle gezmek, önünde geçtiğin binalara yeni bir anlam yüklemek, kentin yeni yerlerini de bu fırsatla gezmiş olmak adına iyi bir fırsat oldu. Pek ilgi göstermediniz gerçi; ben kendimi eğlendirdim, sağolun yine de! (pis pis bakma emojisi var burada.)

Önceki yılın sonlarında başladığım ülkedeki açık alanda protesto ve eylemleri listeleme işine yaz aylarına kadar devam ettim. Hele bunu hiç sallamadınız... Liste miste yok size bundan sonra...

Geçen yıllarda devam eden işler: Youtube'a videolara, sayıları azalsa da, devam ettim. 14 yeni video yükledim; kanal 32 bin görüntüleme, 1500 saat izlenme, yeni 509 abone aldı. Öğrenci arkadaşlar sınav zamanlarında daha sık uğradı ama yaz aylarında unuttular. Yine yılın sonlarında ağırlık kazansa da yer yer wikipedia maddelerine destek attım. Yeni fark ettiğim işbirliği projelerine katıldım. İnsanlığa bir nebze katkı; kendini eğlendirmeye devam... 

Ekonomik krizle de ilişkili olarak daha az kitap okudum. Sondan başlamak gerekirse, yıl sonuna doğru yine Norveçlilerden devam edip, Roy Jacobsen - Rigel'in Gözleri; Dag Solstad - Profesör Andersen'in Gecesi okudum. İlginç tarzlar, daha önce okuduklarıma göre farklı işlerdi... Sevip sevmediğime karar veremedim. Yazın Per Petterson'a devam edip, Sibirya Hayali ile biraz eften püften olsun diye Alper Canıgüz okudum; ikisini de bu kez pek beğenmedim. 

Bu yıl passolig çıkardım ve yıllar sonra Demirspor deplasmanına maça gittim. Sayemde 3 puanı kaçırdık tabii ki... Maç muç yok bundan sonra! (ama sen çok yaşa!)

Blogu okumamaya devam ettiniz; ben de yazmadım sizin yüzünüzden... Çoğu bot ziyareti olmak üzere 3bin civarı ziyaret olmuş bir yılda. Daha önce blogta yayınladığım kısa öyküleri elden geçirip, kimilerini eski yazdıklarımla birleştirip bazı yayınevlerine gönderdim; tabii ki kabul edilmedi. Niye etsinler ki... Öykü möykü de yok artık! 

Kaliteli yabancı dergilerde akademik yazı yayınlatmak hayali de bu yıl gerçekleşmedi. Bu konuda "yok" diyemiyorum, el mecbur devam... Yazmaktan başka yapabildiğim bir şey yok zaten. 

Kendim için yaşamaya devam ettim; sizler için nefes almadım ama yine de canımı sıktınız, aferin size; bunu iyi yaptınız! Annemi özlemeye devam ettim. Neden bu kadar erken cezalandırıldığımı anlayamadım. Mutlu olmak için elimden geleni yapmıştım ama başarıların karşılığı hep burun sürtülmesi, iç yanması, boğazda düğüm, gözde yaş, kulaklarda uğultu ve sembollerden sembollere atlayan rüyalar oldu. 

Rüya büyüyor ve merakla onun kendini geliştirmesini de izliyorum. Beni sevdiğini biliyorum! Ebru'nun da...  Üç kişi yaşayıp gidiyoruz işte; kavga gürültü, şakalar espriler, hayata dair ufak tefek dokunuşlar ve sebepsiz hüznün izleriyle...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

41'den

 20'li yaşların ortalarından beri devam ettiğim bu blogta hala ne yazabilirim bilmiyorum. Yaşıyorum ve ölüyorum. Her nefes beni sona yaklaştırıyor; o yüzden nefesimi tutuyorum. Denizin altında tabi, 20 bin fersah altında; bambaşka bir yerde, gidemediğim, olamadığım, bulamadığım herhangi bir yerde. Burada. Alıyorum ve veriyorum. Hayatta kalıyorum.  Eski yazdıklarıma bakıyorum. Bugün olsa yine yazardım Elimde olsa 20'lerde kalırdım. O zamanlar 40'lar nasıl olur diye bir soru aklıma gelmiyordu. Ölümü ya da yaşlanmayı pek aklıma getirmiyordum. Okuduğum kitaplar, izlediğim filmler, gördüğüm güzellikler daha önemliydi. Şimdi bakınca görüyorum ki anı yaşamışım. Sanki yaşamıyor gibiydim ama yaşamışım. Daha iyi günler özlemi hep vardı; demek ki yarın daha güzel bir günmüş. "hep yarın olsun."  Bugün yeniden 20'lere dönseydim yine aynı şeyi yapardım, cebimdeki bozuklarla İmge'den kitap alıp, çok satış yapıyor zaten diye Dost'tan dergi çalardım. Yakalandım ama ols
Devamı

Annemsiz ilk doğum günü

Annemsiz ilk doğum günü. Pek çok şeyin ilki gibi, bunun da ilki varmış. Pazar günü mezarını ziyaret ettim, çiçek diktim. Umarım tutar ve büyür. Bu yaşa kadar pek çok işim tutmadı, ama dertleri içimde büyüdü. Yine de aynı şeyleri yapmaya devam ettim. Denedim ve yenildim. Kimi zaman beraberlikler ve galibiyetler de oldu. Daha önce yazdığım gibi orta sıralarda, "hem önemsiz hem de nemsiz bir yerde" hikayemiz geçip gitmeye devam ediyor.  Bazı rutinleri bozmayı sevmiyorum, bu da öyle. Yaşayıp gidiyoruz işte, "yıllar geçiyor yaşlanıyoruz galiba..." Arada ufak tefek mutluluklar, küçük başarılar ve büyük umutlarla nefes alıp vermeye devam... 
Devamı
 Bakmayın burada ağlak bir moruk olarak takıldığıma; kendi çapımda neşeli, enerjik, yaşamaya hevesli biriyimdir. Sorun çapımın biraz dar olması olabilir. Kendi çapımda yaptığım işler, sağa sola çarpa çarpa bende morluklar oluşturdu. Alım al, morum mor oturdum yerime. Keyfimi kaçıranlara karşı elimi kolumu uzattığım yerlerden biri, burası. O'su bu'su, şu'su; öyle böyle yaşıyoruz işte, ölümüne... Şen şakrak, kakakikiri, espriler, şakalar. Spritüel kaçışlar. Uçtuğumu zannedip götümün üstüne çakılmalar. Buradan bir yere gidememek. Gittiğinde de bile gitmiş gibi olmamak. Güldüğünde de içinin gülmemesi gibi bir şey bu. Bak yine keyifsizleştim birden. Başka biri olmak istemem. Dengesizliklerimle birlikte kendim olmakta bile zorlanıyorum. Dengemi tutturmak zor olduğu için yerimde oturuyorum. İçten içe şakalar espriler devam ediyor... Gülelim ağlanacak halimize. Bak yine ağlamaktan bahsettim; bırak bu moruklukları adamım!    
Devamı