bir serüvenin tanımı

hiç bir zaman yenilmedi geceye
sevincim de, inancım da...
doğru diye bildiğim güzellikler
hiç birgün kendinden uzak bir şeye değişmedi.

hiç birgün yolda koymadı beni
güvencim ve direncim
düşerim sandılar dönüp baktılar
gülerek geçip gittim

evet ben tek başımaydım,
onlarsa çok yalnızdılar.

(şiir:Afşar Timuçin/beste:Işığın Yansıması)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Çok gezen mi bilir çok okuyan mı?

 Avrupa'nın ortalarında dolandıktan sonra Anadolu'nun ortasına geri döndük. Arada batısında da konakladığımız oldu; elektrik kesintileri, yangınlar, sıcakla beraber. Gezip gördüklerimiz, hissettiklerimiz, ter ve yorgunluk iç içe geçti; içe aktarıldı. Bolca fotoğraf kayda geçti. Hafıza kaydı... Kayıp düşmesin diye anılar. "Çok gezen mi bilir çok okuyan mı?" denklemini birlikte götürmeye çalıştım her zaman. Ama para olunca zaman, zaman olunca para olmuyor çoğu kez. Zamanımız daha bolken paramız azdı; yine de kayıtlara eklenen çokça yer oldu. Kimisi 36'lık filmlerde, bazıları basılı kağıtlarda kaldı.  Şimdilerde çoğu dijital. Öncekiler soluyor, sonrakiler yer açılsın diye siliniyor bazen. Hafızalar doluyor; sıfırlamak gerekiyor. Gençlikten orta yaşlılığa, orta sınıf dertleri... Okudum ve yazdım; gezdim ve dolaştım. Tekken iki ve şimdi üç olduk. O da ayak uyduruyor bize, tin tin geziyor sokaklarda; seviyor. Yeni yollar aşındırmak için zaman ve para kollamaya devam.
Devamı

şöyle bir bakacak olursak

şöyle bir bakacak olursak geçmişe; hevesliydim, öğrenci kulübü yönettim, dergi çıkardım, yazılar yazdım,  insanlarla konuşmaya inandım, duvara yazılar astım, fanzin çıkarttım, siyah ve beyazdım, nettim, mesaj vermek istedim, fotokopiciler ikinci evimizdi, makinelerin sıcaklığında ısındım, gruplar kurdum, insanları bağladım, insanları ağırladım, yazılar yazdım (söylemiş miydim?) müzik gruplarının peşine düştüm, fan oldum, sahne ışığı, bira satışı, kulüp kurdum, imza aldım, sarıldım, konserleri takip ettim, beş bin kişiyle omuz omuzaydım, sıcaktı, yoruldum, uykum geldi, insanlarla konuşmaya inancımı kaybetmeye başlamıştım, yazılar yazdım (orasını biliyoruz) trenlere bindim, uzun uzun yollara düştüm, insanlar etrafımdaydı, konuşmadım, seyrettim, dinledim, dinlenmedim, kendi başımaydım, başka binler de oldu, misafirlerim oldu, ev sahipliğim ve konukluklarım, kafam iyi oldu, kötü oldu, iyi kötü yaşıyordum, gezip dolaştım, otobüs koltuklarında ısındım, vagonlarda terledim, uçaklara ...
Devamı

Edebi hislerin uyarıcılığı azalınca yaşama dair heves de azalıyor

 Şarkılarla, şiirlerle, kitaplara geçen ömrün belli bir yerinden sonra bunların etkisi azalıyor ama yerine de bir şey gelmiyor. Artık bunlardan pek tat da almıyorum. Yeni bir şey dinlemek, okumak, çalışmak ya da öğrenmek içimden gelmiyor. Büyük bir coşkuyla yaşamıyorum artık. Edebi hislerin uyarıcılığı azalınca yaşama dair heves de azalıyor. Hislerin körelmesi; işte yaşlılık böyle bir şey... Gençliğin tatları, yerini ağızda bir kekreliğe bırakıyor. İyi ki tatmışım, orası ayrı... Tüketmek yerine üretmeyi, örneğin daha çok ve iyi yazmayı denedim. Olmuyor. Kendimce iyi dediklerim de başkalarınca pek ilgi görmüyor. Kendim için fazlasıyla yazdım, çizdim, söyledim ve konuştum. Acaba başkaları da buna bir şey der mi diye dertleniyorum bazen; sosyal varlıklarız neticede. Şu ana kadar pek bir karşılık göremedim. Kendimden başlayarak bir şeyleri değiştirme umudu gittikçe azaldı. Yine de yaşıyoruz inadına; üretmek ve yazmak iyi hissettiriyor; eskisi kadar olmasa da... Neyi daha iyi yapmak ist...
Devamı