yorgunluk

"Çerez var, dondurma var!" Bir bu eksikti, onu da tamamladık, şimdi sıra diğer eksiklerde...

Ekmek parası, İtalya rüyası, arkadaş hatrı... Öğrenciliğimde geçirmediğim süreyi, eski topraklardaki şenliklerde geçirdim 3 gün; eğlence değil görevdi oraya çağıran; "yaptığı işi iyi yapmak" kodlu genim sürmenaj olma eğilimindeydi. Nitekim yorgunluk olgusu yeni bir anlam kazandı bünyede. Pazar sabahı uçuk ile taçlanan süreç, tatlı bir seda olarak kalacak elbette...

Yüzlerce kişinin parasına dokunup H1N1 kapma kapasitem oldukça yükselirken, aslında farklı durumlara adapte olabilme kapasitemdi beni şaşırtan. 2 tane 2,75 1 tane 1,5'nin kaç ettiğini 10 sn.'de hesaplayamamak da doğru mesleği seçtiğimi gösterdi. İlkokulda belalım olan, "zihinden problemler" kitabı, kısa süreli uykularımın baş kabusuydu; bir de keşke abaküsü atmasaydım diye düşündüm yolda giderken.

Kumaş şort altına kalına çoraplar kadar beyaz pantalon, fermuarlı değil kopçalı çanta, büyük gözlükler moda olmuş; öğrendim. Koşa koşa 70'lere dönerken, 80'lerin ahını almaktan korktum. Permalı saçlar ve vatkalı gömleklerin hıncı çok feci olacak gibi geliyor...

3 yıl önceki adımla, masanın diğer yanına geçmek, her seferinde yeni bir hal alıyor. Başka biri olmaya başladığıma, zamanla nelerin değiştiğine, nelere katlanabiliyor olduğuma, mutlu bir şekilde, şaşırıyorum.

Yorumlar

mustava dedi ki…
eforunuz için teşekkür ederim sayın D.E. cumartesi gün sonu keyifliydi, olmanız gerekirdi.

sizi ziyaret edeceğim, etmeden önce haber vereceğim sayın D.E.
20.05.2009 13:15
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

41'den

 20'li yaşların ortalarından beri devam ettiğim bu blogta hala ne yazabilirim bilmiyorum. Yaşıyorum ve ölüyorum. Her nefes beni sona yaklaştırıyor; o yüzden nefesimi tutuyorum. Denizin altında tabi, 20 bin fersah altında; bambaşka bir yerde, gidemediğim, olamadığım, bulamadığım herhangi bir yerde. Burada. Alıyorum ve veriyorum. Hayatta kalıyorum.  Eski yazdıklarıma bakıyorum. Bugün olsa yine yazardım Elimde olsa 20'lerde kalırdım. O zamanlar 40'lar nasıl olur diye bir soru aklıma gelmiyordu. Ölümü ya da yaşlanmayı pek aklıma getirmiyordum. Okuduğum kitaplar, izlediğim filmler, gördüğüm güzellikler daha önemliydi. Şimdi bakınca görüyorum ki anı yaşamışım. Sanki yaşamıyor gibiydim ama yaşamışım. Daha iyi günler özlemi hep vardı; demek ki yarın daha güzel bir günmüş. "hep yarın olsun."  Bugün yeniden 20'lere dönseydim yine aynı şeyi yapardım, cebimdeki bozuklarla İmge'den kitap alıp, çok satış yapıyor zaten diye Dost'tan dergi çalardım. Yakalandım ama ols
Devamı

Annemsiz ilk doğum günü

Annemsiz ilk doğum günü. Pek çok şeyin ilki gibi, bunun da ilki varmış. Pazar günü mezarını ziyaret ettim, çiçek diktim. Umarım tutar ve büyür. Bu yaşa kadar pek çok işim tutmadı, ama dertleri içimde büyüdü. Yine de aynı şeyleri yapmaya devam ettim. Denedim ve yenildim. Kimi zaman beraberlikler ve galibiyetler de oldu. Daha önce yazdığım gibi orta sıralarda, "hem önemsiz hem de nemsiz bir yerde" hikayemiz geçip gitmeye devam ediyor.  Bazı rutinleri bozmayı sevmiyorum, bu da öyle. Yaşayıp gidiyoruz işte, "yıllar geçiyor yaşlanıyoruz galiba..." Arada ufak tefek mutluluklar, küçük başarılar ve büyük umutlarla nefes alıp vermeye devam... 
Devamı
 Bakmayın burada ağlak bir moruk olarak takıldığıma; kendi çapımda neşeli, enerjik, yaşamaya hevesli biriyimdir. Sorun çapımın biraz dar olması olabilir. Kendi çapımda yaptığım işler, sağa sola çarpa çarpa bende morluklar oluşturdu. Alım al, morum mor oturdum yerime. Keyfimi kaçıranlara karşı elimi kolumu uzattığım yerlerden biri, burası. O'su bu'su, şu'su; öyle böyle yaşıyoruz işte, ölümüne... Şen şakrak, kakakikiri, espriler, şakalar. Spritüel kaçışlar. Uçtuğumu zannedip götümün üstüne çakılmalar. Buradan bir yere gidememek. Gittiğinde de bile gitmiş gibi olmamak. Güldüğünde de içinin gülmemesi gibi bir şey bu. Bak yine keyifsizleştim birden. Başka biri olmak istemem. Dengesizliklerimle birlikte kendim olmakta bile zorlanıyorum. Dengemi tutturmak zor olduğu için yerimde oturuyorum. İçten içe şakalar espriler devam ediyor... Gülelim ağlanacak halimize. Bak yine ağlamaktan bahsettim; bırak bu moruklukları adamım!    
Devamı