artı çocuklar

İki pasta, iki hırka, üç kitapla (ve bir fincan-unutmuşum bunu!) geçen hafta... Bir de henüz aradığını bulamayan. Öncesinde, bir ziyaret. Birkaç telefon ve mesaj. Dağınık olsa da sürprizleriyle garip bir yeniyaşhaftası. Etrafımda daha bir iki aylıklar varken, kaç haftalık olduğumu hesaplamaya girişemiyorum. Yeniyaşlar, umutsuzluk vermez bana genelde; hep daha iyi biri olmaya yönelik bir umut ve henüz yeni başlıyoruz-herşey yeni yerine oturuyor kalenderliği. Avuntusu? Gelip geçenin sarsıntısı yerini sakinliklere bırakırken, yeni sarsıntılardan korkup "iyiyim böyle", onaylaması? Her geçen yıl kendimi biraz daha onaylayıp, avutuyorum. Kendimin en büyük destekçisiyim. Büyüyen çocuklarımın bekçisiyim.

"harcanmış yıllara acımıyorum; onlarda büyüyen çocuklarım var..
her eksi bir artı getirir derler; eksi yıllar ise artık çocuklar..."

(ışığın yansıması/artı çocuklar/birdenbire)