müzikal savruluş (ya da homesick)

Pek çok konuda olduğu gibi, müzik açısından da farklı ve çeşitli şeyleri deneme-arama kaygısında değilimdir. Az ve öz sayıda şeyi sevme-onlarla hemhal olma-kendimi onlara adama tavrı, daha bana göre. Geniş müzik bir müzik arşivine sahip değilim. Sevdiğim grupları, kişileri, albüm bazında değerlendiriyorum; bir albümü seviyor veya sevmiyorum, tektük aradan şarkı seçmek zor geliyor. Eş dost-arkadaş önerileri de beni ayakta tutmaya yetiyor yeni tatlar konusunda...

diskötek'in 2 yaz önce verdiği CD'yi öğütmekteyim hala. İçinde The National'a takılıp kalma derecesinde bağlandığım CD... Diğerlerine de sıra geliyor. Kings of Convenience-Riots on Empty Street (I'd Rather Dance With You şarkılarının klibi de dönüyor tv'de) ile, Rufus Wainwright da Poses albümleri ile yeni favorilerim arasına giriyor bugünlerde. Pek bir değerli seçimler yapmış üstad! Tabii ki bu müzikal savruluş, ruh halinin ve kemale doğru giden yaşın etkisiyle yol almakta; yoksa kontrolsüz bir yuvarlanma-nedensiz bir arayış değil.

işte Homesick; KoC-RonES'in açılış parçası:

i'll lose some sales and my boss won't be happy
but i can't stop listening to the sound
of two soft voices blended in perfection
from the reels of this record that i've found
every day there's a boy in the mirror asking me:
what are you doing here?
finding all my previous motives growing increasingly unclear
i've traveled far and i've burned all the bridges
i believed as soon as i hit land
all the other options held before me
would wither in the light of my plan
so i'll lose some sales and my boss won't be happy
but there's only one thing on my mind
searching boxes underneath the counter
on a chance that on a tape i'd find
a song for someone who needs somewhere to long for
homesick because i no longer know where home is


(blogtaki 100.yazımmış yahu, ne güzel!)

Yorumlar

sherlotte holmes dedi ki…
bu adamların üzerimdeki etkisini kelimelerle ifade edemiyorum ben -hatta anlatmaya çalışırken de böyle klişelere mecbur kalıyorum :)... homesick ne güzel şarkıdır...
24.03.2009 15:17
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

41'den

 20'li yaşların ortalarından beri devam ettiğim bu blogta hala ne yazabilirim bilmiyorum. Yaşıyorum ve ölüyorum. Her nefes beni sona yaklaştırıyor; o yüzden nefesimi tutuyorum. Denizin altında tabi, 20 bin fersah altında; bambaşka bir yerde, gidemediğim, olamadığım, bulamadığım herhangi bir yerde. Burada. Alıyorum ve veriyorum. Hayatta kalıyorum.  Eski yazdıklarıma bakıyorum. Bugün olsa yine yazardım Elimde olsa 20'lerde kalırdım. O zamanlar 40'lar nasıl olur diye bir soru aklıma gelmiyordu. Ölümü ya da yaşlanmayı pek aklıma getirmiyordum. Okuduğum kitaplar, izlediğim filmler, gördüğüm güzellikler daha önemliydi. Şimdi bakınca görüyorum ki anı yaşamışım. Sanki yaşamıyor gibiydim ama yaşamışım. Daha iyi günler özlemi hep vardı; demek ki yarın daha güzel bir günmüş. "hep yarın olsun."  Bugün yeniden 20'lere dönseydim yine aynı şeyi yapardım, cebimdeki bozuklarla İmge'den kitap alıp, çok satış yapıyor zaten diye Dost'tan dergi çalardım. Yakalandım ama ols
Devamı

Annemsiz ilk doğum günü

Annemsiz ilk doğum günü. Pek çok şeyin ilki gibi, bunun da ilki varmış. Pazar günü mezarını ziyaret ettim, çiçek diktim. Umarım tutar ve büyür. Bu yaşa kadar pek çok işim tutmadı, ama dertleri içimde büyüdü. Yine de aynı şeyleri yapmaya devam ettim. Denedim ve yenildim. Kimi zaman beraberlikler ve galibiyetler de oldu. Daha önce yazdığım gibi orta sıralarda, "hem önemsiz hem de nemsiz bir yerde" hikayemiz geçip gitmeye devam ediyor.  Bazı rutinleri bozmayı sevmiyorum, bu da öyle. Yaşayıp gidiyoruz işte, "yıllar geçiyor yaşlanıyoruz galiba..." Arada ufak tefek mutluluklar, küçük başarılar ve büyük umutlarla nefes alıp vermeye devam... 
Devamı
 Bakmayın burada ağlak bir moruk olarak takıldığıma; kendi çapımda neşeli, enerjik, yaşamaya hevesli biriyimdir. Sorun çapımın biraz dar olması olabilir. Kendi çapımda yaptığım işler, sağa sola çarpa çarpa bende morluklar oluşturdu. Alım al, morum mor oturdum yerime. Keyfimi kaçıranlara karşı elimi kolumu uzattığım yerlerden biri, burası. O'su bu'su, şu'su; öyle böyle yaşıyoruz işte, ölümüne... Şen şakrak, kakakikiri, espriler, şakalar. Spritüel kaçışlar. Uçtuğumu zannedip götümün üstüne çakılmalar. Buradan bir yere gidememek. Gittiğinde de bile gitmiş gibi olmamak. Güldüğünde de içinin gülmemesi gibi bir şey bu. Bak yine keyifsizleştim birden. Başka biri olmak istemem. Dengesizliklerimle birlikte kendim olmakta bile zorlanıyorum. Dengemi tutturmak zor olduğu için yerimde oturuyorum. İçten içe şakalar espriler devam ediyor... Gülelim ağlanacak halimize. Bak yine ağlamaktan bahsettim; bırak bu moruklukları adamım!    
Devamı