"pazartesi ya da salı"

"Balıkçıl miskin, kayıtsız, yolundan emin, knatlarını boşlukta kolayca çırpa çırpa aşağılarda uzanan kilisenin üzerinden süzülüyor. Beyaz ve uzak, kendi içinde yitmiş,uçsuz bucaksız örtüyor gök her yeri ve açıyor, bir hareketlenip bir duruyor. Bir göl mü? Kıyılarını karalayın! Bir dağ mı? Ah, harika, eteklerinde güneşin altın ışıltısı. Oradan aağı dökülüyor. Derken eğreltiotları ya da beyaz tüyler, sonsuza, ta sonsuza uzanan-

Hakikati istemek, onu beklemek, bıkmadan usanmadan kelime kelime damıtarak sonsuza dek istemek-(soldan bir çığlık, bir çığlık da sağdan. Tekerlekler ayrı yönlere vurmuş. otobüsler karışık bir halde kümelenmiş) -sonsuza dek istemek- (belirgin vuruşla tekrar tekrar öğlen olduğunu duyuruyor; ışık altın pullar yayıyor; çocuklar fıkır fıkır) -hakikate duyulan o sonsuz istek. Kubbe kırmızı; çil çil paralar sallanmada ağaçlarda; bacalardan duman süzülmede; bağırışlar, çığlıklar, "Demir satarım" sesleri- ya hakikat?

Kadınların, erkeklerin ayakları, kimi gölgede, kimi altın ışıltılar içinde, bir noktaya ışınlanmış gidiyor- (Bu sisli hava-Şeker? Hayır, teşekkürler-Gelecek güzel günler)- ateşin yalımları ok ok daüılıp odayı, siyah siluetler ve onların parlak gözleri dışında, kızıla boyuyor, dışarıdaysa bir kamyonet yükünü boşaltıyor. Bayan Falanca masasında çayını yudumluyor, vitrin kürk mantoları koruyor-

Köşelerde ayrılış, kibirli, yapraklar denli hafif, tekerlekler boyunca sürüklenmek gümüş ışıltılarla, eve mi değil mi, birarada, ayrı ama hep harcanmış, canından bezmiş, bitik, paramparça, batmış, birlik olmuş- ya hakikat?

Artık doğru ateşin yanına, mermerin beyaz karesinde hatırlamaya. Fildişi derinliklerden çıkıp gelen kelimeler karalıklardan silkinip çiçeğe duruyor, içine işliyor insanın. Kitap düşüyor; ateşe, küllerin içine, anlık kıvılcımlara- ya da gezinmek şu an, altta kare mermer, minareler ve Hint denizleri, gökler maviye dönmüş yıldızlar parlamada iken - ya hakikat? Yoksa şu an yakın olmak mı yetiyor?

Balıkçıl miskin, kayıtsız geri dönüyor. Gökyüzü yıldızlarını örtüyor; sonra döküyor ortaya."

Virgina Woolf

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

41'den

 20'li yaşların ortalarından beri devam ettiğim bu blogta hala ne yazabilirim bilmiyorum. Yaşıyorum ve ölüyorum. Her nefes beni sona yaklaştırıyor; o yüzden nefesimi tutuyorum. Denizin altında tabi, 20 bin fersah altında; bambaşka bir yerde, gidemediğim, olamadığım, bulamadığım herhangi bir yerde. Burada. Alıyorum ve veriyorum. Hayatta kalıyorum.  Eski yazdıklarıma bakıyorum. Bugün olsa yine yazardım Elimde olsa 20'lerde kalırdım. O zamanlar 40'lar nasıl olur diye bir soru aklıma gelmiyordu. Ölümü ya da yaşlanmayı pek aklıma getirmiyordum. Okuduğum kitaplar, izlediğim filmler, gördüğüm güzellikler daha önemliydi. Şimdi bakınca görüyorum ki anı yaşamışım. Sanki yaşamıyor gibiydim ama yaşamışım. Daha iyi günler özlemi hep vardı; demek ki yarın daha güzel bir günmüş. "hep yarın olsun."  Bugün yeniden 20'lere dönseydim yine aynı şeyi yapardım, cebimdeki bozuklarla İmge'den kitap alıp, çok satış yapıyor zaten diye Dost'tan dergi çalardım. Yakalandım ama ols
Devamı

Annemsiz ilk doğum günü

Annemsiz ilk doğum günü. Pek çok şeyin ilki gibi, bunun da ilki varmış. Pazar günü mezarını ziyaret ettim, çiçek diktim. Umarım tutar ve büyür. Bu yaşa kadar pek çok işim tutmadı, ama dertleri içimde büyüdü. Yine de aynı şeyleri yapmaya devam ettim. Denedim ve yenildim. Kimi zaman beraberlikler ve galibiyetler de oldu. Daha önce yazdığım gibi orta sıralarda, "hem önemsiz hem de nemsiz bir yerde" hikayemiz geçip gitmeye devam ediyor.  Bazı rutinleri bozmayı sevmiyorum, bu da öyle. Yaşayıp gidiyoruz işte, "yıllar geçiyor yaşlanıyoruz galiba..." Arada ufak tefek mutluluklar, küçük başarılar ve büyük umutlarla nefes alıp vermeye devam... 
Devamı
 Bakmayın burada ağlak bir moruk olarak takıldığıma; kendi çapımda neşeli, enerjik, yaşamaya hevesli biriyimdir. Sorun çapımın biraz dar olması olabilir. Kendi çapımda yaptığım işler, sağa sola çarpa çarpa bende morluklar oluşturdu. Alım al, morum mor oturdum yerime. Keyfimi kaçıranlara karşı elimi kolumu uzattığım yerlerden biri, burası. O'su bu'su, şu'su; öyle böyle yaşıyoruz işte, ölümüne... Şen şakrak, kakakikiri, espriler, şakalar. Spritüel kaçışlar. Uçtuğumu zannedip götümün üstüne çakılmalar. Buradan bir yere gidememek. Gittiğinde de bile gitmiş gibi olmamak. Güldüğünde de içinin gülmemesi gibi bir şey bu. Bak yine keyifsizleştim birden. Başka biri olmak istemem. Dengesizliklerimle birlikte kendim olmakta bile zorlanıyorum. Dengemi tutturmak zor olduğu için yerimde oturuyorum. İçten içe şakalar espriler devam ediyor... Gülelim ağlanacak halimize. Bak yine ağlamaktan bahsettim; bırak bu moruklukları adamım!    
Devamı