disconnectus erectus

"... söyleş bakalım 3 günlük ömrünle , herkes memnun kendinden öyle ya da böyle ne testler çözdük biz ne yanlışlar bulduk ne özetler okuduk da ne çoktan seçildik bu yalnızlar liginde, her sene üstüste şampiyon olmuşuz da kupalara doymuşuz da üstelik tanışmışız da bir kadıköy akşamında gidebilir miyiz dersin buradan uzaklara iş sahibi olursun, bir sevgili bulursun. ana haber, sana yeter günün birinde... bir mucize beklersin sessiz evlerde törpülenir cesaretler zaman içinde..." ( cenk taner/buradan uzaklara/izin vermedi yalnızlık )

Bu yıl çokça ürün aldım. Emek verdiğim kitaplarım çıktı. Birçok yazım yayınlandı. Ama ben neredeyse hiçbirinden tat almadım. Ağız tadı olmayınca, alınan nefesin de pek anlamı olmuyor. Anlam olmayınca, bağlam da olmuyor. Bağlam olmayınca, salınıp duruyorum. Duruyorum. Tarihe not düşmekle kaldık. Tarih olduk. Tarih yaptık. Yaparken iyiydi de geride kalınca kötü oldu. Anladım ki sonuç almayı değil, sonuca gitmeyi seviyorum. Ama hiçbir zaman sonuca giden yol puan almaz. Hoca salladığımı anlamasın diye küsüratlı sonuç yazsam da bir şey değişmez. Atıp tuttuğum yazılar, ben öldükten sonra anlaşılır artık. Yüzüme söylenemeyenler, ardımdan söylenir. Yanlış, yanlıştır. Eksik, eksik. Yol önemsizdir. Gittiğin yol, yol değil. O kadar yol tepsem de anlayamadım gitti: Vardığım yer, kitapçıların kuytuları; arşivlerin tozları. Bu yıl az film seyrettim sinemada. Ama seyrettiklerimin hepsi iyiydi. Evde seyrettiklerimin çoğu benim tercihim değildi. Kendi tercihlerim olmayınca, daha iyisi oldu. Onun te...

Aslında 2009 iyi bir yıl oldu. Aslı astarı garipliklerle doluydu; ama astarı yüzünden pahalıya gelmedi neyse ki. "Ölmek pahalıydı, bazen ucuzlardı"; biz o kampanyalara denk gelemedik, o yüzden hayatta kalmaya devam ettim. En büyük başarım bu oldu. Çukurova Mavi'yle başlayan hareketlilik, Air France'a kadar ulaştı; Renault Symbol'den, denizdeki tekneye kadar her türlü ulaşım aracını kullandım. Kimi zaman günlerce evdeydim, varlığım kapımın önündeki çöp poşetiyle kanıtlandı, kiminde yaz ortasında buz gibi denizin içindeydim; bir ara dışarıda dolu varken küçücük çadırda sıkışıp kaldım, sonra üç yıldızlık bir otel odasında bazı seslerle uyandım. İmaj imparatorluğum yeni yerler keşfetti; vergi toplamak için gönderdiğim memurlar geri gelmedi, anlaşma yapıp Eflak Boğdan'ı yeniden onlara verdim. Tarihçiler doğal sınırlarıma dayandığımı yazdı. Sınırlarda yeni şeyler keşfettim. Birçok yabancıya kendini hatırlattım. Kendimle oynarken onları da oyuna aldım. Bazısı bun...

nasıl geldim buraya? hangi yollardan geçtim? hangi deniz kıyılarından düştüm bu çöle? hangi yeşilliklerden kondum bu stepe? kim getirdi beni buraya? kim bırakıp kaçtı? kim attı gökyüzünden, cennetin bahçesinden? hangi yanlışın sağlamasıyım? hangi boşluğun dibiyim? hangi şaheserin defosuyum? kimin bedduasıyım? ne zaman uyandım rüyadan? "pişmanlıktan kaçan bir yanılgı, tarihin tozlu dosyasında... zaman bir girdap gibi, kaderin kör dizaynında "

Kıskanmak-bornova bornova-vavien üçlemesi ile, 2009 yılını sinemasal açıdan iyi bitiriyorum. Memlekette iyi işlerin yapılması, böyle aklı fikri derin adamların inatla istedikleri işleri yapabilmek için uğraşması, biz yeni yetmelere de umut veriyor. Bu üçlüde benim dikkatimi çeken ortak bir nokta vardı: Cinnetin eşiğinde olmak. Üçünde de alabildiğine sessiz-sakin insanların, taşranın ya da kenar mahallelerin, kendi halindeki karanlık dünyaların içinde çakan bir kıvılcım; ve geçen onlarca zamanın biriktirdiği tortunun aslında ne kadar yakıcı olduğunun ortaya çıkması... Biriktikçe tehlikeli hale gelen sessizliğin, ne derecede etkili olabileceği... Hayır, bunların benim sessizliğimle hiçbir alakası yok tabii ki... Yıllar önce parkelerin altına sakladığım oksitlenmez usturamın ışıltısını görmemek için bütün perdeleri açıp ışığı içeri alıyorum. 2009'un "muhasebesine durmak", bu ışıklı sahnenin üstünde olacak.

Torosların ardına yeni bir yolculuk; karlı dağların ardına, inadına bir koşu... ( İstanbul Blues Kumpanyası/On the Road Again/Sair Zamanlar )

yükümü yüklenip koltuklarıma, gölgemi düşürdüm demir yollara. uzadıkça uzadı derdim, gün gibi battım, eridim; daha neler neler derdim ama ayıp filler kuruyor dilim... " gölgeme bak gölgeme amma aşık, amma divane oturmuş kanepesinde gurbet elin kendini seyreder gözlerimde amma aşık, amma divane. gölgene bak senin gölgene amma fakir, amma biçare ceplerini elleriyle doldurmuş aynı kanepesinde gurbet elin amma fakir, amma biçare. ya öbür adamın gölgesi, öbür amma hinoğlu hin, amma hergele ayıp fiiller kuruyor belli kulakları toprağın üstünde kocaman amma hinoğlu hin, amma hergele. gölgelere bak gölgelere amma işsiz güçsüz, amma avare şarkılara inanıyorlar bütün gün hepsi de aynı şarkının insanları amma işsiz güçsüz, amma avare..." (cemal süreya)

"Efendimiz acemilik. Bir taş alacaksınız, yontmaya başlayacaksınız. Şekillenmeye yüz tutmuşken atacaksınız elinizden. Bir başka taş; bir başka daha. Sonunda bir yığın yarım yamalak biçimler bırakacaksınız. Belki başkaları sever, tamamlar. Ama her taşa sarılırken gücünüz, aşkınız, korkunuz yenidir, tazedir. Başaramamak endişesinin zevkiyle çalışacaksınız." (Turgut Uyar/1956)

2010 kahve falım oldukça renkliydi. Telvenin rengi ve kokusu bana huzur verdi. Söyleyen mi yoksa söyleten mi yetenekliydi bilemiyorum ama duyduklarım beni mutlu etti. Zaten bizim oralara her gidişimde, bu gel-giti sonlandırmaya biraz daha yaklaşıyor gibi hissediyorum. Bu kadar farklı hayatlar arasında savrulmanın artık bir sonu olmalı. Ortak bir zeminde buluşmalı insanlarla... Onlarla konuşmaya konuşmaya, uzaklardan gelmiş ve dilini henüz çözememiş biri olmaktan yoruluyorum. Böylece burnum büyüdükçe büyüyor. Halbuki kendime söylendiğim ve ayna karşısında pratik yaptığım zaman bir sorun olmuyor. Kendime kızdığımda, o oldukça anlayışlı davranıyor. Ama fallarda kendim çıkmıyor karşıma. İçip içip bitirdiğim dertlerim çıkıyor. Ben onları tükettim sanıyorum ama onlar tortu olarak bekliyor. Sonra birileri ona anlam ve şekil yüklüyor. "Bak görüyor musun" diyor; "şuracıkta oturmuş bekliyorsun". İçim kabarmış oluyor. Dertlerim fincanın altından taşıyor. Kısmetim taşıyor. Gökt...

"(...) kaptanınız konuşuyor: korsan bizi kaçırıyor; kemerler bağlansın, anılar hatırlansın... biryer var biliyorum, evet seni seviyordum, ışığa baktım, içine daldım, şimdi neyleyim?" ( kesemeşeker/kaptan/içinde içindekiler vardır )

"(...) bu puslu sabahlarda, adını unutmaya devam ediyorum. bir maçın son anında, kasti tekmeler diyarında, koşuyorum; kırmızı kartlara doğru, kaçıyorum; şahsi verkaçlarla, festival zamanı istanbul’da, bizimkisi resital olsa olsa... bu acil servislerde, adını unutmaya devam ediyorum." (c.t./a.u.d.e)

"(...) vakit çaldım, yalan attım. doping de yaptım, şike de... her yol mübahtı bilirsin, aşk cinnetlerinde... çalışmıştık yıllarca, okullarda-evlerde... acılar sislendi hep tekellerde. (...)"

Birçok kişinin defterinden silinmiş olabilirim. Dahası karakaplı defterlere girmiş olabilir ismim. Defter-i kebir'de borçlu hanesindeyim. Halbuki borçlar hukukundan B2 ile geçmiştim. Bütün bunlar, sevgili Orhan Sevilengül hocamızın kitabını almadığım için başıma gelmiş olabilir. Oysa ki eski basım bir sosyal güvenlik hukuku kitabım vardı. Kalmıştım. Tekrar alıp daha iyi anlamıştım. Hayatı tekrar alıp daha iyi anlama şansım var mı? Listelere tekrar girmek için bir fırsat? Bütün bunlar başıma, olasılık hesabını çalışmamaktan gelmiş olabilir. O dersi de tekrar alıp geçmiştim. Bütün olasılıkları yeniden almak mümkün mü? Bütün olasılıkları hesaba katıp torbadan bir şarkı seçsem... Gelişine bir vole vurup dünkü gibi doksana taksam. Her zaman mümkün değil. Her zaman geçerli değil. Bütün bunlar normal şartlar altında geçerli ve diğer bütün koşullar sabitken. Ama gerek yok. Hiçbir şey için gücüm yok.

hiçbir şey için hiç kimsenin suçu yok. tek suçlu benim. kendi verdiğim cezamı çekiyorum. bu klişe laflara bayılıyorum. kendimi klişelerle yeniden üretmeye bayılıyorum. evimin bir odasını bu yüzden klişelere ayırdım, ağzına kadar dolu, kapı açılmıyor. modern baskı tekniklerine geçemedim hala. seviyorum nostaljiyi. çevirmeli telefon alacağım kendime. milletlerarası bir numarayı çevirirken uyuyup kalacağım; kimi aradığımı bile unutacağım. sadece aramayı seveceğim, ulaşmayı değil. ulaşınca elimin tersiyle iteceğim. hayret, bugüne kadar hiç aklıma gelmedi bu. telefonu açan olursa, "acımı dindirmek için bana bir şey ver" diyeceğim. ona gstkp dinleteceğim. bitince, "çok sağol açıkhava" diyeceğim. açık hava'da laçotayfa izlemiştim 2002 yazında. o yaz hayatım değişti. " herşey iyi olacak sanma yanılmak gündelik oldu " demek isterdim; sanırım geç kaldım. "her şey kötü olacak sanma, yaşanan en kötü buydu" diyebildim. diyemediklerim dediklerimden fazl...

İki pasta, iki hırka, üç kitapla (ve bir fincan-unutmuşum bunu!) geçen hafta... Bir de henüz aradığını bulamayan. Öncesinde, bir ziyaret. Birkaç telefon ve mesaj. Dağınık olsa da sürprizleriyle garip bir yeniyaşhaftası. Etrafımda daha bir iki aylıklar varken, kaç haftalık olduğumu hesaplamaya girişemiyorum. Yeniyaşlar, umutsuzluk vermez bana genelde; hep daha iyi biri olmaya yönelik bir umut ve henüz yeni başlıyoruz-herşey yeni yerine oturuyor kalenderliği. Avuntusu? Gelip geçenin sarsıntısı yerini sakinliklere bırakırken, yeni sarsıntılardan korkup "iyiyim böyle", onaylaması? Her geçen yıl kendimi biraz daha onaylayıp, avutuyorum. Kendimin en büyük destekçisiyim. Büyüyen çocuklarımın bekçisiyim. "harcanmış yıllara acımıyorum; onlarda büyüyen çocuklarım var.. her eksi bir artı getirir derler; eksi yıllar ise artık çocuklar..." ( ışığın yansıması/artı çocuklar/birdenbire )

"kafatasımı kır ve beni yeniden-düzenle, güzel yatağına yatır ve üstümü ört..." we look younger than we feel and older than we are now nobody's funny no god, they took our fashion week that's a real bad thing cause we have scars to cover now I forget how to think, so crack my skull rearrange me lover, put me in your beautiful bed and cover me. lover, put me in your beautiful bed... Nothing made a sound in Williamstown that night and all the air was empty then what to my wondering eyes should appear nothing, cause nothing ever happens here... now I forget how to think, so crack my skull, rearrange me. nothing ever happened here nothing ever happened here bad things never happen to the beautiful ( The National/It Never Happened/Sad Songs For Dirty Lovers ) (Linkte, şarkı 04.45'e kadar; ondan sonra Thirsty başlıyor)

"bugünlerde sıkça bıktığımı bu yarıştan anneme söyleme istersen, zamanımın çoğunu orada burada geçirdiğimi biliyor zaten... uçuyorum bazen, haberiniz yok! best of'larım yüksekte, yayınımız yok... televizyonda hırslı çocuklar, bırakınız koşsunlar, zincir yettiği kadar... her şey değişmiş aynı kalmaya, ayın yarısı kayıp bu ara bulmaya çıkmışız da sen yalan söylemişsin annene. yaptığım her şey bir şey için ama, o bir şey hiçbir şeyi değiştirmiyor... böylece bir yere varmadan geçtim, aranızdan... şeyler arasında birşeymişim ben, aşık olsam şeytanlarım ağlar maziden. deniz kumundan çok şehir tozuna aşina oldu yüzüm son zamanlarda. her şey değişmiş aynı kalmaya, ayın yarısı kayıp bu ara; bulmaya çıkmışız da sen yalan söylemişsin annene. yaptığım her şey bir şey için ama, o bir şey hiçbir şeyi değiştirmiyor... böylece bir yere varmadan geçtim, aranızdan..." (Cenk Taner/ŞEyler Arasında/Kum)

18 yaşında yaşamaya başladığımı varsayarak, 10 yaşına giriyorum. Henüz küçük bir çocuğum. İlk birkaç yıl emekledikten sonra koşmaya başladım. Konuşmayı öğrenmeden de şarkı söylemeyi öğrendim. O yüzden hala derdimi şarkı sözleriyle anlatıyorum. Bu dengesizlikler yüzünden, işleri zamanında göremeyip ağız tadıyla günü gün edemedim. Erken gelmek veya geç kalmak yüzünden zamanı kollayamadım. Çok veya az konuşup, derdimi anlatamadım. Çok sinirli veya ruhsuz olup, coşkuyu yakalayamadım. Bu gelgitler, kumlarımda çok sayıda yazı-çizi alanı bıraktı; çocuklar kumlardan kale yaptı; kimileri de çubuklarıyla şekiller... Elbette iyi yaptıklarım da vardır. Bunu, varsa, dostların içinde hissetirmişimdir. Ben kendimi hırpalamayı seçiyorum. Çevremde başka kimse kalmadı çünkü. Hepsini başarıyla tükettim. En azından bir işi doğru yapmanın gururundayım. ON'ca zaman yaşayıp, kendimi bir yere ait hissetmeye başladıktan sonra, evim diye bir yere sahip olunca, kitaplar-yazılar-imzalar bırakınca, zamanın...

"nerdeyiz biz, sakin miyiz? karanın bittiği yerde, bir yerdeyiz. içmişiz biz, sudan da başka... benim de bir derdim vardı bu adamla. ne dersiniz? nerdeydiniz? aşk? hmm, duymuştum şehirdeydim. zenginiz biz, çok çoook paranın bittiği yerde, bir yerdeyiz. teselliyiz kendimize. acayip rüzgar çıktı girerken tam denize. karga sekmez yokuşunda, kuşlar gördük kış başında. e, gelmişti güneylerim, duymuştum şehirdeydim. dolu yağdı yılbaşında. kulağımda "la bamba" "por ki sere" demiş miydim? duymuştum şehirdeydim. haklıymışsın, hayat fani, e, faniyse tıbben yani. hipokrat dans ederdi, tıp! duymuştum şehirdeydim. kuşlar sekti kalp yolunda, bir şehir yok haritada. ismi varsa cismi yok; duymuştum şehirdeydim. tek derdimiz aşk demiştin. (yanlış? yanlış duymuşum? olabilir...)" ( Cenk Taner/Duymuştum Şehirdeydim/Kum )

"Remember, remember! The fifth of November, The Gunpowder treason and plot; I know of no reason Why the Gunpowder treason Should ever be forgot! (...)" (Şiirin tamamı için, bknz: www.potw.org/archive/potw405.html ) "5 Kasım 1605; Guy Fawkes'un İngiliz Parlamento Sarayını havaya uçurma girişiminin tarihidir." Buna Barut Komplosu, Gunpowder Plot deniyor. "Barut komplosunun Karşı-Reform hareketi olduğunu ve baskıcı yönetime karşı anarşi hareketlerinin öncüsü olduğunu kabul eden gruplar vardır." Bu meseleyi bize hatırlatan, tabii ki: "Sözler yerine kaba kuvvet, kullanılabilse de kelimeler kudretini hep koruyacaktır. Kelimeler anlama ulaşmanın yollarını ve dinleyenlere hâkikatin telaffuzunu gösterir."

"i'll always remember the chill of november the news of the fall the sounds in the hall the clock on the wall ticking away 'seize the day' i heard him say life will not always be this way look around hear the sounds cherish your life while you're still around (...)" ( Dream Theater/Carpe Diem/The Change Of Season pt.3 )

İşte başladı yine! Benim ayım. Çok şeyin değiştiği ayım. "Keşke kadere inansaydım. Ben bay kasımım ve size puştluk yapmayacağım." (Sadece soğuğumla dondurabilirim, mizaç-ne yapabilirim.) this is nothing like it was in my room in my best clothes trying to think of you. this is nothing like it was in my room in my best clothes... the english are waiting and i don't know what to do in my best clothes. this is when i need you. i'm the new blue blood, i'm the great white hope i'm the new blue blood... i won't fuck us over, i'm mr. november i'm mr. november, i won't fuck us over! i wish that i believed in fate i wish i didn't sleep so late i used to be carried in the arms of cheerleaders. i'm the new blue blood, i'm the great white hope i'm the new blue blood i won't fuck us over, i'm mr. november i'm mr. november, i won't fuck us over. ( The National/Mr.November/Alligator ) (Obama'yı destekledikleri seçim kampany...

Yeni kitaplığıma geç de olsa kavuştum. Trabzonluların attığı dirseğin ağrısı içinde şekil verdim kiraz ağacı parçalarına. Sonra en keyifli olacağını sandığım kısma giriştim ki her şey karıştı. Meğerse odanın düzensizliği kendinde bir ritmmiş; üst üste kitaplar aralarındaki tozlar ve anılar tarafından tutkallanmış. Yerinden kalkan her bir nesne anlamsız parçalara dönüştü. Aslında karmaşık halleriyle anlamlı bir kümeydi, hepsinin bir konsepti vardı. Tekrar eski haline getirip karıştırıp raflara dizsem de bir şeye yaramadı. Neyi nereye koyacağımı bilemedim. Gazetede C. Abinin masası o kadar karışıktı ki temizlikçi bey abi oraya hiç ilişmezdi. Ben de mi öyle yapmalıydım bilemiyorum. Şimdilik yayınları, yazıları, (ah, iki kitabı tabii!), Express ve Birikimleri sınıflayabildim.

(safranbolu/25.10.'09) "Orada, taş binanın önünde, öylece, sallanarak duruyordu, ağır ağır aralanan, kapanan, aralanan bir göz gibi. Yeryüzünün kırış kırış derisinde eski bir yanık izi, bir doğum lekesi gibi. Son biçimine, insan biçimine ulaşmadan önc katılaşan, üzerine basıldıkça sınırlarından dışarı akan bir gerçeklik lekesi. Şaşırtıcı derecede öfkesizdi-herşeyi anlamış, herşeyi bağışlamıştı. (...) Oysa yaraların diliydi onda konuşan, yaraların ve yalnızlığın, terk edilmiş pazar yerlerinin, sokakların, ranzaların, içinden kimsenin geçmediği öykülerin... Suskunluktan koparılmış sözcüklerin, aşılmaz bir sessizlik halesiyle çevrelendiği ve suskunluğa geri döndüğü, kimsenin işitmediği, kimsenin istemediği bir dil." (Aslı Erdoğan/Taş Bina/Taş Bina ve Diğerleri/s.66-67)

(amasra-safranbolu yolu) "let me go let me go let me seek the answer that i need to know let me find a way let me walk away through the undertow please let me go (...) let me break! let me bleed! let me tear myself apart i need to breathe! let me lose my way! let me walk astray! maybe to proceed... just let me bleed" ( Pain Of Salvation/Undertow/12:5 )- Orjinali Remedy Lane albümünde olan şarkının, akustik albümdeki müthiş canlı performansı.

(amasra balıkçı barınağı/25.10.'09) "bildiklerim bilmediklerimden azdı, kainatta bir yerdeydim; bir türkü söylemekteydim..."

"gün doğmadan, deniz daha bembeyazken çıkacaksın yola... geride bekleyenin varmış, aldırma."

Dün güneşi Amasra'da doğurup, Safranbolu'da batırdım: 10.yıl kutlamalarına yeni bir halka; görülmedik yerlerin sayısında azalma; tek başına orada burada olmanın bildik tadı...

Aslında tek eksiğim, a. O olmadan, bcçdefgh işe yaramıyor. Sert sertsizler yumuşuyor ve kaynaştırma harfleri arada kalıyor. Benzeşmeler ise keyifsiz. Tüm dünya a'nın etrafında döndüğü ve bütün her şeyi kapsadığı için o olmadan da olur diyemiyorum. Bir yere kadar denebiliyor ya da... Başka şeyleri yerine koysam da onun tadı bir başka. Diğer pek çok şeyi düzgün bir şekilde idare edebiliyorum tek kişilik hayatımda. A ise bazen oluyor, bazen olmuyor. Evet, sanırım tek eksiğim a. Onun dışında her şey yerli yerinde ve olması gerektiği gibi.

Uzunca süre, eşyalar için tutulan evlerde yaşadım. Yaşadık. Biz onlar için vardık, onlar bizim için değil. Onlar sığsın diye kendimizden ödün verdik. Birçoğu benden yaşlıydı, hepsine hürmet ettim. Çünkü evin en yenisi bendim. Özellikle elektronik eşyalar, abaküsün bilgisayar sayıldığı devirdendi. Koltuklar, bilmem kaç kez yüzünü yenilemiş; televizyona arada kumanda cilası çekilmişti. Her şeyden iki üç tane vardı, biri henüz olmayan yayladaki eve, biri henüz olmayan emeklilik sonrası eve... Bir kısmı depoda, bir kısmı inşaatı yaklaşık on yıl süren bir evde. Hiçbirine amortisman ayırmadık. Amortisman bizdik. Kendimizi onlar için sakladık. Onlar kendini yeniletmek zorunda bırakırken ben de o evlerden uzaklaşıyordum. Artık onlar, saygı duyduğum büyük abilerim-ablalarım olmaktan çıkıyordu. Eve yeni gelen misafir gibilerdi. Aslında misafir bendim. Hiçbir eşyamın olmadığı kente geri dönecektim. Zaten gri kentin beyaz eşyası olmazdı. Olsa olsa gri olurlardı onlar da... Hatta gün gelecek, b...

don kişotluğa giden yolda, içerdeki şövalye kıpırdıyor, yeldeğirmenleri bekliyor: "sessizce kuruyor içinde soluk renkli çiçekler, asfaltlanmış mutluluğa giden bütün kestirmeler. yeni bir dünya keşfet kendine bu kez hiç durmayan... bir şövalye var içinde seni koruyan küfretme hayata güzelliğini kirleteceksin, bir gün sen de kırılmaz kalpler icat edeceksin. yeni gözler uydur yüzüne, bu kez hiç ağlamayan... bir şövalye var içinde seni koruyan" ( redd/bir şövalye var içinde/21 )

Yazarak para kazanmak ne güzel. İki aydır kontrol etmediğim bir banka hesabımda, yaz aylarında çıkan yazıların teliflerini görünce, ki birikmiş olunca kayda değer oluyorlar, pek bir sevindim. Yıllar evvel Kıvanç Bey Abi'ye bu isteğimi dile getirdiğimde, "e olur tabii" demişti. Yavaş ve geç ve güç ama oluyor. Hayat kurtarmıyor ama hayat veriyor. Aylardır yapmadığım birkaç ödemeyi gönül rahatlığıyla yaptım. İlk kitabın telifi de borçharç dengesinde elimi güçlendirdi ve ay sonunda ikincisi de öyle olacak. Onca çaba sadece durumu sıfırlamaya yetiyor. Hiçbir zaman artı değil. Sıfırdan başlamak gerek bazen. Yazıp, çizip ömür tüketmek...

"yormadan yorulmadan kimseye dokunmadan duymadan konuşmadan kendi dünyamda yaşarım ben. dilim acıtır konuşursam şeklim uymaz boşluğuna elim gitmez sevmezsem kelepçe takmam boşu boşuna. manzaraya daldım, ses çıkarma; gerçek can sıkar, beni uyandırma... (...)" ( Redd/Falan Filan/Kirli Suyunda Parıltılar )

"dikenliyim, yaradılışım öyle. Yanıma yaklaşıldı mı tortop olurum. Bu yanıma yaklaşanlar, ister kedi, ister köpek, ister insan olsun... Bir kez, insanlara akıl erdiremiyorum. Cırnakları gözükmüyor, yok belki de. Sonra öbürlerinden çok daha ağır kanlılar. Ama bu yüzden ne yapacaklarını hiç mi hiç kestiremiyor, apışıp kalıyorum karşılarında. Onların başka bir gücü, bir savutu, ya da dikenleri var ama ben yerini çıkaramadım... (...) Dikenlerini kabartmadan beklemek gerektiğini, gelenin dost mu düşman mı olduğunu anlamadan dikenlerini kabartmanın eski kafalılık sayılması gerektiğini söyleyen bir komşumuz vardı burada. Ben de inanmağa başlamıştım dediklerine. İşin tuhafı inanıyorum da hala. Geçen kışın başında o canavarın dişleri arasından sarkan kanlı ölüsü, düşüncesinin yanlışlığını göstermez bana kalırsa. (...) Ama bildiğim birşey var: Korkumuzu azaltmalıyız. Azaltmak için de dolaşıp gezmeli, gerçek tehlikelerden kurtulmanın yolunu bulmalıyız. Yola çıkarken, yalnız düşmanla kar...

Ay doğar mavi mavi Rüyamda gördüm seni yar (Haluk Levent/Köprü/Bir Gece Vakti) Anneler Günü için aldığımız Zeki Müren kasetini saymazsak (Sorma), ablamın aldığı ve dolayısıyla ilk gençliğimin ilk kasetiydi Bir Gece Vakti. Haluk Levent posteri de odamıza astığımız ve babamın indirttiği ilk posterdir. Sonra garip şeyler oldu bu adama, hayatın sillesini yedi belki; ama ilk albümleriyle sevdiğim her isim gibi, ben yine de severim bu adamı. Adanalıdır bir de... Güzel şarkılar vardı o albümde.

"(...) Carry me to the shoreline Bury me in the sand Walk me across the water And maybe you'll understand Once the stone You're crawling under Is lifted off your shoulders Once the cloud that's raining Over your head disappears The noise that you'll hear Is the crashing down of hollow years (...)" (Dream Theater/Hollow Years/Falling Into Infinity)

38/1'de oturdum ve içtim. Her şey yerli yerindeydi. Olması gerektiği gibiydi. Bütün masaları tek tek dolaştım. Hepsi elimin altındaydı. Üç çeşit yemek yaptım ve yedim. Hepsi birbirinden harikaydı. Cebeci çayırında 4 gol seyrettim ve sonra uyuklayıp zamanın geçmesini bekledim. Okudum ve yazdım. Birbaşımaydım. Düşlerimden daha dün ayılmıştım. Onca zaman hiç uğruna üzülmüştüm ve çarşılara süzülmüştüm. "Kördüm ve daha iyi görebiliyordum". Kimseyi arayıp sormadım. Onlar da beni sormadı. Her şey yerli yerindeydi. Olması gerektiği gibiydi. Pazar akşamı güneşi kalenin alt sokaklarında batırdım. Dar ve sessizdi. Az sonra başlayacak düğün için döner dönüyordu. Ben de evime döndüm. Evde harika bir insan oluyordum. Kendime hiçbir sorun çıkarmıyordum. Bulaşıkları yıkadıkça sorunlar da çözülüyordu. Kimseye bulaşmamak en iyisiydi. Her şey yerli yerindeydi. Olması gerektiği gibiydi.

"Kaçışımın gerçek nedeni korkaklığımdı. Arzumun hedefine ulaşmasından, onu sonuna dek yaşamaktan duyduğum korkuydu. Zaten eğer yaşayabilseydim, bugün oturup bu öyküyü yazmazdım. “Yaşama kabızlığı” diye adlandırdığım o illete tutulmamış olanlar, yazar olmayı akıllarından bile geçirmezler bence." (Aslı Erdoğan/Kabuk Adam)

kabuk'tan bahsetmeden önce, biraz neşelenmek iyidir; bildiğimiz iyileştirici neşelerden ziyade, buruk ve trajedinin garabet komikliği: (...) as a boy he was considered somewhat odd kept to himself most of the time he would daydream in and out of his own world but in every other way he was fine he's a monday morning lunatic disturbed from time to time lost within himself in his solitary shell temporary, catatonic madman on occasion when will he break out of his solitary shell (...) ( Dream Theater/Solitary Shell/Six Degrees Of Inner Turbulence )

Erkan Goloğlu bugün Radikal'deki köşesinde Adana Futbolu kitabını yazdı: http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=RadikalYazarYazisi&ArticleID=958895&Yazar=ERKAN%20GOLOĞLU&Date=13.10.2009&CategoryID=103 Bizim için çok manidar bir katkı. Bunun dışında yazılı basında kitapla ilgili diğer veriler şöyle: Futbol Extra dergisinin ekim sayısında, Mehmet Yılmaz'la yaptığımız söyleşi var. Star Gazetesi Kitap Eki: http://www.stargazete.com/kitap/sicagin-ve-acinin-futbolu-haber-216617.htm# Radikal Kitap: http://www.radikal.com.tr/Radikal.aspx?aType=RadikalEklerDetay&ArticleID=954143&Date=11.09.2009&CategoryID=40 Anadolu Ajansı'nın geçtiği haber de geçtiğimiz ay birçok spor sitesinde yayınlandı, örneğin: http://www.sporx.com/detail.php?Type=1&kategori=30&go=166054

kendin olmak zor zanaat. hep başkalarının kıskacı altındayken, onların erdemleri övülürken kendi eksikliklerine sahip çıkmak... bunu bağnaz bir güzergaha değil de gelişmenin ucu açıklığIna bağlamak... kendin kalırken hiçbir destek görmemene rağmen, bu yolda ilerleme isteği, çatışmanın temel direği.

"kömür deposu boşaldı işte, mamak'a sonbahar geldi..." mamak'a bir kavşak uzaktayken, ankara'dayken, bu kentin sonbaharı senin için ayrı bir önemdeyse ve o güzel mevsim kapıya dayandıysa bu şarkının tadı-anlamı-ruhu başkadır. ama illa ki, ne güzeldir, deplasmanda olmak şimdi.

(...) Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum, göğe bakalım Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor Seni aldım, bu sunturlu yere getirdim. Sayısız penceren vardı bir bir kapattım. Bana dönesin diye bir bir kapattım. Şimdi otobüs gelir biner gideriz. Dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç Bir ellerin, bir ellerim yeter belleyelim yetsin Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat Durma kendini hatırlat Durma göğe bakalım Turgut Uyar

gece bitkilerinden korkuyorum, hayır, geceleri bitkilerden! gizlenirken vurulmuş ulaklara ağıttır bana açtığın her telefon. iki kalp arasında en kısa yol: birbirine uzanmış ve zaman zaman ancak parmak uçlarıyla değebilen iki kol. an ki fıskiyesi sonsuzluğun, keşke yalnız bunun için sevseydim seni. Cemal Süreya

Geceyi yarıp geçen bir ses olmalı... ( Pink Floyd/The Great Gig In The Sky/Dark Side Of The Moon ) "and i am not frigtened of dying, any time will do, i don't mind. why should i be frightened of dying? there's no reason for it, you've gotta go sometime." "i never said i was frightened of dying."

"Çağdaş dünya, ıstırap çeken birinin başkalarıyla paylaşmayı ummasının makul olacağı bir çıkış yolu bulmak için ümitsizce uğraşan yüzer gezer korku ve hayalkırıklıklarıyla ağzına kadar dolu bir kaptır. böyle bir çıkış yoluna duyulan hasret, Ulrich Beck'in hatırlattığı gibi, "bireyselleşmeyle çelişmez, aslında patojikleşmmiş bireyselleşmenin ürünüdür". Bireysel hayat, hepsi de tek başına yaşanan ve hem bu nedenle hem de ele avuca sığmaz ve çoğunlukla belirsiz olmaları nedeniyle daha da ürkütücü olan kasvetli kuruntular ve uğursuz sezgilerle aşırı doymuş durumdadır. Diğer aşırı doymuş çözeltilerde olduğu gibi, burada da bir toz zerreciği şiddetli bir yoğunlaşma yaratmaya yeter." (Zygmunt Bauman/Siyaset Arayışı/s.65)

10 yılın en önemli gruplarında biri, Mor ve Ötesi. "Patlama"dan önceki albümleri asıl tabii ki; özellikle "gül kendine"; ama "sonrası" için çok önemli bir şarkı ki şu andaki haleti ruhiyeyi karşılayan içerikte: "kim bilir, neler oldu... yer yarıldı, herkes hala kibar. parlak kutularda toy mühendisler, bozuk ve sahte hep havadisler. bu mudur bana reva gördüğün? kimseler bilmez, bu bir kördüğüm. ne ilk ne de son, beraber bekledik, yaptığımızdan ne kadar emindik. durdum durdum kendime güzel bir ağ ördüm kimse bilmez kimse bilmez bu bir kördüğüm ( Mor ve Ötesi/Kördüğüm/Büyük Düşler )

Papatyadır elinde Yazla yeşeren sıra dağlar, Bir şarkıdır dilinde Günden güne seni soran sonbahar... Bir umuttur görüp güldüğün Bir tutkudur sokaklar Hergün seni çağırır; Der ki, Sokaklardan geçmezsen hayal olur uzaklar... Ben senin şarkınım der Beni hergün başka söyle. Bazen biraz tutkulu, bazen acılı biraz İçinde sarı güller bulunsun... Ben bir yolum sen de benim yolcumsun Sakın geçme benden, inanmayarak... Sen benim savaşçımsın, gözüpek çocuğumsun Sen güzelsin, en güzel; Denizlerden daha güzel, En güzel çiçeklerden ve seslerden En güzel denizlerden. (Afşar Timuçin) Dinle, Işığın Yansıması/Bir Yaz Günlüğü/Birdenbire

10 yılın önemli albümlerinden biri de Işığın Yansıması-Birdenbire'ydi. İç-dış oluşun ilk simgesi, alışık olmadık bir yağmur, bardaktan boşanırcasına... Şiirlere yeni bir ruh veren, gayet iyi düzenlemeler ve sololar... "çocuklar gibi koşmak boydan boya, ufukları görünmeyen düzlüğü. soluk soluğa şimdi, üstümüze söken şafak... biz böyle ayakta öleceğiz besbelli deniz gibi durmadan bir kıyıya çarparak her zaman bir yeşili, bir moru arındırarak biz böyle yaşayacağız sevişerek, savaşarak umarak, inanarak bardaktan boşalırcasına, bir yağmurdur bizim için yaşamak." (Afşar Timuçin şiiri) ( Işığın Yansıması/Bardaktan Boşanırcasına/Birdenbire )

peşinden koşup savrulacağım daimi bir güç yok sanırım. her ne olursa olsun, bir şekilde ondan soğumayı başarıyorum. hiçbir şeyi hayatımın merkezi yapmaya eğilimli değilim.

Çok teori, az pratik; yapılabileceklerin sınırı yoktu ama kendimin çokça... Geçtiğim sokaklardan haritalar çıkarıp, yolumu bulmam gerekliydi. Adlar, yerler ve yönler biriktirdim. Kulüpler kurup bıraktım; tayfalar oluşturup dağıldım; yollar aşıp neyi aradım? Önce nihayet, ardından Limon akşamları; konser sıraları; Sakarya'da elde şarap şişeleri... Aklımda sanırım en çok şu şarkı vardı: "you can feel the waves coming on (it's time to take the time) let them destroy you or carry you on (it's time to take them time) you're fighting the weight of the world but no one can save you this time close your eyes you can find all you need in your mind" (Dream Theater/Take The Time/Images and Words)

10 yılın "muhasebesine durmuşken", garip bir ikili geldi geçti 38/1'den; aşti dönüşü garip bir burukluk sezdim kendimde; yazılacak ve okunacakları düşünüp kendimi toplamaya çalıştım ama yönünü arayan iki koca çantalıya "need help?" demekten de kendimi alıkoyamadım! Aslında 10.yıl kutlamalarına bir halka sayılabilir. Geldiğimiz nokta, çıktığımızdan (biz!) çok daha ötede, uluslararası bir seviyede. Ben ve onlar. Olan bitenin kahkahasına, kısa bir sessizlik.

"bizi anlamayanları dövmek gelirdi içimden; şimdi gülüyorum olan bitene..." (kesmeşeker/acıların kralı/insülin)

"o zamanlar henüz olric yoktu". sesten ziyade uğultular vardı; kaçıp gitme arzusu; bir tür inanç, hayatı farklı kılmaya dair... İkiz kuleler dimdik ayaktaydı, Akay Caddesi toz dumandı, Kızılay'da sola dönüş yasaldı. Odalar kalabalık, sokaklar kalabalık... Alcatel'in dıt dıt'ları, walkman'in zırıltıları, çekme kastelerin bitip tükenmeyen dönüşleri vardı. Ne ebruli düşler, ne tüm bedenleriyle cinsel organlarına dönüşenler hesaptaydı; sadece karanlık bir odaya giriş, ardından kara bir kedinin miyavlaması. Oyun başlıyordu... gittikçe tehlikeli hale gelen...

Ankara gelişimin 10. yılı başlıyor. 2000 Eylül: Çukurova Mavi'nin kompartımanında ablamla kayıda gelişimiz; okul açılışı ve yurt: Ekim. Yeni bir benin ilk günleri. 10. yıl kutlamalarına, onca süredir burnumun dibinde olup gitmediğim Beypazarı'nda başladım.

Hareketli yazdan, yeni bir sonbahara geçerken; geçişim/dönüşüm; yeni bir güzergah, alıp götüren melodi: ( Liquid Tension Experiment/Osmosis )

John Myung/Freeport Jam http://www.youtube.com/watch?v=n7BKCaQIA4A

müzik aleti olsaydım, klarnet olmak isterdim. (batı'dan da bas gitar...)

"hide on the promenade etch a postcard : how i dearly wish i was not here in the seaside town ...that they forgot to bomb come, come, come - nuclear bomb" ( Morrisey/Everyday Is Like Sunday/Viva Hate )

kimselere bulaşmamak en iyisi olabilirdi. kimseyle oyun oynamak zorunda değildim. herşey olması gerektiği gibi olabilirdi. sürece müdahale isteğim beni bu hale getirdi. bulaşıklar biriktikçe birikti. mutfağa girmek zorlaşıyor haliyle... işim başımdan aşkın hale geliyor. bu da beni hiç birşey yapmaz kılıyor. herkesi çok ciddiye alıp, çok gerçekçi olup, hiç bir sınırı zorlamayıp, daha mutlu olunabilir. bu mümkün. kimselere saldırmadan, kimseleri kırmadan geçen bir hayat vardır. olmalıdır. insanlığa tavsiyem budur. eğer adım atıyorsanız, sıkıntılarına katlanınınız. yoksa haliniz haraptır. harap meyveler, yenmez. kendiliğinden meyve vermeye kalkışmayınız. aşınızın tutmasını bekleyiniz. aşı tutmuyorsa, boynunuzu eğip gidiniz. bir baltaya sap olabilirsiniz belki. kendinizle uğraşmak için, insanları bir araç olarak seçmeyiniz.

Demirspor külliyatımı bu adreste topluyorum: http://demirkanatlar.blogspot.com

"(once) you look so happy together (once) you seem so happy together (now) this story's falling it's falling (now) this story (once) keeps falling down" ( OSI/Once/Free )

"...O zaman anlamış bütün gerçeği; ne yürüyormuş ne duruyormuş. Yürüyorum dediği, durmanın ta kendisiymiş. Düş gibi birşey yani... Koşarsın koşarsın da varamazsın hani; içindeki umut, varamadığın kadar büyür. Sen bakarsın ışıltıyla. İleriye uzanırsın (uzanmak istiyorsun yalnızca), uzandıkça da kolların uzar babam uzar... Gene de boşluğu avuçlarsın hep; düşünü düş yapan boşluğu..." (Hasan Ali Toptaş/Gölgesizler/s.56)

"ruhlarda hiç bir sızı yok, bir tek soru var kalplerde; hiç kimseyi üzmeden nasıl hata yapıldı?" (kargo/ruhlarda hiç bir sızı yok/yalnızlık mevsimi)

Tribünde Solculuk Olur Mu? , Radikal İki, 13 Eylül 2009.

"life is getting esoteric, let me in your movie... each time i walk out the door someone mixes metaphors life is so much cleaner on the page." Chroma Key/On The Page/Dead Air For Radios

Farklı düşüncelerle ne kadar ortaklaşabilirim? Benim gibi düşünmeyenlerle ne kadar yol alabilirim? Birileriyle ortaklaşa bir şeyler yapmanın sınırları nedir? Birilerine ihtiyacım var mı? Onların beni zorlamalarına-bana sıfatlar uydurmalarına ne kadar izin vermeliyim? Çatışmadan ve tartışmadan alınan keyif, bugüne kadar hep öldürücü oldu. Kimse sonsuza kadar kan kaybıyla yaşayamaz, değil mi? Ben onların kanlarıyla yaşayabilir miyim? "bir insanın kendini önemsemesi, kendisinin kiralık katili olması demektir; bencillerse yaşarlar..."

"bir bomba daha sallamışlar uzaktaki dostlara artmadık da eksildik bu ara. kafelerde, liselerde, sokaklarda, avunduk aşklarla, şarkılarla... yeminliydik onlar gibi olmamaya, dostlarla zamanla solmamaya. kimimiz küfür etti, kimimiz bakıp geçti, kimimiz mola aldı bu oyunda. kaptan gitti, hava bozdu, tayfa şaşkın; herkes sandallara..." cenk taner - kral öldü şehir düştü hmm, duymuştum...

Livorno maçı izlenimleri: Futbol ve Sol İlk Kez Bu Kadar Yakındı , Bianet.org, 7 Eylül.

http://www.iletisim.com.tr/kitap/mağlubu-anlatmak-1502.aspx Meclis Kütüphanesi'nde gözümü pörtleten makinalar, elimle kıvır kıvır çevirdiğim filmler; Milli Kütüphane'de haşır huşur çevirip okumaya daldığım eski gazeteler ve simsiyah olmuş parmak uçlarım... Şimdi yukarıdaki kapağın altında. Kutlama şarkısı: To Live Forever/Dream Theater/1994 "if i’d started from the top and worked my way down there’d be no reason to live forever to live forever the starvation has turned me outside in and the wind has blown me halfway across the world across the world why was i born in an age of distrust i’d offered some change for a photograph it will always stay the same you will always be the same until i saw the desire for revenge my heart never once went astray as long as i have to die in the attempt then there is no reason to live forever"

Radikal-Genç'te yayınlandı; 2006 : 1 Eylül; mevsimlerin değişim günü; kuzey yarım küre için sararıp solma vakti. Bir de dünyanın gidişatından sararıp solanlar için savaşa lanet okunacak bir gün. Aslında durum biraz karışık: Çünkü Birleşmiş Milletler Dünya Barış Günü’nü 21 Eylül olarak belirlemiş, 2001’den beri. Ancak memleket satıhlarında ısrarla 1 Eylül’de kutlanıyor bu gün. Bianet üzerinden edindiğimiz bilgilere göre, BM 1981 yılında Genel Kurul’un çalışmalara başladığı tarih olan Eylül’ün üçüncü çarşambasını “Uluslararası Barış Günü” ilan etmiş. 2001’de de bu günü, 21 Eylül olarak sabitlemişler. 1 Eylül ise daha sembolik bir güne denk geliyor: Almanya’nın Polonya’yı işgal ettiği ve İkinci Dünya Savaşı’nın başlangıcı sayılan gün. 1984’te 1 Eylül’ü Dünya Barış Günü olarak ilan eden ise dönemin Varşova Paktı üyelerinin şekillendirdiği Dünya Barış Konseyi. Uzunca bir süredir Dünya Barış Günü olarak kutladığımız ancak bunu BM üzerinden meşrulaştıran düşünce, bir bilgi hatasının k...

Mahlasla yayınlanmış bir yazı; Birgün-Gençlik sayfası günlerinden, 2005 : O’nu tanımıyordum, tanımadığım milyarlarca insandan biriydi dünya yüzeyindeki, her hangi bir özelliği yoktu benim için, belki ilerde olabilirdi, zaman geçer ne göstereceği bilinmezdi, hangi fani geçen zamana dur diyebilirdi ki. Sonra bir kurşun tüm olasılıkları bitirdi. Ölüm, ani. Serseri! 1 Eylül Dünya Barış Günü idi dün; adalet olmadan barışın ne önemi vardı, dünya adaletsizdi, batsındı o zaman, ama serserilik onun da kanında vardı belki, Begüm Kartal, Paris’e gittiğinde neler neler yapacaktı kim bilir, serserinin biri bitirdi tüm olasılıkları…Kurşun! Tercih ettiğin aslında yeni bir hayattır çoğu zaman atılan her adım sonrasında yeni bir kabus da olabilir; o düğüne gitmeye bilirdi, annesini kıramadı belki, tatile gelmişti kafa dağıtabilirdi, onca Fransızca’nın arasında, fransız olduğu bir dünya onun kafasını dağıttı. Gitmeseydi evde kalsaydı, ekmek için dışarı çıksaydı, kafasına saksı düşemez miydi, ya da...

İyi-kötü onlarca sıfatla anılabilirim; kimileri lanet bile okuyordur bana sıfatlara süsleme olarak. lütfen artık bunlara "dayı"yı da ekleyin artık; bu sabah itibariyle kazanıldı... Artık kelimenin tam anlamıyla dayılanabilirim.

Bir Toplumsal Hareket Olarak "Irkçılık Karşıtı Dünya Kupası" -Birikim, Güncel.

Perşembe kitapçılarda! Bu da kutlama şarkısı: Lifting Shadows Off A Dream 1994 canlı kaydı; 5 Years In A LiveTime'dan, müthiş bi intro...

"...yaşayan her canlı gibi acıkmıştık; belki bira bile istiyordu canımız ve şehirlerin gürültüsünden uzaklaşmış olsak da, belleğimizdeki hatıralardan -yani geleceği ele geçirmek adına gçmişe saçıp savurduğumuz kendimizden- henüz kurtulamamıştık. Oysa şehirler, hatıralarımızı süsleyen dostlarımızla birlikte kim bilir nerelerde kalmıştı şimdi, hala var mıydılar, insanlar yiyip bitiriyorlar mıydı onları dalgın fareler gibi, çöpler ve kuşkular sevdiklerimizn üstüne doğru doğru hızla çoğalıyor muydu gene? Bilmiyorduk. Artık, bilemezdik de; geçmişi küçük anlarda, geleceği de düşlerde arayıp bulmaktan başka seçeneğimiz yoktu." (Hasan Ali Toptaş/Ölü Zaman Gezginleri)

David Gilmour'un "rabbim, çok şükür" deme şekli; dünyadaki cennetlerde tatil yapanlar için birebir; müthiş solosuyla dört mevsimlik. all the pieces fall into place when we walk these fields and i reach out to touch your face this earthly heaven is enough for me so break the bread and pour the wine i need no blessings but i'm counting mine life is much more than money buys when i see the faith in my children's eyes i've felt the power in a holy place and wished for comfort when in need now i'm here in a state of grace this earthly heaven is enough for me so break the bread and pour the wine i need no blessings but i'm counting mine life is much more than money buys when i see the faith in my children's eyes (On An Island/This Heaven)

Firenze Garı'na girerken, bir kaç kilometre devam etmiş olabilir, grafitiler süslü duvarlarla yolculuk ediyorsunuz. Bologna'da da oldukça popülerdi, tarihi mekanlar haricinde, neredeyse her binaya imza atılmıştı. Vertumnus'un yorumu, "belediye, 'madem önleyemiyoruz, alın gençler bu duvar da sizin olsun' demiş galiba" oldu; bir şekilde bunu da turistik öğe haline getirmişler. Sadece duvarlar değil, vagonlar da sanat eseri haline dönmüştü. Aslında bu şekilde bazı vagonlar özel olarak grafiticilere teslim edilebilir. Mesela, günün birinde bir deplasman vagonumuz olsa, onu özel olarak çizdirsek-boyatsak! Bizdeyse bildiğim kadarıyla, vagonları fısfıslarken, görevlilerce kovalanıyor grafiticiler. Bir de şarkısı var, Kargo'nun Sevmek Zor albümünden kıyıda köşede kalmış, "Graffitti"; oradaki günlerimize pek güzel bir fon oluşturabilir, kaydını bulamadım ne yazık ki: Duvarlarda bir resim, Güç versin bize. Yalan bizden yanaysa sır versin b...

Kocaman yapıların yanında küçücük kalmak. Tarihin bize bir mesajı mı? Yüzlerce yıllık geçmişin içinde, 50-60 yıllık bir ömür; allah nasip ederse... Yapabildiğin kadar büyük işler yap ki, namın duyulsun cümle alemde. Büyük yüklerin altına girip, onu omuzlayıp el birliğiyle, adım adım ilerlemek. Dün akşam, "artık pek hayal kurmuyorum sanırım" diye bir cümle mırıldandım rakılı ağzımdan eski bir dosta... "Sadece yapmam gerekenleri yapıp, olmasını bekliyorum". Belki de yeni-hayalperestlik, olmayacakları değil de olabilecekleri düşlemektir, kim bilir. Ben olabilecekleri, olan hale getirdikçe, yeni hayaller/olabilecekler ufkuma giriyor. Bunları o muhteşem yapıların altında otururken düşünmedim. O sırada düşündüğüm, Mustava'nın "ulan hiç cami gezmedik ama gezmediğimiz kilise kalmadı" yollu serzenişiydi. Bir de o ince işçiliğin, nasıl sabır gerektirdiği. Biraz daha sabır. Kitap çıkıyor az kaldı!

Kimseyi tanımadığın sokaklarda yürümek, nereye çıkacağını bilmediğin yollara sapmak; kemerler, kabartmalar, yazılar, çizimler... Taş sokaklar eskide kaldı, ama bu taşlar daha eski; çakıl taşından büyükçe... Kemerler, sütunlar: Corte Isolani. Eski bir yükün ağırlığı omuzlarında...

http://www.sleepinginairports.net adresli siteyi, gitmeden önce ziyaret etmeliymişiz. Paris CDG, uyumak için en kötü havaalanları listesinde birinci! Vertumnus, bulup haber etmiş; ben de buradan duyurmak istedim. Saat 4 gibi, Paris'ten havaalanına geri döndük ancak iç peronlar değil sadece demirden koltuklu dış tarafı açıktı. Yorgunluktan bayılmak üzere olduğum için, ben bizimkilerin uygun koltuk arayışlarına dayanamadım, bir yere çöküp kaldım. Ama onlar dördümüzün de sığacağı bir yer buldular, oraya geçtik. Ancak koltuk aralarındaki şeyler, kolçak mıdır-dirseklik midir, adı her neyse; yüzünden doğru dürüst sığamadık. Mustava ile sırtsırta verip sızdık. Yaklaşık 1 saat uyumuşum sonra kapılar açıldı ve üstte görülen alana geçtik; buranın koltukları yumuşaktı ama aynı bölünmüş koltuk derdi devam ediyordu. Ses ve ışık artınca, neredeyse hiç uyuyamadım. 9'daki uçağa kadar, gezinip durdum ortalıkta...

Meydanlarımızın olmaması ne kötü. Bizleri birleştiren mekanlar... Ortaklaşa birşeyler yapabildiğimize inanabilirdik belki. Ama meydan, demek kitle demek; kitle de sol. Uzak tutulması gerekenler... En fazla maç kutlamalarında bir araya gelebiliyoruz; bir de yılbaşlarında toplu taciz eylemleri için. Halbuki Frenk diyarında öyle mi, adamlar serdi poşetlerini, bezlerini; bir çırpıda yaptılar gösterilerini. Hem akşam bir araya gelip içiyorsun da orada, hele bir de dolunay varsa... Eskiden Sakarya'da şarap içtiğimizi hatırlıyorum Nihayet'in önünde; şimdi orada durmak bile mümkün değil.

Piazza Maggiore'de, Bangladeşli abimizden aldığımız biraları yudumlarken, gözümden uyku akıyordu. Ama dolunay o kadar güzeldi ki; gözlerim kamaştı. Bundan bir ay önceki, dolunay. Mustava, bi ara uzanıp uyudu taş merdivenlere, bense Neptün Çeşmesi'nin etrafındaki kalabalığa dair yorumlar yapıyordum. Akşam üstü biri eğik, kulelerin altında fırıncının kızından pizza yemeden önce, öyle gelene geçene bakıp, sonra ara sokaklara dalınca, önceki hayatında lejant olan mustava bey, güçlü navigasyonu ile bizi bilinmedik maceralara savurmuştu. Via del'indipendenza'dan via del pallone'ye doğru akarken, kemerli binaların altından, gelip geçenler ayakkabımın ökçesine basmış olduğumu fark etmemişlerdir umarım.

Paris bir rüyaydı, bizi rüyaya yatıran Air France'taki matmazeldi; uçuran A320'nin kaptanı, virajları mı sert alıyordu yoksa stratosfer mi biraz taşlıydı... Şarap sonrası gözlerimiz kaydı ama bulutlar üstünde taş sektirmek olmazdı. Abdel'in arabasındaki Mustafa Sandal bize hoşgeldin demese olmazdı! Abdel'in ha!larını duyan kulaklarımız, ağızımıza komşuluk ediyordu o an; "burdayız burdayız" diye parlayan gözlerimiz, görevini yapmaktan mesuttu. Gündüz bir demir yığını olsa da Eyfel, dolunayla sözleşmişcesine parlaktı. Yıldızlar ölmüştü, aşklar bizi terk etmişti ama biraz şarap her zaman iyi gelirdi. Hele ki Eyfel'in altında, dolunay ışığında. Avenu Kleber'deki şampanya bardağı, hala sıcaktı sanki; az önce kenetlenen dudakların orada olduğunu hatırlatmaktaydı. Yürüdük de yürüdük. Zafer Takı bizi karşıladı. Şanzalize, yolumuza serildi; köşeye sotelenen siyahiler PSG tribünlerinden miydi? Paris bir rüyaydı, Moulin Rouge sokağı barlar kabus. Irish Pub'ta...

ve bir sabah paltonu giy at kendini sokaklara. kalbin seni aşka götürür, insan bazen lafta iyidir. hep yalnız hep yalnız çok yanlış çok tatsız... bugün kötü günümdeyim, şımartılıp sevilmedim, daha beter sersemledim, şöyle böyleyim. biraz daha kalsan da bir, hemen basıp gitsen de bir, kalbim senin emrindedir; aşk böyledir... bu aşk benim bedenime göre değil, biraz küçük ya biraz değil, hayat zaten çok ahlaksız. ister hakla ister eğil... (Nazan Öncel/Demir Leblebi)

Lise yıllarım üniversitenin ilk yarısı, Dream Theater'la geçti. Bir ara onlardan ve yan projelerinden başka hiçbir şey dinlemiyordum. Sevdim mi tam severim, durumu. Bu iş zamanla kurumsal hal aldı; fan kulüp kurucularından oldum. Uluslararası fan kulüp tarafından tanınınca, önce resmi sıfatını aldık sonra birden konser organizasyonuna evrildi iş. Benim onca toyluğum ve hayalperestliğim arasında, işin bu kadar çabuk profesyonelleşmesi, kolay hazmedilir bir şey değildi. 2002 konserinden sonra ekipten ayrıldım, sonra grupla bağım da hızlıca koptu. 2005'teki konsere sıradan bir seyirci olarak gittim, son ikisine gitmedim bile. İlk konser öncesi-sırası-sonrası ile tam bir milattı. Daha önce hiç öyle bir ortamda bulunmadığımdan, 5000 kişi arasında kazakla konser izlemenin ne demek olduğunu da bilmiyordum. VCD'lerde DVD'lerde bu adamları sakince izleyen kitleyi görmekten, meselenin pratiğine uzak kalmışız. Konserin başlamasını en önde, yaklaşık 1,5 saat yere doğru dürüst bas...

13.07.09-12.20;uçak. Bologna'dan havalandık, Paris'e gidiyoruz. Hava açık, gökyüzü parlak, dünya yuvarlak. Yanda Heidegger okuyan abla, kulağımda "şimdi sen uzakta, saydam bir şehir tadında, batıda, yaran açıkta..." Yorgunluk yüzümü asıyor, gözlerim yanıyor. Ülkeler aşıp yollar kat erderken, kendimizi de aştık biraz. Olmaz denen birşeyi yaptım kendi adıma; bulutların üstünde, yeni bir benin izlerini buldum, takip etmeliyim.

kafcamus'un gösteri toplumu eleştirisine girebilir bu satırlar, ama radyo 1'e telefonla bağlanıp mülakatta bulunduktan sonra, annemin alkışlayıp babamın bana sarılması, kendi açımdan kayda değer bir durumdu. Üstüm başım terra rosa'ya bulanmışken, odalardan birinde telefonla bir aşağı bir yukarı gidişim, komik görünüyor olabilir. Ama genelde telefonla konuşurken oturup kalamam; illa ki yürürüm. Gerginliğimn temeli, derdimi telefonda anlatmakta zorlanmamdı; yazmanın kolaylığı kadar konuşmak zor geliyor çoğunlukla. Acaba yazıya mı haksızlık ediyorum diye düşünmüyorum değil. Kaydetmeye çalıştığım yayında kendimi sesimi duymaktan şaşırmıyor da değilim. Ayrıca bazen söylediklerimin aslında düşündüklerim olmadığını da kabul etmiyor değilim. Değilin değillemesi, kendi etmez; bilirim. Cümleleri aslında o kadar derli toplu kurmamışken kafamda, kelimelerin, özne-belirtili nesne-zarf tümleci ve yüklem şeklinde oluşması da bir garip. Yazdıklarımı okuduğumda olduğum gibi, kendi sesimi...

Antirazzisti'nin Ardından-Radikal İki Hikaye Yeniden Anlatılıyor-Radikal Kitap

İki yıl okul tatili, Jules Verne'in kitabı, okurken korkmuştum sanki; öyle hatırlıyorum; bir yandan da her tatil öncesi düşünürdüm, bu kadar uzun tatil olsa ne yaparım diye. Okulu severdim, kaytarmayı seven haylaz bir çocuk değildim yani, lisede bile okuldan kaçmadım herhalde! Benden adam olmaz. Geçen yazı tatilsiz, ondan öncekini de sevimsiz geçirince, bu yılki tatiller, iki yıl okul tatili gibi geldi bana. Ankara'yı özlediğimden değil, evimi özlediğimden daha çok... Ki bu yılın kayda değer, hayat değiştirici, ilim irfan artırıcı, memleketler dolaşmış bir serüveni olmasına rağmen! Mustava'nın deyimiyle, "dost ve kardeş ülke" topraklarına girmiş gibi oldum Aşti'ye gelince. Yiyemediğim halde topladığım fasulyeler, dalından koparıp hatır hutur yuttuğum salatalıklar, dibine gübre koyduğum domates çitilleri... Şimdi biraz daha boynu bükük kaldı. Ama getirdiğim kilolarca soğan, gururlu ve mutlu. Bizimkiler benim adıma diktiği için, mecburen getirmek zorunda kal...

Bologna sokaklarından, Akdeniz şeridine, oradan Torosların eteklerine uzanan bir hat... Noktaları birleştirince çıkan resim, bir hayaletin silueti; geçmişle gelecek arasında salınıp duran. Hat-tatlara soracak olursanız, değerleri çok sonradan anlaşılır, ya benim o kadar sabrım var mı. Korkutmaktan vazgeçen hayaletler, Cebeci Stadı'nın altına yerleşiyordu en son.

08.07.'09-20.30 Casalecchio'ya geldik sabah 10 gibi; çadırları kurduk, pankartı astık, etrafı kolaçan ettik, alışıyoruz,gittikçe kalabalıklaşıyoruz; çadırın etrafı iyice kapandı. Tek tük Türkle karşılaştık, biri İngilizlerle gelmiş, diğeri Almanlarla... Akşam bi İngiliz ekibiyle dostluk maçı bile yaptık. Yemek biraz sıkıntı, daha doğrusu para azaldı. Yol, kalacak yer derken beklediğimizin üstünde para harcadık. Paris ziyareti planları bozdu. Her milletten insan var, mahşer yeri gibi, çeşit çeşit dil, tepki, ses, mimik; bi ton pankart, bayrak. Keyifli ama yorucu olacak. İnsanlar beklediğim kadar samimi değil, yardımlar sınırlı ya da olması gerektiği kadar.

06.07.'09-19.00, Bologna; Arka sokaklarda kaybolma denemeleri... En kötü binanın içinde bile bir sanat galerisi var. Geçmişin sesi hala sokaklarda ve ısrarla duyulmaya devam ediliyor. Piazza Maggiore'de Neptün Çeşmesi'ne karşı biralar... Bangladeşli abinin, Eurasia Marketi'nden alınma. Öncesinde kulelerin dibinde, dilim pizza. Fırıncıların kızları!

05.07.'09; 23.00-Paris. Eyfel'e karşı şarap içiyorum, çimenlerde oturuyorum kalabalığın arasında, her dilden sesler geliyor kulağıma, geç gelen bir kavuşmanın kekre tadı... Burada mıyım diye soruyorum.

Gittim ve geldim. Eski ben değilim. Eskisinden çok daha eskiyim. 8 günlük ses, gürültü, kalabalık, yolculuk, yabancı kelimeler, kimseyle tanışmadığım sokaklar, bilmediğim yollar, haritalar, tabelalar, beklemeler, beklemeler, beklemeler, iniş kalkışlar... ve ev.

Niğde'den sonra belki de kişisel tarihimin en kritik yolculuğuna pek az zaman kaldı. İçimde büyüyüp duran ve yukarı doğru çıkan şey, Air France'ın koltuklarında kendini açık edebilir. O anda yanımda bulunanlar buna tanıklık edebilir. Gözünü kapatıp vazifesini yapanlari eşten dosttan duyabilir. Cesurca atılmış iki adıma sahip olduğu için, Niğde ile Bologna kardeş şehirler ilan edilebilir; sesimi çıkartmam. Çıkartacağım şey, belki bir inilti olabilir. Geçmiş yılların inlemesi... Hicaz makamı. Yaptığım pek çok kritik yolculuğa haksızlık etmek istemem; İzmir'e, Artvin'e, İstanbul'a... Hepsi an itibariyle önemliydi ama bu bir başka. Misak-ı Milli sınırları geçilerek, ecnebi kuvvetlerle temaşa içinde olmak, elbette içeride büyük bir münakaşa doğurmakta. Bir grup teslimiyetçi, manda yönetimi istemekte hala. Bağımsızlık aşkıyla yanıp tutuşanlar ise, ateşe barutla gitmekte. Çantalar hazırlanıp, listedeki maddeler özenle silinmekte. 40 gündür uğraştığım Ürdün Demokratikle...

biz varlık görmedik bilirsiniz, varlık görmedik ama seviştik. en dar vakitlerde yerli yersiz, kadınlarla kızlarla seviştik. bir yanımız kan revan içindeydi, bir yanımız sütbeyaz akşamlarda... meydanlarda kaldı ellerimiz kollarımız, delik deşik hasta sedyelerinden bakışlarla gözlerle seviştik. aşkımız eskiden kalma bugünlere, ne yalan ne gerçek olduğu gibi buğdaysız pamuksuz ilaçsız, yokluğa karşı gizli kapaklı, bulutlarla yıldızlarla seviştik. buğdaysız pamuksuz ilaçsız olsun -aşktan iyisi var mı?- ölenden öldürene geçen sevdayla yüz yıl sonra bin yıl sonra on bin yıl sonra yaratacağımız dipdiri hazlarla seviştik. seviştik ya elbet sevişiriz... sevişmek oldum olası bizim işimizdir. bir ateş varsa dağlarda, bir ateş varsa karanlıklarda, bir ateş varsa bomboş şehirlerde, bizim ateşimizdir. (turgut uyar)

Çok param olursa kendim için istihdam edeceğim üç kişi: 1-Trajedi yazarı, 2-Yol yordam gösterici, 3-Belge toparlayıcı. SSK'lı tabii..

Durduk yerde insanı darmadağın eden şarkılar listesinin bir numarası, Kevin Moore'un "alın ve beni rahat bırakın" tokadı, nasıl bir tokatsa bu, bizi dönüp dolaşıp rahatsız etmeyi başarıyor, gül bitmiyor yerinden, kan akıyor, liseden bugüne uzanan değişmeyen katran tüy cezası: ( Dream Theater/Space Dye-Vest/Awake )

"sıcacık bir yağmur siner kara gecenin içine, toprak somun gibi kabarır. tak tak vurulur kapıma, kişner kapımda kır atım, dünyam gümüşler kuşanır." (Ezginin Günlüğü/Gece İçinde-şiir:A.Kadir)

2; 2,5 ve 3,5 saatlik nöbetler, salona kedi girmesi dışında sıkıcıydı ama masanın diğer tarafında olma mutluluğunu da yaşattı. Sanırım havaalanı harcını çıkardım ama henüz çizme günleri için kaynak yok. Belge toplarken, pasaportu beklerken, vizeyi beklerken, parayı beklerken işler hiç kendiliğinden yolunda gitmedi ve hep bir sonraki günlere kaldı. En nihayetinde bu noktaya kadar geldik ya, iyidir iyi, diyorum. Bir hafta sonra bu saatlerde gökyüzünde olabilirim ama henüz ayaklarım yere basıyor ve hala ayaklarım yere bastığı için de mutluyum ki nefes almak konusunda da aynı şeyleri hissediyorum.

yeşil fasulyeye alerjim olduğu kesinleşti bu akşam. skafoid kırığından sonra, bir ilginçlik daha... her yaz yeni biri. severek yaptığım ve yediğim bir yemekti halbuki.

Kırkikindi altında bira içmek keyifliydi. Hem şeker değiliz ki iki damlada eriyelim... Düşen damlaları saymadım, geriye kalan günler gibi... Eskiden yaylada erik ya da ceviz toplarken, biriken meyveleri saydığımda kızarlardı, bereketi kaçar diye; o yüzden saymıyorum. Ama 27 yıldan geriye doğru saysam, dolu ve boş günlerin hesabını çıkarsam, ki sabah ekmek gelsin diye beklerken, boş durmayayım diye kilimleri çırpmaya başladığımda böyle bir sayma silsilesine girdim. Lineer sayılarda eksik olduğum için çok öteye gidemedi sayma ve kilimler de makineye girdi. Herhangi bir şeyi yapmam gerekiyor da yapmıyor değilim, tersine her şey günü gününe teslim-yerinde ve zamanında, ama bu anksiyete nedendir bilinmez.

Kiraz ağacının ilk meyvesini, minicik ekşi kirazları yedim; şifa niyetine diyerek... Hangi bir hastalığıma deva olacak ki? Suladığım fasulyeler, patatesler, patlıcanlar, kezzap yemiş etkisi hisseder mi? Bizimkilerin, adıma diktikleri soğanlar fos çıkar mı? Yol boyunca bana babamla çocukluk günlerini anlatan şoför bey amca, Oedipus kompleksinden haberdar mıdır? Torosların öte yakası, etrafında dönüp durduğum merkezkaç kuvveti midir? Vizeyi aldım, kitabı teslim ettim. Bu yaz güzel geçsin.

Yaş ilerledikçe, değişen-değişmeyen dengesinde hesaplar netleşiyor gibi. Hoyratlık, sertlik, asabiyet yerleşik unsurların başlıcaları. Sessizlik ile gürültü arasındaki ani geçişler, yıkıcılık düzeyinde. Kendiyle mücadele ederken başkalarını ezip geçme oranı, hissedilir boyutta. Değişen şey, bunları anlamlandırma derecesinde gelişim olabilir. Anlamak, çözmeye yetmiyor ve kavgalar kansız bitmiyor.

"ipekler tel tel biraraya geldiler dokunmak üzere lâle nerdeyse menekşeye, gül suya dokunmak üzere kılıç kesti kan koktu bir atlı dörtnala uzaktan günbatımının büyük eşitsizliğinden yakınmak üzere bütün dertler söylendi çareleri bir bir yazıldı son büyük toplantıda bir bir okunmak üzere kimseye başvurulmadı herkes birbaşına kaldı, evet sonradan hep birlikte kurtulunmak üzere oysa bir çiçek vardı bahçelerde kendini dererdi sevinçle. Kendini tek haklıya bir gün sunmak üzere" turgut uyar.

Pazar akşamıma, tüm vücudu saran kızarık ve kabarıkla damga vuran alerji, beni önce acile koşturup -ki kırık elle iki hafta geçirmeyi başarmış birinin doktor sempatisini anımsamak gerek- popomdan iğne yedirip, ardından nöbetçi eczane arattı. Talatpaşa pavyonlarına resmi geçitin ardından bulduğum eczanenin aslında cumartesi nöbetçi olduğunu öğrenirken, sinir had sayımın kübü alınıyordu. Ulucanlar mı Kızılay mı ikileminin ikincisi lehine çözüme kavuşmasını ardından, önce annemin ardından ablamın araması bir tesadüf müydü? İğnenin etkisi geçeyazarken Selanik caddesindeki naçizane eczanenin, "ama biz bu kurumla anlaşmalı değiliz" cevabını vermesinden sonra zihnimde hangi tellerin birbirine değdiğini tam kestiremesem de çıkan feryatla adamcağızın zyrtec'i elime tutuşturması arasındaki şiddetin bir bağı olabilirdi. Tüm bunlara dair iki gündür aradığım nedenler şu şekilde oluştu: 1) Yıllar sonra ilk kez, ucuz olduğu için aldığım yumuşatıcıyla yıkadığım çamaşırlardan çıkan ve e...

İnsanları ciddiye almadığım yönündeki eleştiriyi, ciddiye almalıyım sanırım. Kendimce kurduğum oyunlara fazla bulaşınca, ne yaptığımın farkına varamıyor olabilirim. Söylediğim sözler, ağır oklara dönüşebilir. Bu olasılıklar can sıkabilir. İnsani ilişkilerdeki gereklilik kipinin dışına çıkmak için, dilek-şart kipine geçmek, olasılık bildirimlerinden daha iyi olabilir, kabul ediyorum. Dilek-şart'ta sınırlı kalmak ise neredeyse mümkün değil. Bir şekilde, şu -meli/-malı'lar hayatımızdaki yerlerini alıyor. İlişki doktoru olmuş insanları anlayabiliyorum, ama herkesle nasıl aynı tonda yürüttüklerini merak ediyorum, hani doktorlar da sigara içer ya, onun gibi bir defo bekliyorum onlardan da... "Kusur, benim imzamdır", herkesin bir imzası vardır gerçi; ben sürekli hata yapmak ve kendi sınırlarıma fazla takılı kalmakla imzalıyorum hayatımı. Kendi kip'liğimi, ortak dil bilgisine inatla kuruyorum. Bir de, kızarıklık ve kabarmış bir vücut, pazar akşamı sıkıntısına renk kat...

Kızılay'da pataküte silahlar patlarken, faşistler polis panzeri ardından sopa sallarken, yukarıdan izlemek; hayat akıp giderken sinirlenip kızmak; iyi giden şeylerin ardından kötü bir şeyler beklemek...

Mayıs ayının son akşamı, hala uzun kollularla, takvimin yaprağını çevirdim: gün batımına kıvrılan iki ray. Mayıs pek bir hareketli, verimli, çoğunlukla olumlu geçti. Sattığım çerezler, dondurmalar, biralar, beni İtalya'ya biraz daha yaklaştırdı; belgeler, koridorlar, imzalar aşıldı; ha gayret, son noktaya ulaşıldı. Haziran, uzun süre bu kadar serin, bir o kadar "cool" karşılanıyor tarafımdan. Yapmak gerekenler listesi, kabarık; cüzdan ise tersi. Atılan "adım"ların sağlamlığına güvenmek gerekli çünkü tedirginlik benim diğer "adım"dır.

Başkalarının mutlu saatleri iliği kemiği kuruttuğu için, kalbin yeniden kan pompalaması uzun süre alıyor. Biri için bir şey yapmak, eylemi; uzak diyarlardan gelen bir elçi gibi... Derdini dermanını çözmek pek zor; kellesini koyup atın terekesine, kamçılayıp göndersen hayvanı, kolay olan yol. Başın belaya girecek tabii... Aynı hataların bile isteye tekrarlanacak olması, insanoğlunun çözemediği bir kıskaç. Neyse ki baba figürü yerini buldu ve pseudo-maria evini buldu. Ama yolunu bulamayanlar cemaati, yalan söyleyememenin cezasını daha uzun süre çekecek. Na var ki hayatının gidişatını, başkalarını suçlayarak belirleyemezsin. Her şeyin farkında olmak nasıl kötü bir huydur, bilemezsin. Vize ve pasaport belgeleri için imzalar toplamak, öfkeyle karışık mutluluğu da getirdi; bir şeylerden hırsımı alıyor gibiydim sanki; sınıf atlama çabam başarısız olduğu için, bu da mı gol değil diye fileleri dövüyorum ısrarla. Bürokraside sempati ilkesi gereği, çizgiyi geçen top iki kere gol sayılmıyor. En ...

ağır kapı, aksak lisan kelimeler yetmiyor. çıplak yara; günışığı... tenimi incitiyor. içeriden yeni çıktım dünya almıyor beni yüreğimde yatar hala ölenlerin yemini hangi meydan hangi sokak kavuşturur bizi hangi yalan hangi yasak karşılar bizi ne insanlar ne mekanlar özlemlere yetmiyor... başka sözler, başka yüzler ödeşmeler bitmiyor. aşk uyudu ranzalarda, düşler eskidi gitti. ıslığıma gömüyorum kalbimdeki sözleri. hangi meydan hangi sokak kavuşturur bizi; hangi yalan hangi yasak karşılar bizi... (Murathan Mungan; Söz Vermiş Şarkılar/Teoman)

found you there in the blink of an eye i miss you turned away into a thousand dreams you've found out what they mean lost you there in a moment of truth i trust you gave away your one and only heart a gift to tear apart stain me, save me take me to my home hold me, show me take me to my home weaker now, drawing fluid from me you kill me i'm not afraid of what you have just done but of what you've just become (Opeth/Weakness/Damnation)

Geri dönüşümlü yaşamayı seviyorum, recycle değil-retro; kendimi geri çevirebildiğim de söylenebilir aslında, kaybolmayan bir maddedir can sıkıntısı. "Geçen hafta-geçen yıl ne yapmıştım?" Sanki zamanın boşa geçmediğini kanıtlamak ister gibi... Bir şeyler yaptım değil mi? Deneyimi altın kafese koymuşlar, yine denerim yine denerim demiş. Daha iyi yenilmek için. Son zamanlarda söylenmem için pek bir neden yok, tersine işler yolunda gidiyor; sakin sular derin akıyor; telaşsız yeni başlangıçlar. Geçen yıl 17 mayıs sabahı uçağa atlayıp ilke kez ayağımı yerden kestikten sonra, bokun içinde-evet deplasman tribününe bok serpmişlerdi, şampiyonluk anını beklemeye koyulmuştuk. Olmadı, mayıs sonuna kadar sürdü eziyet; son saniye golüyle yine hezimet. Bu yıl pek bir farklı geçiyor oysa, acısız-kedersiz. Mayıs'ın ağırbaşlılığını beklediğimi söylemiştim; bürokratik işlerin gereksiz ağırlığı bünyeyi ele geçirmeye başladı.

"Çerez var, dondurma var!" Bir bu eksikti, onu da tamamladık, şimdi sıra diğer eksiklerde... Ekmek parası, İtalya rüyası, arkadaş hatrı... Öğrenciliğimde geçirmediğim süreyi, eski topraklardaki şenliklerde geçirdim 3 gün; eğlence değil görevdi oraya çağıran; "yaptığı işi iyi yapmak" kodlu genim sürmenaj olma eğilimindeydi. Nitekim yorgunluk olgusu yeni bir anlam kazandı bünyede. Pazar sabahı uçuk ile taçlanan süreç, tatlı bir seda olarak kalacak elbette... Yüzlerce kişinin parasına dokunup H1N1 kapma kapasitem oldukça yükselirken, aslında farklı durumlara adapte olabilme kapasitemdi beni şaşırtan. 2 tane 2,75 1 tane 1,5'nin kaç ettiğini 10 sn.'de hesaplayamamak da doğru mesleği seçtiğimi gösterdi. İlkokulda belalım olan, "zihinden problemler" kitabı, kısa süreli uykularımın baş kabusuydu; bir de keşke abaküsü atmasaydım diye düşündüm yolda giderken. Kumaş şort altına kalına çoraplar kadar beyaz pantalon, fermuarlı değil kopçalı çanta, büyük ...

"kahkaha kesin bir sınırdır senin sesin için; geçmezsin kahkahaya. Bu da gülümsemeyi senin tapulu malın yapar. Gülmek sende gülümsemenin bir noktada taşkınlığı oluyor daha çok. Bu bakımdan gülümsenin bütün öğelerini de birlikte getiriyor. (...) sanırım, bakışlarla sesler arasında bir bağıntı kurulabilir. belki de yanlıştır bu varsayım. Ama doğru olsa, senin sesinle bakışın arasında bir paralellik, hatta bir özdeşlik olduğu görülebilir. (...) söz bitince senin sesin de biter; oysa sözü tüketen sesler vardır; söz tükendikten sonra başlayan sesler vardır. Senin sesin sözle özdeş. Çığlık değil, düşünce senin sesin. (...)" (Cemal Süreya/Sesin Senin/Sevda Sözleri)